Jump to content

គតិលោក/ភាគទី៨/7

From Wikisource
115881គតិលោក, ភាគទី៨រឿង​សត្វ​គ្រលីងគ្រលោង​នឹង​ស្វាឧកញ៉ាសុត្តន្ដប្រីជា ឥន្ទ


រឿង​សត្វ​គ្រលីងគ្រលោង​នឹង​ស្វា



មាន​សត្វ​គ្រលេងគ្រលោង​ញី​ឈ្មោល​មួយ​គូ ធ្វើ​សំបុក​ភ្ញាស់​កូន​នៅ​ប្រគាប​មែក​ឈើ​មួយ កាល​នោះ​មាន​ពានរ​មួយ ត្រូវ​ភ្លៀង​អុរ​ជោគ​ជាំ កើត​ក្ដី​រងា​ខ្លាំង​ក៏​លោត​ទៅ​ជ្រក​ក្រោម សំបុក​គ្រលេងគ្រលោង ៗ ឃើញ​ស្វា​ជ្រក​ដូច្នោះ ក៏​និយាយ​ជា​ពាក្យ​ឱវាទ​ថា នែ​ពានរ​អើយ រូប​អ្នក​ឯង​មាន​ដៃ​មាន​ជើង​ដូច​មនុស្ស ហេតុ​អ្វី​អ្នក​មិន​ធ្វើ​ផ្ទះ​ធ្វើ​សំបុក​ជា​ទី​អាស្រ័យ​នៅ ។

ឯ​សត្វ​ស្វា​តប​ទៅ​ថា យើង​មាន​ដៃ​ជើង​ដូច​មនុស្ស​ក៏​ពិត​ហើយ តែ​យើង​គ្មាន​ប្រាជ្ញា​ឈ្លាស​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ផ្ទះ​ធ្វើ​សំបុក​ដូច​មនុស្ស​ទេ ហេតុ​នោះ​បាន​ជា​យើង​ឥត​ផ្ទះ​ឥត​សំបុក​ជ្រក​នៅ​យ៉ាង​នេះ គឺ​យើង​ធ្វើ​មិន​កើត ។ ឯ​គ្រលេងគ្រលោង​ក៏​ឆ្លើយ​ឡើង​ថា សព្វ​បើ​ការ​ធ្វើ​សំបុក​ចាំ​មាន​បញ្ញា​វិសេស​នឹង​រចនា​អ្វី តែ​ពួក​សកុណបក្សី​យ៉ាង​ចាប​លលក​ឬ​រូប​ខ្ញុំ​ឯង​នេះ ក៏​អាច​ធ្វើ​តាម​ភាព​ជ្រក​ភ្លៀង​ទៅ​បាន ពួក​សកុណា​ជាតិ​មាន​តែ​ចំពុះ​មួយ នឹង​មាន​ដៃ​ជើង​ដូច​បង​ពានរ​ឯង​ក៏​ទេ ម្ដេច​គេ​ធ្វើ​ជ្រក​អាស្រ័យ​បាន គួរ​បង​ឯង​គិត​មើល​ទៅ​ចុះ ក៏​វិស័យ​សត្វ​ទាំង​ឡាយ​ដែល​កើត​មក​នេះ តោង​មាន​ទី​មាន​លំនៅ​ដាក់​កូន​ដាក់​ប្រពន្ធ ដើម្បី​ជ្រកកោន​ឲ្យ​ផុត​អន្តរាយ​គឺ​ភ្លៀង​ខ្យល់​កំដៅ​ថ្ងៃ ទើប​បាន​ក្ដី​សុខ​ក្ដី​សប្បាយ​ទៅ​បាន ទោះ​ជា​ធ្វើ​ផ្ទះ​ល្អ​ពុំ​បន ក៏​គ្រាន់​តែ​យក​មែក​ឈើ​ស្លឹក​ឈើ បិទ​បាំង​ប្រគែង​ប្រគង​ទៅ​តាម​ភាព​ល្មម តែ​ជ្រក​អាស្រ័យ​ការពារ​ភ្លៀង​ផ្គរ​ម្ដង ៗ ឯ​នឹង​ទៅ​គិត​ថា​ចាំ​ជ្រកកោន​ដោយ​សារ​គេ ឬ​ចាំ​ជ្រក​ដោយ​គុម្ព​ឈើ​គុម្ព​ព្រៃ​នោះ​ជា​ការ​លំបាក​កូន​ប្រពន្ធ​ណាស់ បង​ពានរ​ឯង​មាន​ដៃ​មាន​ជើង​ល្មម​បាន​ហើយ គួរ​តែ​ធ្វើ​ទៅ​អេះ នឹង​ទៅ​គិត​ថា​ចាំ​មាន​បញ្ញា​សឹម​ធ្វើ​នោះ បញ្ញា​ឯណា​នឹង​មាន​មក​ជា​ថ្មី​ទៀត កំណើត​នៃ​សត្វ​តិរច្ឆាន​ទាំង​ឡាយ សឹង​មាន​ចិត្ត​មាន​វិញ្ញាណ​ចេះ​រក​អាហារ​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ដូច​គ្នា​ទាំង​អស់ នឹង​បាន​ចាំ​រក​ធ្វើ​ស្រែ​ធ្វើ​ចំការ​ដូច​មនុស្ស​នោះ​ក៏​ទេ ម្ដេច​គេ​ឯទៀត ៗ ដោយ​ហោច​ទៅ សូម្បី​តែ​សត្វ​ដង្កូវ​ឬ​កណ្ដូប​កណ្ដៀរ ក៏​ចេះ​ធ្វើ​សំបុក​នៅ​បាន ត្រង់​បង​ពានរ​ឯង​ម្ដេច​ធ្វើ​ពុំ​បាន សត្វ​ឯ​ទៀត​នោះ តើ​នឹង​មាន​បញ្ញា​លើស​បង​ឯង​កាលណា គេ​ក៏​ឧស្សាហ៍​ធ្វើ​ទៅ​កើត ខ្ញុំ​យល់​ថា​បង​ឯង​មិន​ធ្វើ​នោះ ព្រោះ​ក្ដី​ខ្ជឹល​មួយ​នេះ​ឯង ឯ​ពាក្យ​បង​ឯង​ថា​ធ្វើ​មិន​កើត ព្រោះ​គ្មាន​បញ្ញា​ដូច​មនុស្ស​នោះ ខ្ញុំ​ឯង​មិន​យល់​ផង​ទេ​បង​ពានរ។ ឯ​ស្វា​នោះ លុះ​ឮ​គ្រលេងគ្រលោង​ថា​ដូច្នោះ ក៏​កើត​ក្ដី​ខ្មាស​ក្ដី​ទោសោ​ខឹង​នឹង​ពាក្យ​គ្រលេងគ្រលោង ទើប​ស្ទុះ​ទៅ​ចាប់​បោចរោច​សម្បុក​គ្រលេងគ្រលោង​ទម្លាក់​ចោល អំពី​ប្រគាប​មែក​ឈើ​អស់​ជា​ម្ដង ហើយ​ក៏​លោត​ទៅ​កាន់​ដើម​ឈើ​ឯ​ទៀត​ហោង ។

រឿង​នេះ​បាន​គតិ​ដល់​បុគ្គល​អ្នក​កោង​ឌឺ​ត​ពាក្យ​ឱវាទ គឺ​គេ​តឿន​សតិ​ឲ្យ​ខ្លួន​ធ្វើ​លំនៅ ៗ ជា​សុខ​របស់​ខ្លួន​ឯង ត្រឡប់​ជា​ខឹង​នឹង​គេ​វិញ ហើយ​បំផ្លាញ​លំនៅ​គេ​ផង មួយ​ទៀត​មាន​អ្នក​ខ្លះ នៅ​ជិត​គុម្ព​ស្បូវ​គុម្ព​ឫស្សី​តែ​ខ្ជឹល​មិន​ជួសជុល​ផ្ទះ បណ្ដោយ​ឲ្យ​ភ្លៀង​លេច​ជញ្ជាំង​ធ្លុះ​រហែក​រហោក​ស៊ូ​ជ្រក​នៅ ត្រូវ​ភ្លៀង​ត្រូវ​ថ្ងៃ​ក៏​ទ្រាំ​នៅ​ទៅ ដល់​មាន​គេ​តឿន​ឲ្យ​ជួសជុល ក៏​ត្រឡប់​ខឹង​នឹង​គេ​វិញ យ៉ាង​នេះ​ក៏​មាន មួយ​ទៀត​មាន​អ្នក​ខ្លះ​ខ្ជឹល​ធ្វើ​ផ្ទះ​នៅ ស៊ូ​ទៅ​នៅ​ដោយ​សារ​ឆ្នៀង​តាក​ផ្ទះ​គេ ស៊ូ​ទ្រាំ​សំដី​ម្ចាស់​ផ្ទះ​ដែល​គេ​មិន​គាប់​ចិត្ត​ចង់​ឲ្យ​នៅ​នោះ​យ៉ាង​នេះ​ក៏​មាន មួយ​ទៀត​មាន​អ្នក​ខ្លះ​នៅ​ជិត​ខាង​គេ មាន​ដី​ទំនេរ ខ្ជឹល​មិន​ដាំ​ដំណាំ​ទុក​អាស្រ័យ តែ​ដល់​ពេល​ខ្លួន​ត្រូវ​ការ ដូច​យ៉ាង​ស្លឹក​គ្រៃ​ឬ​ស្លឹក​ជីរ​ជា​ដើម ក៏​ទៅ​សុំ​គេ ដល់​សុំ​គេ​រឿយៗ​ណាស់ ម្ចាស់​ដំណាំ​គេ​ទញ់​ទាល់​ចិត្ត​មិន​ចង់​ឲ្យ គេ​ក៏​ស្ដី​ថា ម៉េច​ឯង​មិន​ដាំ​ស៊ី​ខ្លះ ចេះ​តែ​រក​គេ​យ៉ាង​នេះ គេ​បាន​ដាស់តឿន​ឲ្យ​ខ្លួន​ដាំ​ដំណាំ​ទុក​ជា​ប្រយោជន៍​ខ្លួន​ឯង មិន​ដាំ​ឡើយ​ត្រឡប់​ទៅ​ខឹង​នឹង​គេ ទៅ​លួច​កាប់​គាស់​បំផ្លាញ​ដំណាំ​គេ​ចោល​បង់ ដូច​យ៉ាង​ស្វា​ទៅ​រោច​សម្បុក​គ្រលេងគ្រលោង​ចោល​នោះ​ឯង គួរ​ចូល​ចិត្ត​ហោង ។

ស្វា​អើយ​ចៅ​ស្វា ជា​សត្វ​សាវា ខ្ជឹល​ធ្វើ​សម្បុក តែ​ភ្លៀង​ធ្លាក់​ត្រូវ ទ្រាំ​នៅ​កោន​កុក រង់​រង​ក្ដី​ទុក្ខ គ្រា​អស់​សម័យ ។ កូន​ចៅ​ពិបាក រងា​រង៉ាក រងោក​ដោយ​ព្រៃ ម្ដេច​ស្វា​មិន​ស្វះ ធ្វើ​ផ្ទះ​អាស្រ័យ ហាល​ភ្លៀង​ហាល​ថ្ងៃ មិន​ខ្មាស​បក្សី ។

ចប់​តម្រា​កោង​ឱវាទ ជា​គតិ​ទី ៤៧ ។