គតិលោក/ភាគទី៦/4

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
គតិលោក, ភាគទី៦ by ឧកញ៉ាសុត្តន្ដប្រីជា ឥន្ទ
រឿង​ចៅ​មាណព​ម្នាក់​ចិញ្ចឹម​មេ​ឆ្មា ១


រឿង​ចៅ​មាណព​ម្នាក់​ចិញ្ចឹម​មេ​ឆ្មា ១



និទាន​នេះ​មាន​ដំណាល​ក្នុង​ក្បួន​បារាំង​សែស

មាន​ចៅ​មាណព​ម្នាក់​ចិញ្ចឹម​មេ​ឆ្មា ១ ទុក​សម្រាប់​ឲ្យ​ខាំ​កណ្ដុរ មេ​ឆ្មា​នោះ​មាន​មារយាទ​ល្អ ចៅ​មាណព​ក៏​ស្រឡាញ់​មេ​ឆ្មា​នោះ​មហិមា តែ​ពេល​ចូល​និទ្រា​កាល​ណា ក៏​មេ​ឆ្មា​នោះ​មក​ដេក​ជា​មួយ​នឹង​ខ្លួន​តែ​សព្វ ៗ ថ្ងៃ មេ​ឆ្មា​ក៏​មាន​ចិត្ត​ស្រឡាញ់​ម្ចាស់​ដោយ​ភាព​សត្វ ចៅ​មាណព​ស្រឡាញ់​ឆ្មា​ខ្លាំង ក៏​តាំង​អធិដ្ឋាន​សំពះ​បន់​ស្រន់​ដល់​ព្រះ​ឥសូរ​ថា "ព្រះ​ម្ចាស់​ទេវតា​អើយ សូម​មក​ជួយ​ប្រសិទ្ធី​រូប​មេ​ឆ្មា​នេះ ឲ្យ​ក្លាយ​កាយ​កើត​ជា​ស្រី​មនុស្ស​ឡើង ខ្ញុំ​នឹង​យក​ជា​ភរិយា" ។

គ្រា​កាល​នោះ ព្រះ​ឥសូរ​ទេវរាជ ឮ​ចៅ​មាណព​ប្រារព្ធ​នឹក​ដល់​គុណ​ខ្លួន ក៏​អាណិត​ចៅ​មាណព​នោះ ទើប​ហោះ​មក​ប្រសិទ្ធី​មេ​ឆ្មា​នោះ ឲ្យ​កើត​កាយ​ក្លាយ​ជា​ស្រី​ក្រមុំ ហើយ​ផ្សំ​ផ្គុំ​ឲ្យ​ជា​ភរិយា​នៃ​ចៅ​មាណព​នោះ​ឯង

ឯ​ចៅ​មាណព​នោះ កាល​សម​ក្ដី​ប្រាថ្នា​ហើយ ក៏​មាន​ចិត្ត​ត្រេក​អរសាទរ​ក្រៃ​ពេក​ណាស់ ចាប់​ដើម​ពី​ថ្ងៃ​នោះ អ្នក​ទាំង​ពីរ​ក៏​បាន​នៅ​រួម​សុខ​ទុក្ខ​ជា​ប្ដី​ប្រពន្ធ​នឹង​គ្នា រក​ស៊ី​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ដោយ​ភាវៈ​ជា​អ្នក​ស្រែ​ចម្ការ​តាម​ធម្មតា​លោកិយ ។

ថ្ងៃ​មួយ​ជា​ពេល​រាត្រី ប្ដី​ប្រពន្ធ​ក៏​ចូល​និទ្រា​លើ​គ្រែ​ជា​មួយ​គ្នា កាល​នោះ មាន​កណ្ដុរ ២ គូរ​វា​វារ​មក​ខាង​នាង​ភរិយា​នោះ នាង​នោះ ដោយ​ជាតិ​ជា​ឆ្មា​តែង​ធ្លាប់​ចាប់​កណ្ដុរ លុះ​កណ្ដុរ​វា​វារ​មក​ខាង​ខ្លួន ក៏​ស្ទុះ​ក្រោក​លោ​លោត​ទៅ​ចាប់​កណ្ដុរ​ដោយ​រហ័ស ធ្លាក់​ចុះ​អំពី​គ្រែ បោក​ក្បាល​ទៅ​លើ​ជើង​គ្រែ ។ ឯ​ចៅ​ប្ដី​ក៏​ភ្ញាក់​ក្រោក​ម្នីម្នា ស្ទុះ​ប្រញាប់​ចាប់​បាន​ជើង​នាង​ប្រពន្ធ​ហើយ​លើក​ឡើង​តាំង​បបក់​ព្រលឹង​លួង លោម​សួរ​ថា "ហៃ​មាស​ពិសី មាន​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ប្អូន​ក្រោក​លោត​ចេញ​អំពី​ទំ​ដំណេក​ដូច្នេះ" ។

ឯ​នាង​នោះ​ដឹង​ខ្លួន ក៏​កើត​ក្ដី​អៀន​ខ្មាស​ប្ដី បិទ​សេចក្ដី​នោះ​មិន​សំដែង​ឲ្យ​ប្ដី​ដឹង​ឡើយ ឆ្លើយ​បង្វែង​ថា​ខ្លួន​យល់​សប្ន​មមើ​ទៅ​ផ្ដាស ពុំ​ដឹង​ខ្លួន​ប្រាណ​សោះ​ឡើយ ។ ឯ​កិរិយា​នាង​ឆ្មា​ប្រព្រឹត្ត​ក្រោក​ចាប់​កណ្ដុរ​នោះ​មិន​មែន​តែ ១ វេលា​នោះ​តេ គឺ​តែ​ដេក​លក់​ហើយ​មាន​កណ្ដុរ​វារ​ខាង​ខ្លួន​កាល​ណា តែង​ស្ទុះ​ក្រោក​លោត​ចាប់​កណ្ដុរ​ក្នុង​កាល​នោះ​ឯង នាង​ឆ្មា​ប្រព្រឹត្ត​យ៉ាង​នោះ​តែ​រៀង​ៗ មក​ទាល់​តែ​ចៅ​ប្ដី​មិន​ហ៊ាន​ឲ្យ​ដេក​លើ​គ្រែ នាំ​ឲ្យ​ដេក​តែ​នៅ​ទី​ផ្ទៃ​រាប​ដរាប​អស់​អាយុ​នឹង​គ្នា ត្រា​តែ​ទៅ​តាម​យថាកម្ម​ហោង ។

រឿង​នេះ បាន​គតិ ជាតិ​លះ​វា​ស្នា​ខ្លួន​ចោល​ពុំ​បាន​គឺ​ខ្លួន​ធ្លាប់​សន្សំ​នូវ​អារម្មណ៍ ពី​ដើម​យ៉ាង​ណា​មក​អារម្មណ៍​នោះ​ជាប់​តាម​មិន​ដាច់ លះ​បង់​ទៅ​ពុំ​បាន ដូច​ធ្លាប់​លេង​ល្បែង​នានា មាន​ល្បែង​លេង​ចំបាប់​ប្រដាល់​ជា​ដើម ទោះ​ដល់​ខ្លួន​ចាស់​ជរា​ហើយ លើក​លែង​ល្បែង​នោះ​ចេញ​ក្ដី បើ​មាន​អ្នក​ឯ​ណា​មួយ​ទៅ​និយាយ​ត្រូវ​ត្រង់​អារម្មណ៍​ខ្លួន​ធ្លាប់​ប្រព្រឹត្ត​មក​នោះ ក៏​កើត​ចិត្ត​លោភ​ឡើង សំដែង​នូវ​កិរិយា​នៃ​ល្បែង​នោះ មួត​បង្ហាញ​ឲ្យ​គេ​បាន​ដឹង​បាន​ឮ​ឡើង​ជា​ប្រាកដ ។

មួយ​ទៀត បុគ្គល​កើត​ក្នុង​វង្ស​ត្រកូល​ដែល​មាន​កិរិយា​យ៉ាង​ណា កិរិយា​នោះ​ជាប់​តាម​សន្ដាន​ចិត្ត និង​គិត​លះ​បង់​ចោល​បាន​ដោយ​ក្រ កិរិយា​មារយាទ​ជា​កំណើត​កើត​មក​សម្រាប់​រូប​កាយ​នេះ សឹង​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ជា​ផ្លូវ ជា​គន្លង​ចេញ​ឲ្យ​គេ​យល់​គេ​ស្គាល់​បាន​ក្នុង​កាល​ប្រជុំ​ជន ។ បទ​នេះ​សម​ដោយ​ពាក្យ​បុរាណ​ថា "ត្រកូល​ស​ជាតិ មារយាទ​ស​ពូជ" អធិប្បាយ​ថា ជាតិ​កំណើត​ល្អ​អាក្រក់ សឹង​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​តាម​ត្រកូល​មែន​ត្រកូល​អ្នក​ល្អ​ក៏​កើត​ជាតិ​ល្អ មិន​លះ​បង់​ជាតិ​ល្អ​ជាតិ​បណ្ឌិត​ទៅ​បាន ទោះ​ធ្លោយ​ធ្លាក់​ចុះ​ជា​អ្នក​ក្រី​ក្រ​ក្ដី ក៏​លះ​បង់​មារយាទ​ល្អ​ទៅ​ពុំ​បាន នៅ​មាន​មារយាទ​ល្អ​ដដែល ។

បទ​នេះ បាន​ដូច​បទ​បាលី​ក្នុង​គម្ពីរ​លោកនីតិ​ថា

សុក្ខោបិ ចន្ទនតរូ ន ជហាតិ គន្ធំ នាគោ គតោរណមុខេ ន ជហាតិ លីឡំ យន្តេ គតោ មធុរសំ ន ជហាតិ ឧច្ឆូ ទុក្ខោបិ បណ្ឌិតជនោ ន ជហាតិ ធម្មំ ។

ប្រែ​ថា ជាតិ​ខ្លឹម​ច័ន្ទន៍​ទោះ​ក្រៀម​ស្វិត​ក្រញង់​មិន​លះ​បង់​ក្លិន​ក្លែប​សុគន្ធា ដំរី​សារ​ទោះ​ចូល​សឹក​យុទ្ធ​នា មិន​លះ​បង់​លីលា​ល្គាយ​ល្គង​ក្រាយ ។ ជាតិ​អំពៅ​ទោះ​នៅ​ក្នុង​យន្ត​គាប មិន​លះ​បង់​សភាព​រស​ផ្អែម​សាយ ជាតិ​បណ្ឌិត​ទោះ​មាន​ទុក្ខ​ក្នុង​កាយ មិន​ជិន​ណាយ​លះ​បង់​ព្រះ​ធម៌​ថ្លៃ ។ ចប់​តម្រា​គតិ​បង់​វា​ស្នា​ពុំ​រួច ទី ២៦ ។