Jump to content

គតិលោក/ភាគទី៦/10

From Wikisource
គតិលោក, ភាគទី៦
by ឧកញ៉ាសុត្តន្ដប្រីជា ឥន្ទ
រឿង​ឈ្មួញ​លក់​លា​នឹង​ពួក​ចោរ​ព្រៃ
115789គតិលោក, ភាគទី៦រឿង​ឈ្មួញ​លក់​លា​នឹង​ពួក​ចោរ​ព្រៃឧកញ៉ាសុត្តន្ដប្រីជា ឥន្ទ


រឿង​ឈ្មួញ​លក់​លា​នឹង​ពួក​ចោរ​ព្រៃ



និទាន​នេះ​មាន​ដំណាល​ក្នុង​ក្បួន​បារាំងសែស

មាន​នាយ​ឈ្មួញ​ម្នាក់​មក​អំពី​ប្រទេស​ក្រៅ នាំ​កូន​ឈ្មួញ​ដឹក​លា​បរ​លា លី​លា​តាម​ផ្លូវ លុះ​មក​ដល់​ទី​កណ្ដាល​ព្រៃ​ស្ងាត់ មាន​ពួក​ចោរ​ទាំងឡាយ​នៅ​ចាំ​លួច​ចាំ​ប្លន់​មហាជន ដែល​ដើរ​ទៅ​មក​ក្នុង​ផ្លូវ​នោះ ។ ថ្ងៃ​​នោះ ពួក​ចោរ​បាន​ឃើញ​នាយ​ឈ្មួញ​មក​ដល់​ទី​នោះ​ក៏​នាំ​គ្នា​ចូល​វាយ​ប្លន់​នាយ​ឈ្មួញ​ៗ មាន​គ្នា​តិច ស៊ូ​នឹង​ពួក​ចោរ​នោះ​ពុំ​បាន ទើប​នាំ​គ្នា​ទៅ​កាន់​ទិសានុទិស​ផ្សេង ៗ ។ ឯ​ពួក​ចោរ​ក៏​នាំ​គ្នា​ចោម​ចាប់​លា​ជា​ពាហនៈ លា​ឯ​ណា​ដែល​មិន​មាន​ទ្រព្យ​របស់​នោះ​លើ​ខ្នង ពួក​ចោរ​ពុំ​ត្រូវ​ការ​ចាប់​យក​ឡើយ គឺ​ចាប់​តែ​លា​ដែល​មាន​ទ្រព្យ​របស់​ជាប់​នៅ​លើ​ខ្នង ។ កាល​នោះ​ពួក​ចោរ​ចាប់​បាន​លា​ឈ្មោល​១​មាន​ទ្រព្យ​លើ​ខ្នង ហើយ​នាំ​គ្នា​ដឹក​ទាញ​ទង់​ទៅ​កាន់​លំ​នៅ​វា លា​ឈ្មោល​បាន​ក្ដី​ទុក្ខ​វេទនា​ដោយ​ចោរ​វា​វាយ វា​ទាញ​ទៅ​ឥត​ក្ដី​មេត្តា​ទើប​មក​គិត​ថា ពួក​លា​ទាំង​ឡាយ បណ្ដា​ដែល​មក​ជា​មួយ​គ្នា គេ​សឹង​ផុត​ពី​កណ្ដាប់​ដៃ ពួក​អា​ចោរ​អស់​នេះ គឺ​វា​ពុំ​ត្រូវ​ការ នឹង​ចាប់ ​នឹង​ចង​យក ព្រោះ​គេ​គ្មាន​របស់​ទ្រព្យ​ជាប់​នៅ​លើ​ខ្នង ដូច​រូប​អាត្មា​នេះ អាត្មា​អញ​បាន​ក្ដី​ទុក្ខ​ទោស​យ៉ាង​នេះ ក៏​ព្រោះ​របស់​ទ្រព្យ​ជាប់​នៅ​លើ​ខ្នង​នេះ​ឯង គិត​ទៅ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ មាន​ប្រាក់​កែវ​កង​ទាំង​ពួង​នេះ ជា​គ្រឿង​នាំ​ឲ្យ​កើត​ទុក្ខ​​ទោស គឺ​ជា​អាសីរពិស ចឹក​អាត្មា​ឯង​ប្រាកដ ។ លា​ឈ្មោល​នោះ​គិត​ឃើញ​ក្ដី​ទុក្ខ​ទោស​អាត្មា​ដូច្នោះ​ហើយ ក៏​យំ​សោក​វិយោគ ដើរ​តាម​ពួក​ចោរ​នោះ​ទៅ ដរាប​ដល់​លំ​នៅ​នៃ​ចោរ​ហោង ។

រឿង​នេះ បាន​គតិ​ដល់​បុគ្គល​អ្នក​មាន​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ មិន​ចេះ​ប្រយ័ត្ន សម្បត្តិ​នោះ​ជា​ពិស​ពោរ​ពើត​ខ្លួន​វិញ ដូច​យ៉ាង​និទាន​នាង​នារី​ម្នាក់ ពាក់​ខ្សែ​មាស​ទំ​ហូ​ពេជ្រ កង ចិញ្ជៀន ខ្សែ​ដៃ តែង​អាត្មា​បង្អួត​គេ​បង្អរ​កាម​តាម​ការ​លោកិយ ចុះ​ដោយ​សា​រក​ប៉ាល់​មក​ពី​ស្រុក​ទន្លេ​ធំ លុះ​មក​ដល់​ក្រុង​ភ្នំពេញ នាង​នោះ​ក៏​ឡើង​ចាក​នាវា យាត្រា​មក​ត្រង់​ក្រោយ​វត្តឧណ្ណាលោម កាល​នោះ មាន​អា​អ្នក​លេង​ម្នាក់ ឃើញ​នាង​នារី​ដើរ​មក​ដល់​ទី​បាន​ឱកាស​ហើយ ទើប​វា​ក្លែង​ជា​ស្វាមី​នៃ​នាង​នោះ ស្ទុះ​ទៅ​វាយ​ធាក់ ដោះ​យក​ខ្សែ​កង​ចារ៍​ជេរ​ស្ដី​ថា ខ្មោច​មេ​ចង្រៃ​អប្រិយ អញ​ជា​ប្ដី​វា​មិន​ស្ដាប់​ពាក្យ​អញ​ឃាត់​ខ្លះ គួរ​ឬ វា​ចចេស​ចេះ​តែ​ទៅ ចោល​ឲ្យ​អញ​នៅ​ចាំ​ផ្ទះ រក្សា​កូន​ពិបាក​ស្ទើរ​នឹង​ស្លាប់​ បើ​ដូច្នេះ ឲ្យ​គ្រឿង​ខ្សែ​មាស​វា​ពាក់​ធ្វើ​អ្វី ត្រូវ​អញ​អូស​យក​ពី​ហង​ឯង​វិញ កុំ​ឲ្យ​ជំ​នាវា​ពាក់​ទៅ​ឡើយ ជេរ​ហើយ អា​នោះ​វា​រត់​សំដៅ​ទៅ​កាន់​ផ្លូវ​ខាង​ជ្រុង​គុក​គេច​ខ្លួន​បាត់​ទៅ​ហោង ។

ឯ​នាង​នារី​ដួល​ចុះ ក្រោយ​ក្រោក​ឡើង​បាន​ហៅ​គេ​ឯង​ជួយ​ចាប់​ចោរ​ប្លន់ ក៏​ពុំ​មាន​នរណា​មួយ​ចូល​ជួយ​ឡើយ ព្រោះ​គេ​ឮ​ពាក្យ​អា​ចោរ​ជេរ​ប្រទេច​ជា​ទំនង​ប្ដី​ប្រពន្ធ គេ​នឹក​ស្មាន​ថា​ប្ដី​គេ​ប្រពន្ធ​គេ ជេរ​វាយ​គ្នា​ដូច​ធម្មតា បាន​ជា​គ្មាន​នរណា​មួយ​ជួយ​ឡើយ ។ លុះ​អា​ចោរ​រត់​ទៅ​បាត់​ហើយ ទើប​នាង​នោះ​ប្រាប់​គេ​ថា​មិន​មែន​ប្ដី​ខ្លួន​ទេ ជា​ចោរ​វាយ​ដណ្ដើម​យក​គ្រឿង​មាស​ខ្លួន​ប្រាកដ ។ នាង​នោះ​ប្រាប់​ឲ្យ​គេ​ជួយ​ដេញ​ចោរ​នឹង​ចាប់​វា ក៏​ចាប់​វា​ពុំ​បាន​ឡើយ ព្រោះ​វា​ទៅ​បាត់​យូរ​ហើយ នាង​នារី​ក៏​បាន​ក្ដី​ទុក្ខ​ទោស​ដូច​គ្នា​នឹង​រឿង​លា​ដែល​បាន​ពណ៌នា​មក​នេះ ។ អ្នក​ប្រាជ្ញ​គប្បី​ដឹង​ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ ។ ចប់​តម្រា​គតិ​មាន​ទ្រព្យ​ជាប់​ទោស​មាន​ប្រាក់​មាស​វិនាស​រូប​ទី ៣២ ។