Biblia/Nove Testamento/Hebreos/Hebreos 12

Epistola al Hebreos

Capitulo 12

Le actiones disciplinari de Deo demonstra su amor

¹Dunque, nam circa nos il ha un tal grande nube de testes del fide^[1], vamos disembarassar nos de omne peso que lenta nostre cursa, presertim del peccato que facilemente pote trappar nos. Vamos perseverar alacremente in le cursa que Deo nos proponeva. ²Nos lo pote facer spectante fixemente Jesus, le precursor e exemplo le plus grande^[2] de fide. Propter le gaudio que le expectava, ille supportava le cruce, e le vergonia implicate in un tal pena non le importava del toto^[3]. Nunc ille sede in le placia de maxime honor^[4] apud le throno de Deo. ³Pensa a ille, qui susteneva un tal opposition adverso se per peccatores, ut vostre animo non se fatiga e vos renuncia luctar. ⁴Post toto, vos non ancora resisteva usque al sanguine in vostre antagonismo contra le peccato. ⁵Esque vos oblidava le exhortation que esseva adressate vos qua filios? Deo dice: “Filio mie, non minusprecia le disciplina del Senior, ni renuncia quando ille te reprehende. ⁶Quia le Senior castiga illes que ille ama e flagella omne filio que ille recognosce^[5] como proprie^[6]”.

⁷Durante que vos supporta iste divin disciplina, rememora que Deo tracta vos qua su proprie filios. Qui unquam audiva de un filio cuje patre nunquam disciplina? ⁸Si tamen vos nunquam supportava un tal disciplina^[7], que es le experientia de omne filios, vos es personas extranee^[8] e non filios! ⁹Nam nos respectava nostre patres terren qui disciplinava nos, nonne multo magis nos deberea submitter nos al Patre del spiritos e reciper vita? ¹⁰Quia nostre patres terren disciplinava nos durante poc annos e faceva le melio que illes sapeva, ma le disciplina de Deo es semper bon pro nos, a que nos participa a su sanctitate. ¹¹Omne disciplina certo non es agradabile quando nos lo recipe, ma illo ha un gusto amar. Postea, tamen, pro illes qui es trainate in iste maniera, illo produce un fructo de pace e de vita juste. ¹²Ergo, “reinfortia vostre manos apathic e vostre debile genus^[9]” e ¹³“cammina per sentieros recte^[10]” ut quid es claude non se torque ma sia resanate.

Non rejecta le admonitiones de Deo

¹⁴Perseque le pace con omnes e le sanctification, sin le qual nemo va vider le Senior. ¹⁵Vigila le unes super le alteres a que nemo sia in defecto del gratia de Deo; a que nemo sia simile a un radice amar que germina e causa perturbationes, e per illo multes deveni polluite. ¹⁶Guarda vos a que nemo deveni un persona immoral e profan sicut Esau, le qual vendeva su primogenitura pro un singule repasto^[11]. ¹⁷Quia vos sape que plus tarde, quando ille voleva hereditar le benediction, ille esseva reprobate. Tunc il esseva tro tarde pro repentir se, quanquam ille lo quereva con lacrimas.

¹⁸Vos non accedeva a un monte que pote esser tangite, a un loco de igne ardente, tenebras, obscuritate, e tromba, como faceva le Israelitas al Monte Sinai. ¹⁹Quia illes audiva le impressionante detonation del sono de un trompa e un un voce tanto terribile que illes implorava que Deo cessa parlar! ²⁰Quia illes non poteva supportar lo que les esseva commandate: “Mesmo si un animal tange le monte, que illo sia lapidate^[12]”. ²¹De facto, le scena esseva tanto terribile que Moses habeva dicite: “Io freme de terror^[13]”. ²²Vos, tamen, accedeva al monte Sion, le citate del Deo vivente, le Jerusalem celeste, e al myriades de angelos, ²³al assemblea e congregation^[14] del filios primogenite de Deo, que es conscripte in celo, e a Deo, le judice de omnes, e al spiritos del justos, que esseva rendite perfecte^[15], ²⁴e a Jesus, le Mediator de un nove alliantia^[16], e al sanguine aspergite que parla de pardono in vice de vengiantia sicut le sanguine de Abel^[17].

²⁵Guarda vos de non recusar Ille qui parla. Quia si le populo de Israel non poteva escappar quando illes refusava prestar attention a Moses, le messagero terren^[18], multo magis nos non potera escappar si nos rejecta Ille qui parla nos del celo. ²⁶Tunc, quando Deo parlava del monte Sinai, su voce succuteva le terra, ma nunc ille ha promittite: “Iste vice io succutera non solmente le terra, ma le celo alsi^[19]!”. ²⁷Ora, le phrase “iste vice” declara le remotion de lo que es succutite, illo es del cosas create, ut quid es inamovibile remane. ²⁸Itaque, durante que nos va reciper un regno inamovibile, vamos render gratias a Deo e, per isso, vamos offerer un culto que le sia agradabile con reverentia e timor, ²⁹quia indubitabilemente “nostre Deo es un igne que consume^[20]”.

Notas

1. Gr. ἀρχηγὸν [archegon], le capite, ille qui precede nos e pro isso establiva se qua nostre exemplo, le precursor, le pionero.
2. Gr. τελειωτὴν [teleioten], ille qui manifestava le fide in le plus alte grado, le perfection, e pro isso deveniva nostre exemplo le plus grande de fide.
3. Gr. καταφρονήσας [kataphronesas], ille non considerava, non dava importantia, non le importava, lo contemneva.
4. O “al dextera de Deo”.
5. O “accepta”.
6. Un citation de Proverbios 3:11-12.
7. Litt. Si vos es “extra disciplina”, “sin disciplina”.
8. O “filios illegitime”.
9. Un citation de Isaia 35:3; cfr. Hebreos 10:36-39; 12:1-3.
10. O “rectifica le via de vostre passos”. Un citation de Proverbios 4:26.
11. Un allusion a Genesis 27:34-41.
12. Un citation de Exodo 19:12-13.
13. Un citation de Deuteronomio 9:19.
14. O “ecclesia”.
15. O “consummate”.
16. O “nove testamento” (διαθήκης νέας).
17. O “parla melio que Abel”.
18. O “qui les admonestava sur le terra”.
19. Un citation de Haggai 2:6.
20. Un citation de Deuteronomio 4:24; 9:6.