Biblia/Vetule Testamento/Job/Job 29

Job

29

Job parla re le benedictiones que olim ille habeva gaudite

¹Alora Job continuava assi su discurso. Ille diceva: ²“Oh, si solmente io poteva ancora gauder le vita que io habeva in le menses passate, le dies in le quales Deo me custodiava! ³Tunc su lampada splendeva super mi capite e gratias a celle lumine io poteva ambular in securitate trans le tenebras. ⁴Io rememora como il esseva in le dies de mi adolescentia^[1] quando in mi domo io faceva le experientia de un intime amicitate con Deo, ⁵o quando le Omnipotente esseva ancora con me e mi pueros esseva circa me, ⁶o quando io lavava mi pedes con lacte e le petra effundeva pro me rivos de oleo de oliva. ⁷Illos esseva le dies quando io procedeva al porta del citate e prendeva mi placia inter su honorate prepositos. ⁸unc, quandocunque io passava per le vias, vidente me, le juvenes se retraheva e le seniores se levava. ⁹Tunc, in mi presentia le principes cessava parlar e se coperiva le bucca con lor manos. ¹⁰Tunc, coram me, mesmo le officieros del citate abassava lor voce e respectuosemente frenava lor linguas^[2].

¹¹Tunc tote illes qui me audiva me laudava e tote illes qui me videva parlava ben de me. ¹²Quia io assisteva le pauperes in lor necessitates e le orphanos qui non habeva alcuno que les adjutava. ¹³Tunc le benediction del personas moriente descendeva super me e io faceva jubilar le cordes del viduas. ¹⁴Tote lo que io faceva esseva honeste. Le justitia me coperiva sicut un vestimento e le bon judicamento esseva sicut un diadema sur mi capite. ¹⁵Io esseva le oculos del cecos e le pedes del claudicantes. ¹⁶Io esseva sicut un patre pro le pauperes e assisteva le estranieros qui necessitava adjuta^[3]. ¹⁷Io infringeva le maxillas del personas inique e faceva cader lor predas ab lor dentes.

¹⁸Tunc io pensava: “Io morira in mi proprie domo e le dies de mi vita essera tanto numerose quanto le granos del sablo, ¹⁹quia io es sicut un arbore cuje radices attinge le aqua, e cuje ramos es semper roriflue”. ²⁰Nove honores me esseva constantemente conferite e mi fortia esseva continuemente renovate. ²¹Omnes prestava attention a mi consilios e taceva expectante mi parolas, ²²e quando io habeva parlate, illes habeva nihil a adder, quia mi consilio les satisfaceva^[4]. ²³Illes me expectava sicut on expecta le pluvia e illes bibeva mi parola como le pluvias vernal refrescante. ²⁴Quando illes esseva discoragiate, io les surrideva. Mi reguardo de approbation les esseva preciose. ²⁵Si io voleva vader inter illes, illes me dava le prime placia. Il pareva como si io esseva sicut un rege circumferite de su armea, ma io esseva solmente le consolator de gente affligite.

Notas

1. Le tempore que Job recognosce qua le plus productive.
2. Litt. lor linguas adhereva al palato”.
3. Litt. “io investigava le casos de illes qui non me cognosceva”.
4. Litt. “Mi parolas cadeva super illes gutta post gutta”.