ქ. აკურთხნეს ღმერთმან მეფეთ მეფობა პატრონის ლუარსაბისა. დავსხედით ბრჭენი: თვითან მეფე პატრონი ლუარსაბ (ტფილელი) დომენტი, პატრონი ვახტანგ, ციციშვილი ბაადურ, ფავნელი..., ჯავახიშვილი როინ, მაჩაბელი ქობულ და სოლაღაშვილი შალვა.
პატრონი ერეკლე და ამილახორი ბარძი სამთავისისა და ოკმურსა სამზღუარზედა ირჩოდეს. ამას წინათაც კურთხეული ბატონი ბაგრატ და კურთხეული ამილახორ თაყა ამავე სამზღუარზედა გაბრჭობილ იყუნეს. ნაბრჭობი წიგნიც მოიტანეს და დია საბატიო კაცნი სხდომილ-იყუნეს. ოცი გლეხი შეეგდო მოფიცრად ამილახორისათუის. და გაჩენით ეს არ ეწერა, თუ სადამდი დაეფიცა. ვერ დაწყობილიყუნენ და არა ფიცსა დაჰყოლოდეს ერთმანერთსა.
ამილახორი ასრე ირჩოდა: "თუ საცა ოცმან კაცმან ჩემმა მოფიცარმან ჩაიაროს, იმას აქათ მე დამრჩეს".
ბატონი ერეკლე ასრე უპასუხებდა და ალაგიცა გუიჩვენა, თუ: "ამაზედა გაუჩნდა ფიცი და ცოტა მოფიცარი იმისთუის დასდვეს".
ამილახორი ბრინჯის ხევს თანა დადგა და ასრე თქუა: "თუ ამაზედა ჩავიარ და დავიფიცავ ჩანგილართ სამზღურამდი".
ჩვენ დავხედეთ და ალაგი გუედიდა. მინდორი და მთა, და მოფიცარი გუემცრო. მისი ასრე გავაჩინეთ: ამილახორსა იმაზედა ფიცი არ ეკადრებოდა და მისთუინ ვერცა ჩუენ შევაგდეთ. შეფიცოს ამილახორმან ბატონს ერეკლეს და ნასიძეს გულბადს ოთხი ნასიძის სწორი კაცით, ორი მისი აზნაურისშვილით, რომელიც უკეთესი იყოს, თორმეტი გლეხი სამთავისელი, სხუილოსელი და იგოელი, რომელიც მემკუიდრე თავი გლეხი იყოს. დაიფიცოს ასრე: "ამისმან ძალმან, ამისმან სახელმან, ამისმან გამაცხოვებელმან ქრისტემან ღმერთმან, გულბად ნასიძევ, როდეს მამაჩემმა ამილახორმა თაყამან ოკამი შენ მოგცა, მაშინ ამა ბრინჯის ხევსა და, საცა ამას იქით ჩავიარი ჩანგილარის საზღურამდინ, ამას ქუეშეთი შენ მოგცე; და ამას იქითი მამამან ჩუენმან დაიჭირა, საოკამო არის, სასამთავისო არ არის".
