ქ. ჩვენ. ხელმწიფემ მეფემ ალექსანდრემ ესე წიგნი მოგუართუით თქუენ, ჩუენს სასოებას და სიქადულს სვეტს ცხოველსა და კვართსა საუფლოსა და მირინსა წმიდასა და სულისა ჩუენისა მეოხსა კათალიკოზს ბასილს, ასე და ამა პირსა ზედა, რომე: რაც თქუენი ყმა იყოს ქართლსა, კახეთსა, საათაბაგოს, სომხითს თუ საბარათიანოს, თრიალეთზედა, თუ იმერეთს, ლაშქარსა და ნადირობას თქუენი ყმა თქუენ ნუ გაგეყრების, თქუენ ბრძანდებოდეთ, თქუენ გაახლოსთ; და თუ თქუენ არ ბრძანდებოდეთ, თქუენი სარდალი და დარბაისელნი იყუნენ, მათ იახლნენ; სხვასს სარდლებსა და ამირ-სპასალარს ხელი ნუ აქუს თქუენს ყმასთან.
ნურცა-ვინ გაგყრის თქუენს აზნაურიშვილსა და გლეხსა, ყუალა ჩვენს დროშაზედ უნდა იქნებოდენ, ქორონიკონს [ს]მი [1562].
მეფე ალექსანდრე ვამტკიცებ.