قصہ سیف الملوک/48
| ←47 | قصہ سیف الملوک by |
49→ |
48. در وسفِ جمالِ شاہ پری میگوئد
(شاہ-پری دے روپ دی تعریف)
کاغذ قلم زبان میری وچ ایہہ بیان نہ مٹدا
عقل فکر ہن عاری ہویا کھلا سرو-سرو پٹدا
ہر ہر تھاں مریندی آہی چوکڑیاں ودھ ہرنوں
ملے سزا طبیعت تائیں اس فضولی کرنوں
حسن بیان نہ ہندا اس دا قصے دی فرمائش
لیک طبیعت اپنی والی کرساں کجھ ازمائش
وہل ہندا جے کم وچوں تاں افسوس نہ رہندا
تھوڑی بہتی صفت شکل دی اوڑک میں بھی کہندا
جیوں شاعر پنجابی کردے اوہ کم ترت کریدا
پر اوہ صفت نہ لایق اتھے اچا روپ پری دا
اجلا روپ پری دا بھائی پھیر طبیعت میری
پڑھنے والے کرن نہ طعنہ ہوگ کلام اچیری
جیوں محبوباں دی گلّ دسدے نزمی مرد حسابی
کجھ کجھ ڈول ہوویگی اوہو کدھرے ہوگ پنجابی
اجھریاں دی لذت بہتی نرے ہکلے ماسوں
لذتدار سلونا بھائی لؤ محمد پاسوں
پر جاں کٹّ جگر دے بیرے میں کباب بناواں
رتّ دلے دی پانی پاکے غم دی اگّ پکاواں
پر جس ویلے کھاون والے ادھ کھادھے مکھ موڑن
حاضر رہے نہ جیؤ اساڈا خوشی دلے دی تروڑن
پر میں بن انصاف تساں تھیں دم انعام نہ منگدا
کرو قبول گدائی ٹکڑا یارو ایس ملنگ دا
رستہ چھوڑ محمد بخشا پھریں چریندا جھلاں
کر کجھ صفت پری دی اتھے دیباچے ایہہ گلاں
اچا قد سفیدا پتلا سرو آزاد بہشتی
یا اوہ نخلِ-مراد خداوند رحمت کنوں سرشتی
کنڈلدار دو زلفاں سر تے کالے ناگ ڈنگالے
ہر میڈھی سر کڈھے جیوں کر بشیئر جیبھ نکالے
دانشمند کمند زلف دے بند ہوون دل بستے
پیچہ پیچ اوہدے وچ پھاسن نہ نکلن دے رستے
کنیں بندیاں واگاں گندیاں کنج کوآری کاکی
حوراں وانگ رنجوراں ہوون ویکھ لطافت پاکی
نورانی دریا پیشانی نال صفائی چمکے
واگاں وانگ زنجیری ہوئیاں واؤ حسن جد رمکے
سجیاں بھجیاں مشکیں رچیاں سہلڑیاں کر وتیاں
پھاہیاں عاشق بنھن کارن وٹّ گلے وچ سٹیاں
فرکو فرق پیا کستوری ہویا دو ٹکڑے ہک دل
مشکل تھیں وچ نافے بنیا مشکے دا کم مشکل
واگاں مشکوں لاگے لگیاں جھولن سر لمکایا
پایا شاخ گلابے تائیں سر پیراں تکّ سایہ
ول ول وال پئے ول والاں ول ول ولے ولاون
آب حیات مونہوں گھتّ ظلمت زولکرنین بھلاون
پٹی صاف آہی خم والی جیوں تلوار سروہی
پھٹے کٹے سٹے راہیں عاشق دین دھروہی
درس جمال اوہدے دی پڑھدے سورج امبر تارے
متھا صاف رپہری تختی رکھن پکڑ کنارے
اس تختی پور لکھے آہے نال سیاہی کالی
خوش خط عربی نون دو پاسے کانی قدرت والی
نون ہیٹھ اجائب سوہنے دوئیے سواد لکھے سن
آفرین ہزاراں اس نوں جس استاد لکھے سن
اس تختی دے دندے دندے دونہہ جیماں دے گھیرے
جیم جمال اندر خوش نقطے کالے خال لٹیرے
نوناں دے سر نالوں لے کے میم مبارک توڑی
علف اضل دی کانی لکھیا وچ ساداں دی جوڑی
علف اگے پھر بندی دے کے حلقہ دوات بنایا
شور عشقَ دا شان حسن دا ہک تھیں دا ودھایا
لال لباں شنگرپھوں لکھیاں خط فارس دیاں ریاں
ایہناں وچوں سیس دسیندا زور حسن دا پیا
رے تے سین رلے سنگ میمے رسم بنی مہبوبی
میمے دی گنڈھ نال دنداں دے کھولھ دکھائی خوبی
باغ-ارم دے روپوں آہی اس دی شکل نمونہ
صورتَ اندر پیدا ہویا گل پھل گونا-گونا
ایہناں پھلاں تے بھوراں وانگو ٹکا بندی والا
جیوں گلزار اندر آ بیٹھا حبشی بچہ کالا
ٹھوڈی سی پھنڈ صاف رپے دی ٹکی باجھ زکاتوں
وچ ٹوآ پرسیوں بھریا چشمہ آب ہیاتوں
بغلاں موڈھے تئنے مارن چمبے دے پھلّ چٹے
مثل کلی دے گھوٹی دیہی سر تھیں لے لگّ گٹے
سوہنا بدن پھلاں دا دستا پلے وچ چھپایا
کیتے جتن ہزار ہزاراں کسے نہ درسن پایا
دو پستان صفائی والے نویں شگوفے اگے
کالے بھور اپر رکھوالے نظروں زخم نہ پگے
سینہ صاف صندل دی تختی جوڑی استاد بنائی
واہ استاد کاریگر جس نے ایہہ پیوند لگائی
پتلا چمّ سفید شکم دا جیوں کاغذ کشمیروں
ریشم قسم اچی دا یاسی لچھا سوت ہریروں
لچ لچ کردا منکا وچلا لکّ مہین بیانوں
پیر اٹھاوے تاں ولّ کھاوے اٹھدی ڈرے زیانوں
لکوں لے لگّ پیراں تائیں کراں خیال نہ من دا
بادشاہاں دے ستریں جائے کی مقدور سخن دا
چاندی پیر تکے جد چاندی جاندی جان بچاندی
قدمیں ڈھہندی عرضاں کہندی سجدیوں سیس نہ چاندی
نازک پیر گلاب پری دے مہندی نال سنگارے
تلیدار بناتی پنیاں چمکن وچ ستارے
کلغی مغزی نوک پنجے تے جڑت ہوئی فیروزی
پنے تلے پتاوے پلے سبھ سچے زردوزی
پھوک چلائیے تاں اڈّ جاون وانگو سوہن چڑیاں
کھڑیاں کلیاں رتیاں چٹیاں پیریں سوہن کڑیاں
حسن بدیع-جمال پری دا وانگ بہار چمن دی
سنبل وال مہین زنجیری ہر میڈھی ونّ ونّ دی
نرگس مست بیمار پری دے نین گوہڑے متوارے
چہرہ پھلّ گلاب بہاری گل لالے رخسارے
پاڑ سٹے پیراہن گلّ دے چہرہ ویکھ گلاباں
گلدے گلدے عرق سدائے رل گئے وچ آباں
لال گلال گلھاں ولّ تکّ کے داغ لگا گل لالے
جمی رتّ کلیجے اتے پیندا زہر پیالے
جوش بخار عشقَ دے چڑھدے جاں نیناں ولّ تکدا
نرگس نوں سر دردی لگے اکھ اگھاڑ نہ سکدا
ٹھوڈی ویکھ خبانی تائیں لیک پئے وچکاروں
پستاناں دی غیرت کولوں وکیا رنگ اناروں
اچا قد رنگیلا تکّ کے سرو آزاد پیارا
پیراں بھار حیران کھلوتا ہویا قید بیچارا
چودیں دا چن داغی ہویا متھا ویکھ نورانی
اکھ بھڑائے نہ تکن ہندی سورج ہار پیشانی
کالی لیل زلف وچ آہا خوب سہیل یمن دا
عاشق دے یلغاری تائیں رنگ دئے ونّ ونّ دا
اچا متھا بہت کشادہ شیشے ہار چمکدا
روپ انوپ خدائی دسے اس اندر جو تکدا
لاڈ تکبروں بھر بھر وٹے بھروٹے دو کالے
لالی اندر نظریں آون چن مبارک والے
متھا سی اسمان حسن دا اوہ وچ قوس-قزح سن
شام زلف دی لالی اندر کالی گھٹ ترہ سن
چہرہ صاف بہشتی سفا ابرو تاک بنائے
واہ نقاش محمد بخشا جس اوہ رنگ لگائے
مکھ محبوباں دا بیعت-الا اوہ محراب اچیرے
کرن نماز نیازاں عاشق سجدے دین چوپھیرے
زور کمانا کم ہمیشہ ابرو سخت کماناں
رستم نین سپاہی ظالم گھائل کرن جواناں
چمکن کانی زہروں پانی ترکھے تیر خدنگ دے
بسلے ناگ اننجانے چوری وال دلاں نوں ڈنگدے
اکھیں تیز کٹاراں وانگر کرن چوطرفی ماراں
اکھ مٹکے چور اچکے چھپ چھپ کردے واراں
بیٹھے چھوہ دھروہ کر مارن برچھی نیزے سانگاں
لٹن کٹن سٹن راہیں سنن نہ کوکاں چانگاں
صیف-ملوک جیہاں نوں لاون کس بندوق کلیجے
دھوں آواز نہ نکلے کوئی سلّ جاوے ہڈّ بھیجے
بجلی دے چمکارے وانگر اکھ پرط قہر دا
جو تکے سو نسّ نہ سکے بھجّ اتھائیؤں مردا
واہ واہ مست نگاہ پری دی گھا کرے وچ سینے
ڈوری بھوری نیند بھری سی تکدی طرف زمینے
خوب بدامی اکھیں بھائی چیر میاں امب پھاڑی
کجلا کٹکاں مٹک سہاوے جیوں کر بکّ اجاڑی
گوہڑے نین سمند حسن دے کجلا لہراں مارے
اکھ مٹکے مارن دھکے ٹھیلھ دیون ہتیارے
ہندے غرق جہاز دلاں دے لگدا کون کنارے
پر اس وہن محمد بخشا جو ڈبے ربّ تارے
جادوگر اداس اننجانے بن پیتے متوارے
اپر خماری کرن سواری پھرن شکاری بھارے
کٹّ کٹّ سٹن کٹک دلاں دے لین جہان ازارے
کردے وار ہتھیار جنہاں دے سرمے سار شنگارے
ہک واری دے ویکھن کارن سینکڑیاں سر وارے
پاک شہید محمد بخشا جو اس جھگڑے مارے
تکن سائت کریندا گھائل نکّ خنجر فولادی
اوہو قاتل اوسے اگے پھیر کٹھے فریادی
پتلا اچا نکّ پری دا دھار جویں تلواروں
لونگ بلاک سچے دی تابش جھلک لگے چمکاروں
سدھا تیر صفائی والا زہر آلودی کانی
اڈدے پکھ نو مار گوائے کیا طاقت انسانی
کاتب لوح-قلم دے لکھیا حکمت دی تدبیروں
وچ بسملا الا-اکبر علف زبہ تکبیروں
متھا لوح اضل دے نوروں قلم آہا نکّ بھائی
مڈھوں اک اگوں منہ دوئیے ناہیں خط خطائی
سرخی لکھن والی آہی وات دوات نورانی
صوفاں سر الٰہی نکلن اکھر عشقَ ہکانی
لکھن کی رشنائی خونی سر-خط عاشق فانی
بول تیرے توں گھول گھمائیے سے جسے لکھ جانی
سدا-بہار گلاب گوہڑے دی وات کلی مکھ میٹی
صاف آواز پرم رس والا جیوں رانجھے دی سیٹی
سوہنا سرخ اکیکی تھیوا مہر ٹکی سلیمانی
موری مثل سوئی دے نکے آہی ذرا نشانی
سچا موتی صلع ٹکایا کاریگر سیانا
یا اوہ گرد پتاسا مصری لذتدار مکھانا
لئل لباں یاقوت سچے سن شکر مصری ڈلیاں
لالی تے باریکی ولوں گل عباسی کلیاں
پستا مغز بادام گری سن جس ویلے منہ میٹے
گلّ کرے ونڈ دیئ چھوہارے ہسے تاں پھلّ ویٹے
لالی ویکھ لباں دے والی والی ملک مصر دا
مورت اگے نال ضرورت ہو گیا سی بردا
دند سفید ہیرے دیاں کنیاں گھنیاں گھنیاں لاراں
استا کار برابر کرکے رکھیاں خوب قطاراں
یا ان بدھے موتی بدھے گھتّ قدرت دیاں تاراں
یا اوہ چمبے کلیاں جڑیاں پنج چوکے ہک باراں
خوب سنجاف چٹے تے سوہے کنگری چوٹی داراں
گلیاں ہار محمد بخشا سرخ دسن دند یاراں
طوطے وانگو جیبھ مٹھی سی مینا بولن والی
آکھے میں نہ بولن والی ہر اک نال سکھالی
ٹھوڈی سیؤ سی باغ-ارم دا بہی سی رس والی
جھلے لکھ آسیب نہ پہنچے اس دے کول سوالی
چوہا پاک آہا وچ ٹوآ جوبن پانی بھریا
ٹھوڈی ہیٹھ لولاک جڑی سی مچھّ حسن دا تریا
گردن مثل صراحی کچّ دی بوتل صاف بلوری
سرخ شراب لہو بھر رتے شیشے گرد لاہوری
یا ماہی دی مرلی آہی مائل کرے حیواناں
یا کرنائ آخر دی سن کے نکلن پاؤن جاناں
شیریں شکر نرم اوازا رسیے بول رنگیلے
تلخ جواب مٹھے منہ وچوں سن کے پیندے پیلے
مٹھا ہاسہ ماسہ ماسہ دند نہ کردی ننگے
صاف لمی تے پتلی گوری گردن مثل کلنگے
طوطے کمری نالوں سوہنی کوئل وانگو بولے
چھنکے گلّ کٹوری جیسی موتی بھر بھر تولے
باہاں ڈولے رنگ رنگیلے چنن چیر بنائے
استاکار اضل دے یارو جندر چاڑھ سہائے
یا اوہ باغ حسن دے وچوں چمبے نویاں شاخاں
لچکن جوڑ مروڑ کریندے چال مثل گستاخاں
انگلیاں دس پون سلایاں چاندی کھری سلاکاں
نوھیں مہندی بن بن بہندی لہو ملے غمناکاں
یا اوہ کلکاں سوہیاں آہیاں شنگرف بھریاں نوکاں
یا شاطر یا تیر اضل دے رتّ پیون سبھ لوکاں
چھاتی تختی صاف چنن دی خوب کاریگر گھڑ کے
چاندی دے دو پھل لگائے میخ لوہے دی جڑ کے
شان گمان مخول تکبر لاڈ تے بے پرواہی
بے رحمی تے ستم بے ترسی خو بیمہری آہی
نازک جسا پھلّ چمبے دا اﷲ مکھن سیالا
دھنی تھیں خشبوئی ہلا مشک تتاری والا
نکی نکی چال لڈکی ہنساں کھگاں جیہی
رنگ گلابی شکل متابی پھلیں تلدی دیہی
ٹور لٹکدی وانگ کبک دے کردا لکّ مروڑے
پبّ اٹھاوے ربّ بچاوے کچی تند تروڑے
حوراں نالوں حسن زیادہ پریاں دی سرداری
یوسف ثانی روئے زمیں تے صورتَ ربّ اتاری
روپ بدیع-جمال پری دا چودس چن نورانی
دھاوس زہر کلیجے تکے جے زہرا اسمانی
جے سورج ولّ ویکھے ساہواں بھجّ بدلی وچ وڑدا
تارہ ویکھ ہکو چمکارا ہو بیچارا جھڑدا
بابل شاہپالے گھر جمی پالی پالن ہارے
بابل دے کھو پین فرشتے مارو غم دے مارے
ٹھم ٹھم کردی دھرتی دھردی نازک پیر گلابوں
مہندی رنگے جیوں پٹّ لچھے آون شہر خشابوں
جے عاشق دیاں نیناں اتے رکھے لاڈ اتابوں
پور پور چھالے پون محمد اتھرواں دے آبوں
تروڑاں جوڑاں تے نکّ توڑاں دم دم وچ کجوڑاں
تندی تلخی بے وفائی مویاں نال مروڑاں
نویں جوانی مدھ مستانی عالی بھولی سادی
روپ الٰہی دی ہک پتلی دم دم ہووے زیادی
آن ادا گمان پری دا باہر شمار اندازے
نور حضور بیٹھی مستوراں تنبو تان ہجازے
یوسف دے پیرانہن وچوں جلوا جس دکھایا
اوہو یار اس باغ-ارم وچ سیر کرن سی آیا
جاں بیٹھا سی وچ کچاوے شمس لیلیٰ والے
کیش نمانے نوں کر مجنوں نجد اتے تن گالے
فرہادے شہزادے سنیا جاں شیریں اوازا
پٹّ پہاڑ سٹے اس کیتا خیبر نوں دروازہ
ہر دا روپ مریندا بھائی ہر جائے چمکارے
پا جھاتی محبوباں والی گوہڑے نین شنگارے
لعلاں دا ملّ پان جواہری جوبن دے بنجارے
ہک دوجے دل لین محمد آدم کون بیچارے
بھیت چھپاویں مطلب پاویں اس گلے کس لائیوں
کدھر رہی آ گل پری دی کت پاسے اٹھ آئؤں
انگ سہیلی تے البیلی سوہنی راج گہیلی
جیوں تارے چن نال شنگارے ہر ہک سنگ سہیلی
پری گلاب سندر مکھ والی وچ گلزار حسن دے
سنگ سئیاں رل کھیڈن پئیاں جیوں پھلّ ہون چمن دے
شمع پتنگ جلاون والی گرم لقا پری سی
بہتا جھکے نیواں تکے شرم حیا بھری سی
اڈدے پنکھی ڈھہن ہوائیؤں جے ہک جھاتی پاون
ویکھن تارے چمکن ہارے ڈگّ زمیں پر آون
شوخ آشوب جگت دا فتنہ شور-انگیز جہانوں
مٹھی جیبھ ملیح سلونی بہت پیاری جانوں
عاشق سوز پتنگاں وانگو روشن لاٹ چراگوں
نونہال اتے گلبدناں بکّ ارم دے باغوں
جے کجھ صفت پری دی بھائی ٹوراں ہور اگیرے
ڈر لگدا متّ عاشق تسے سڑ سڑ مرن چوپھیرے
مشتاقاں نوں شوق سجن دا سن سن ہوگ سوایا
اگّ وچھوڑے والی اتے تیل جدوں ایہہ پایا
جوش-او-خروش بھرے دل والے بے سدھ ہوسن ہوشوں
جگر کباب شتاب کرنگے تاب حسن دے جوشوں
مست نگاہ پری دی اندر خونی نین بہادر
مویاں دلاں نوں زندہ کردے آب حیات برابر
جاں چڑھ بیٹھی تخت سچے تے ملکہ کول بہائی
نال پیار پچھیندی گلاں جیوں ماؤ دی جائی
ملکہ-خاتوں نوں فرماندی ہے سندر مکھ بھینے
لکھے دھر درگاہ سچے دی تدھ آہے دکھ لینے
کیکر گزری حالَ حقیقت کس قیدوں چھڑکائییں
قلزم دے شہزادے کولوں کت بدھ نکل آئییں
کی سببّ بنایا قادر کہو کی قدرت ہوئی
ایسا کامل ملیا تینوں کون مئکل کوئی
ملکہ سی حیران نہایت ویکھ عنایت ذاتی
تاب حسن بے تاب کیتی سی بیٹھی چپّ چپاتی
تابش جوش حسن دی کولوں رہی نہ ہوش ٹکانے
بر بر تکے بول نہ سکے ایہہ دلیلاں آنے
واہ کاریگر سرجن ہارا سبھ قدرت دا والی
چونوں اتے چگونوں دائم پاک اوہدا در عالی
نہ اس جند نہ جسا جامہ بیمانند الٰہی
'لم یلدِ وا لم یولدا' ہے سدا اسے دی شاہی
آپ حکیم سبھے بدھ جانے ہڑکوں رکھ بناندا
قطرے ہک منی دے وچوں خوب منکھ سہاندا
پانی دی ہک بوند بیکدری ہو جھڑی اسمانوں
درے-یتیمے بناوے اس تھیں لئل پتھر دی کھانوں
شاخ ہری تھیں پھل نکالے پھلے وچوں دانہ
ہک رنگوں سے رنگ بنائے آپ حکیم سیانا
پتھر نوں دے نور جنابوں سورج کر چمکاندا
پانی دے ہک قطرے وچوں عرش مزید بناندا
ساوریاں تھیں گورے کردا گورے وچوں کالا
سپّ سمندر وچوں موتی کوہ قافاں وچ لالا
کردا نبی کفاراں وچوں سر پر تاج ٹکا کے
ملکاں تھیں شیطان بنائے طوق گلے وچ پا کے
دنیانداراں دے گھر دیندا بیٹے ولی الٰہی
ولیاں دے گھر پیدا کردا میرے وانگ گناہی
قدرت اس دی دا کجھ مینوں انت حساب نہ آوے
سکی لکڑ سر-ہکانی بن رباب سناوے
سوہنی صورتَ سر الٰہی عامَ نہ سمجھن سارے
خاصاں باجھ محمد بخشا کون کرے نستارے
وقت نہ وقت پچھان فقیرا گجھی رمز نہ کہو خاں
قصہ تروڑ اچیرا ہووے بیٹھ نچلا رہو خاں
ملکہ-خاتوں شکل پری دی ویکھ تئجب ہوئی
دم مارن دی رہی نہ طاقت گلّ نہ کردی کوئی
ایسی صورتَ ایسی سیرت ایسا روپ نورانی
دھنّ خالق جس ایہہ بنائی مظہر حسن ہکانی
پری بلائے ملکہ تائیں ملکہ بول نہ سکدی
پئی ہلائے گلّ کرائے اوہ مڑ بر بر تکدی
جاں کجھ ہوش ٹکانے آئے اوکھی ہو کے بولی
شاہ-پری نوں کہندی بھینے میں تیرے توں گھولی
حسن جمال کمال تیرے دی جھال نہ جاندی جھلی
کنّ ڈورے جیبھ گونگی ہوئی ہوش گئی میں جھلی
آب تیری تکّ تاب نہ رہیئم ہو غرقاب رہی میں
گلّ نہیں ہو سکدی ایہہ بھی مندے حالَ کہی میں
یاد مینوں ہک سخن نہ رہا ناں اندر وچ پھردا
کنّ نہ سندے منہ نہ ہلدا حرف نہ جیبھوں کردا
شاہ-پری پھر ہسّ کر بیٹھی سر ملکہ دا پھڑ کے
سینے اپنے سنگ لگایا نال پیار پکڑ کے
ہتھ مونہیں تے پھیرن لگی نال محبت خاصی
لذت گلّ دی تاہیں جس دم سوہنے ہون اخلاسی
رحمت دا ہتھ پھیرن سر تے دین پیار لباں تے
پھلاں جیسے سخن اس ویلے پھرن ہزار لباں تے
ایسے باغ لگنگے کس دن دائم شگن وچاراں
سینے لا پچھیگا گلاں سوہنا نال پیاراں
ملکہ والا ظفر کٹیں تے مار دیوے نوں آویں
مدت پچھے ملیں محمد تاں سوہنا گلّ لاویں
نال پیار پری دے ملکہ بہت ہوئی خوش حالی
مٹ گئی اوہ مست خماری ساری ہوش سمبھالی
دل وچ کہندی یا ربّ سائیاں صیف-ملوک بیچارا
ایسی آفت ڈٹھیاں ہویاں کیکر کرگ گزارا
ایسی شوخ لڈکی صورتَ شان گمان بھری ہے
ویکھن سائت مریگا بھانویں خونی ایہہ پری ہے
اوہ پتنگ ایہہ لاٹ اگے دی مرسی بھجّ اتھائیں
صیف-ملوکے دی ربّ سائیاں کویں جان بچائیں
پھیر پری نوں آکھن لگی نال زبان رسیلی
ہے بھینے توں پریاں وچوں ہیں شاہ-پری رنگیلی
بدرا تے تدھ ہک دوئی دی ماؤ دا دودھ پیتا
ماں تیری نے نال اساڈے بھائی چارا کیتا
ہک تیرا ہن ساڈے اتے ساڈے ہک تیرے تے
ہندے زور احسان مروت کیتو نہیں میرے تے
میں پر ایڈ مصیبت گزری باہر حد شماروں
رہیوسُ قید دیواں دی اندر دور اپنے گھر باروں
ساک اشنائیاں بھائیچارے ورتن بھاجی سارے
ایسے کارن کردی خلقت اوسر آون کارے
اوسر متر پرکھن ہندا وچ غریبی ناریں
ددھل گاں ازماون ہندی پھگن ماہ بہاریں
اوکھے ویلے کاری آوے بھلیاں دی اشنائی
اڑیا آکھن دی لجّ پالن جو انسان وفائی
دنیاں تے جو کم نہ آیا اوکھے سوکھے ویلے
اس بیفیزے سنگی کولوں بہتر یار اکیلے
سکھاں عیشاں موجاں اندر ہر کوئی یار کہاندا
سنگی سو جو تنگی تکّ کے بنے بھنجال غماں دا
کول ہووے تاں خیراں اندر یار اشنا کہاوے
دور مہم پیاں دکھیاری چیتا منوں بھلاوے
اوڑک نفع ہووےگا کتھوں ایسے سنگ دو رنگوں
سڑدا یار تکے سڑ جاوے سنگ نسنگ پتنگوں
ہک بیڑی پر موجاں مانے ویکھدیاں ہک رڑھدا
اس رڑہدے نوں پھڑیوسُ ناہیں داؤ جہدا سی پڑدا
کاہدا سنگ محبت کیہی کی ایسی اشنائی
مویاں گِeآں تدھ یاد نہ کیتا خشیئیں عمر لنگھائی
ماں میری دی دھی کہاویں بھینو نال سہیلی
اوکھے ویلے کم نہ آئییں ساڈا بھی ربّ بیلی
تیرے جیہی سہیلی ہووے پری اصیل شہزادی
کی لایق اس بے وفائی حدوں بہت زیادی
میں آزز بیچاری ہوئی رہی ادھر وچ قیداں
نہ کوئی بھائی چارا ڈٹھا نہ کوئی تھئیاں امیداں
قلزم دے شہزادے مینوں رکھیا سی وچ بندی
بندی دے سر بنی قہر دی سخت مصیبت مندی
ماں پیو بھین بھرا وچھنے سنگ سئیاں تدھ جہیاں
پیا وچھوڑا دل دا جھورا سے پیڑاں سر سہیاں
ہک ہکلی سولیں صلی وچھڑی سنگ قطاروں
کوکاں کوک قہر دی جیوں کر ترٹی کونج اس ڈاروں
تلیاں پھاٹاں ہتھ مروڑاں ہوئی حیران نمانی
تلیاں وچ کڑاہ غماں دے جیوں مچھی بن پانی
تنگ پئیؤسُ کوئی سنگ نہ ساتھی پھاتھی جا کتھاویں
باپ میرے دی پیش نہ جاندی سو وسّ لاوے بھاویں
وسّ تیرے سی اوہ اپرالا جے توں آہر کریندی
قلزم دے شہزادے تائیں فوجاں سنے مریندی
باپ تیرے دا لشکر بھارا ودھ اس تھیں سو حصہ
تسیں اساڈی مدد کردے جھب مکّ جاندا قصہ
باپ تیرے دے اگے بھینے آہی گلّ سکھالی
جے ہک وار تیاری کردا پریاں دیواں والی
کلزم دے دریا دے توڑی فوجاں دے گھٹ بھجدے
دھونسے شتری ڈھول نکارے ترم طنبورے وجدے
پریاں دے گھنکارے پیندے دیو مریلے گجدے
کلزم دے سرکردے تکّ کے یا ملدے یا بھجدے
جس شہزادے مینوں کھڑیا جاں ایہہ بازی ہردا
بانہہ میری پھڑ دیندا اویں ماریدا کی کردا
تساں اگے کجھ چیز نہ آہے دیو قلزم دے سارے
مار مندال اوہناں نوں کردے تسیں میرے چھٹکارے
خیر کسے پر دوش نہ کوئی لکھی سی درگاہوں
کیتی بند خلاص میری بھی ہویا کرم الاہوں
ایہہ اپرالا میرے والا کدی تساں تھیں ڈھکدا
ستر کرسی ساڈی توڑی ایہہ احسان نہ مکدا
غیبوں ٹور مئکل دتا مرد بھلا اخلاسی
آپ احسان کیتا ربّ والی قیدوں ہوئی خلاصی
ظالم نفس دیوے دی قیدے ربّ کیتا خصمانہ
غیبوں میل مئکل دتا کامل پیر یغانا
اسے توں میں گھول گھمائی دھنّ اوہ ویر پیارا
اوہو بابل اوہو مائی اوہو بھائی چارا
اسے دا احسان مروتّ اسے دی وڈیائی
جس نے قید اولی وچوں ہمت کر چھڑکائی
بھلا ہووے اس مرد سچے دا شالہ دوہیں جہانی
بہت پیار محبت کر کے ملسن پیارے جانی
سن کے گلے الاہمے سچے شاہ-پری کملانی
عذر بہانے کر کر کہندی سن توں ملکہ رانی
باپ میرے نے بہتی واری کیتے سے سمیانے
فوجاں سنے تیار کرائے سرکردے مردانے
تیری لوڑ کرن دی خاتر لشکر بہت چڑھائے
مرد زوراور جنگی خونی ہر ہر طرف دوڑائے
ملک ولایت ہور اجاڑاں وسدے شہر لوڑائے
کدھروں خبر نہ لبھی تیری سبھ گھریں مڑ آئے
خشکی دے سبھ تھاں لوڑائے کدھروں پتہ نہ لگا
پر اتروکے ماں میری سی کردی ایہہ اسرگا
باپ میرے نوں کہندی آہی آہرک-ٹلا چھوڑو
وچ سمندر ٹاپو بندر ملکہ تائیں لوڑو
دیواں پریاں دے ونڈ لشکر ہر ٹاپو ولّ ٹورو
ڈھونڈو ملکہ بیٹی میری نبی سلیماں سورو
کوہ قافاں دریاواں اندر ڈھونڈ کرو جگّ سارے
ملکہ لبھے تاں رہِ آوے نہیں اسیں ہتیارے
پٹ الٹ پہاڑ ززیرے ہور لوڑاؤ سبھے
پتّ ساڈی ہن تاہیں رہندی جے مڑ ملکہ لبھے
بابل بھی اتروکے آہا سائت روز تکیندا
طلباں خرچ مہم گھلن دا لشکر تائیں دیندا
راکس دیو افریت ہزاراں کردے سان تیاری
ہن تینوں ربّ آپ لیاندا لطفَ ہویا سرکاری
نہ احسان مروت ساڈے نہیں کسے دے بھارے
ہک احسان اسے دا اوہ بھی جسدے اگلے سارے
ملکہ کہندی آہو میں تے لطفَ کیتا ربّ آپے
لیکن ہک سببّ بنائیوسُ تاں چکّ گئے سیاپے
شاہ-پری پھر کہندی ملکہ چھوڑ نہورے بہو خاں
کی سببّ بنایا مولٰی سچ اسانوں کہو خاں
ملکہ-خاتوں کہے پری نوں کی گلّ دساں تینوں
مصر شہر دا ہک شاہزادہ اس چھڑایا مینوں
پھیر بدیع-جمال پری نوں چمک لگی اس گلوں
کون کوئی شاہزادہ ایسا آیا ہے کت ولوں
غیرت غصہ کھائِ دل وچ پچھدی ملکہ تائیں
کون شاہزادہ کیسا جہڑا گیا اجیہی جائیں
پریاں تے افریت مریلے راکش دیو بہادر
اس قلعے وچ جاون جوگا نہیں کسے دا بادر
آدمیاں تے جناں وچوں جو جو لوک کداور
اس گردے وچ پہنچ نہ سکدے جے سو ہون زوراور
باشک ناگ سنسار وڈیرے مچھّ سمندر والے
اس گردے وچ پہنچ نہ سکدے نہ پنکھی پر والے
کی مہم بنی شہزادے ایسی بھاری کائی
کس آفت نے چا لیاندا جا وڑیا اس جائی
دھنّ دلیری گھنی گھنیری سنی زبانی تیری
ایسا مرد اپرادھی کہڑا دس سہیلی میری
ملکہ-خاتوں کہندی اگوں دسانگی تکّ ویلا
محرم گلّ دا محرم کریئے جس دم ملے اکیلا
عاماں بیئخلاساں اندر خاصاں دی گلّ کرنی
مٹھی کھیر پکا محمد کتیاں اگے دھرنی
عاشق دی معشوقاں اگے چوری عرض پچائیے
باجھ پیا تھیں بھیت سجن دا ہوراں نہیں سنائیئے