قصہ سیف الملوک/47
| ←46 | قصہ سیف الملوک by |
48→ |
47. آمدنِ بدیع-جمال ب-شہرِ سراندیپ دا ملاکی
شدن با ملکہ-خاتوں وا شنیدنِ حالِ شاہزادہ وا
ملاقات نمودن ب-ہزار حیلہ
(بدیع-جمال دا سراندیپ شہر وچ آؤنا تے
ملکہ-خاتوں نوں ملنا اتے شہزادے دا حالَ سن کے
ہزار حیلے کر کے ملاقات کرنا)
واہ واہ گھڑی مبارک والی سائت نیک حسابوں
آوے واء سجن دے پاسوں ہووے کرم جنابوں
جھبدے ملدا یار پیارا نکلے فعال کتابوں
آیا یار محمد بخشا چھٹسی جان عذابوں
سن گلاں دل مستی پاوے پیتے باجھ شرابوں
ناڑیں تاراں گاون باراں بدن مثال ربابوں
ڈبا بیڑا باہر آوے بری ہجر دی ڈابوں
بادشہانا ملے خزانہ اچنچیت خرابوں
رڑہدے جاندے نوں کوئی لاوے ندی کنارے پھڑکے
حاجی اوجھڑ بھلے تائیں حج رلاوے کھڑ کے
دوزخ اگّ غماں دی اندر خاک ہوئے جو سڑ کے
بخشش دا اوازا آوے بُ بہشتی چڑھ کے
بھارا بھار پریت لگی دا سائیں توڑ پچاوے
واؤ فجر دی باغ-ارم دی بو-بہار لیاوے
کیچم دا کروان سسی دے پتن باغ سہاوے
سوہنا یار محمد بخشا گھٹ وچ نظریں آوے
کنانوں سوداگر آوے مصر زلیخاں والے
جلوا روپ الٰہی والا یوسف آن دسالے
لڈن ملاہ ہیرے دی سیجے رانجھا یار سوالے
ستا عزت بیگ محمد سوہنی جا اٹھالے
شطر سوار کچاوے پے کے ہوئی ولوں کوئی آوے
چڑھ کے نجد پہاڑی اتے واگ وراگ اٹھاوے
سپاں شیراں دے سر گاہ کے وانگ دلیراں جاوے
نال پیار محمد لیلیٰ مجنوں نوں گلّ لاوے
جاں معشوق پیارا بھائی عاشق دے گھٹ آیا
ظاہر باطن غیر نہ رہا اسے دا سبھ سایہ
'لی مئّ اﷲ وکتن' یارو سچ نبی فرمایا
چپّ محمد جس کس پایا اسے بھیت چھپایا
وحدت دے دریاوے اندر چبھی مار ہٹھاہاں
متّ ایتھوں سر باہر کڈھیں سٹے دھکّ پچھاہاں
ایہہ اصرار نہ پھولیں اتھے متّ کوئی مار گوائی
شاہ شمس نے ہکسے سخنوں آہی کھلّ لہائی
منہ نکا تے گلّ وڈیری نہ کر متّ کوئی ہسے
اعظم شافی مالک حنبل ایہہ مصلے نہیں دسے
وحدت دے دریا وچ پینا کم نہیں ہر ہر دا
لکھ جہاز ڈبے پھر مڑکے تختہ باہر نہ تردا
کاہنوں باطن اندر وڑیوں ظاہر دی چھڈّ بازی
رمز ہکانی دسدا چلیں پردہ پا مجازی
آئی گلّ شہزادے والی سن توں بھائی میرے
سراندیپ اندر آ لتھے شاہ-پری دے ڈیرے
شاہزادہ سن خبر پری دی ہک تھیں چار ہویا سی
بھاہ بھاہ کردا رنگ گلابی وانگ انار ہویا سی
جنہاں دی دسّ پوندی ناہیں نہ کوئی گلّ سناندا
لطفَ کیتا ربّ پاک اوہناں نوں کول اساڈے آندا
نالے ایہہ اندیشہ کردا گلّ نہیں ٹل جائے
مشکل وقت ایہو ربّ میرا مہر پری دل پائے
جنہاں کارن گھر در سٹے راج حکومت شاہی
چوداں برس مصیبت جھاگی جو کجھ لکھی آہی
جاں جاں دسّ نہ پوندی آہی شوق آہا دس پچھ دا
دس پئی تاں فکر ایہو سی کویں اتے ولّ پجدا
جاں پجا تاں کجھ نہ سوجھا نت نواں غم کھاواں
ترت بدیع-جمال پری دا کویں درشن پاواں
جاں ہن آئی پری پیاری فکر پیا دل بھارا
خبر نہیں کس طرحاں ہووےگا نال میرے ایہہ کارا
آس امید میری دی کشتی بنے لگسی تر کے
یا گرداب غماں دے ڈبسی رتّ سکی ڈر ڈر کے
اوہ بدیع-جمال پری ہے پریاں دی شہزادی
حسن جمال کمال جہانوں ہوگ اس خدی زیادی
پریاں دیوَ آدم دے دشمن ہوسن کئی فسادی
میں آزز پردیسی بندہ ہکو آس خدا دی
چوداں برس گزارے سکدیاں دکھ جھلے اس آسوں
خبر نہیں ہن پل جھلّ اندر کی ہندا ات پاسوں
بابل نے شاہ-مہرے دتے نال خوشی دے تکے
تکن سائت گئیاں بھجّ خوشیاں عشقَ چلا ئے دھکے
دلبر غیبی دا نہں لایا سولی تے جند چاڑھی
آس فضل دی کر کے دتا چھٹا لمی باڑی
وچ ہوائے پھاہیاں لائیاں اچے نکے چڑھ کے
بھکھا تے ترہایا سکوسُ غم دی کوٹھی وڑکے
شہر گراواں یار اشناواں ہوئیوسُ چھوڑ اکلا
متے ہما پنکھیرو لبھے ہو جاوے سبھ بھلا
سیمرغے نوں جال لگایا ہتھ لگن دی آسے
کچیاں تنداں وچ محمد کد اوہ پنکھی پھاسے
گھر در چھوڑ جنگل وچ وڑیوسُ میر شکاری بن کے
شاہبازے نوں پٹی لائی کچے دھاگے تن کے
ہن شاہباز آیا کر تاری توڑ جائیگا پٹی
جے آیا اٹھ گیا نہ لدھا چوڑ ہوئی تد ترٹی
جے شاہباز میرے ہتھ آیا مولٰی کرم جگائے
ہور ہزار شکار زمیں دے سبھ پھڑے گھر آئے
مشکل وقت ایہو ربّ سچا کرم کرے اس ویلے
دلبر دے دل پا محبت پھیر میرے سنگ میلے
روح شاہزادہ منزل پہتا کر کر بہتے حیلے
دلبر ٹور لیاندا اگوں کامل پیر وسیلے
وقت لقا سجن دا آیا چنتا پئی گھنیری
بے پرواہ پیا متّ ردے گھٹ محبت میری
مومن تلخی ویکھ نزع دی تنگی ہور قبر دی
مشکل پندھ صراط-پلیت دا گرمی سخت حشر دی
ہور حساب عذابِ بتیرے جھلّ بہشتیں آیا
مہر محبت نال شتابی دس لکائ خدایا
سراندیپ بہشت شاہزادہ روح تیرا سن بھائی
اوتھے یار دیدار دئیگا جسدی تیری کمائی
ہر ہک نوں دیدار ہووےگا کافر مومن تائیں
کافر ویکھ لکائ قہر دا لیسن سخت سزائیں
مومن نوں دیدار ملیگا نال اخلاص پیاراں
باغ-ارم وچ کول سجن دے کرسن بیٹھ بہاراں
ہر بینتے وچ رمز فقر دی جے تدھ سمجھ اندر دی
گلّ سنا محمد بخشا عاشق تے دلبر دی
بہت ہوئیاں خوش وقت شاہزادہ شاید کول بلایا
اس بن ہور آہا جو کوئی کولوں دور کرایا
شاید تائیں دے مبارک کیہا شہزادے بھائی
اج بدیع-جمال پری ہے اس نگر وچ آئی
آن شراب کباب تمامی چنگ رباب ستاراں
عطر گلاب خوشی دے ساجے جو لایق سرداراں
لے کے نال دوئیے دل جانی شاید تے شاہزادہ
باغ اندر آ بیٹھے کر کے ڈیرہ خوب آمادا
صیف-ملوک کیہا سن بھائی جانی یار سفر دا
ہوروں ہور ہویا ہن میرا حالَ احوال اندر دا
خوشی کمال میرے دل آئی ہویا چین ہزاراں
سکا باغ دلے دا کھڑیا ساوا وانگ بہاراں
پہتی آن دماغ میرے وچ خشبوئی دلبر دی
میٹی کلی گلاباں والی کھولی واؤ فجر دی
چوداں برساں دی سردردی تروٹک سخت عمل دی
آن نشے دا ویلا ہویا ڈھلّ رہی پل چھل دی
دلبر دا مکھ لال پیالہ مدھ حسن دا بھریا
ساقی قدرت والے مینوں آن تلی پر دھریا
آیا مساں لباں دے نیڑے ہور سبھو غم بھلے
تفوں تفوں جند کرے محمد متّ ہتھوں چھٹّ ڈلہے
پریاں نوری لوک کہاون جسے جامے پاکی
دھکے دیئ کھدیڑے ناہیں میں بیچارا خاکی
اوہ بیٹی شاہپال شاہے دی ایس ولایت مانی
میں ایتھے پردیسی توڑے مصر اندر ساں ثانی
خبر نہیں کی ہندا بھائی باب اساڈے اتھے
شان اوہدی دے لایق ناہیں میں کتھے اوہ کتھے
پر جے مہر پیا دل پاوے مالک آپ دلاں دا
'لا تکنتو من الرہمت' قول سچا فرماندا
ایہہ گلاں فرما شاہزادہ غسل وضو کر پاکی
بن تن سیج اتے چڑھ بیٹھا زیور پہن پشاکی
اعظم اسم مبارک پڑھدا سورے نبی خلیلے
شاہ-مہرے سلیمانی کھولے صیف-ملوک اسیلے
مورت ویکھ پری دی اول قدم شکل دے چمے
پھر اکھیں منہ متھے ملدا مڑمڑ جاندا گھمے
پھر لپیٹ اندر تاویزے بازوبند کر بدھا
کہندا برکت تیری پچھے میں ایہہ ویلا لدھا
شاید باجھ نہ رکھیا اوتھے خدمتگار نہ گولہ
پین شراب ہکلے بیٹھے نہ کوئی شور نہ رولا
بھر بھر پین شراب پیالے پی پی تھیون کھیوے
چہرے روشن مثل متابی نین بلن جیوں دیوے
جاں کوئی سائت ایویں گزری ہویا کرم خدائی
ہور نویں خشبو شہزادے دلبر ولوں آئی
ملکہ-خاتوں تے ماں اس دی امبر عود جلائے
ملکاں وچ گئی خشبوئی عطر مہلیں لائے
پریاں ایس مہمانی تائیں بہت پسند لیاون
لے خشبو ہوون دل راضی ہسن کھیڈن گاون
ایسے طرحاں دہاڑ گزاری شام پئی دن لتھا
شمس بدیع-جمال پری دے کجّ لیا منہ متھا
صفاں قطاراں بنھ کھلوتے آدم وانگو تارے
شاہ-پری اسمانی چھپی پردے وچ کنارے
دن ڈبا تے پئیاں شاماں شاہ-پری پھر آئی
پیا گھنکار ولایت اندر رہا شمار نہ کائی
باغ محلّ تلا کنارے سارے سہن چوبارے
ہر ڈالی ہر پتر اتے پریاں ڈیرے مارے
چمکو چمک پوشاکاں سچیاں ہک تھیں ہک چڑھاوے
ہر ہک بدر منیر حسن دی نجم-نسا کہاوے
کڑیاں پھرن ترننجن جڑیاں بنیاں بن ٹھن پریاں
ہسن گاون مانہگے پاون اپر باراں دریاں
چمکن سالو لمکن واگاں چھنکن چوڑے سچے
جوڑ مروڑ کڈھن لکّ پتلے لٹک ٹرن قد اچے
معشوقاں دی صفتیں آئؤں تاں گلّ دور رہیگی
تھاں کتھاں پچھان محمد خلقت کی کہیگی
ہر ہر جائی کر تکلیفاں زور تبء دا دسدا
درد فراقَ فقیر دسیندے جو اندر وچ وسدا
جو ہر ویلے درد پکاراں سنیئر دکھیئے ہوندے
رنگارنگ کلام بھلیری بہتر ہسدے روندے
بدرا دے گھر شاہ-پری دا ہویا آن اتارا
موتی لئل جڑاؤ تنبو سونے دا سی سارا
ملکہ بدرا ماں اوہناں دی ہور تمامی سئیاں
چامل چاء محبت کولوں ملن پری نوں گئیاں
شاہ-پری نے ملکہ-خاتوں مل اول گلّ لائی
بعد اس تھیں پھر بدرا-خاتوں پھیر اوہناں دی مائی
مائی اگے سیس نوایا متھے تے ہتھ دھرکے
اس نے اگوں سر منہ چمے بہت محبت کر کے
وارو وار ملن سبھ سئیاں آکھن صدقے گئیاں
جیوں دیوے تے ڈھہن پتنگے تویں ڈھیہہ ڈھیہہ پئیاں
پریاں نال سئیاں دا میلا خوب طرحاں دا ہویا
سراندیپ بہشت برابر ہوریں بھریا گوئیا
ساوریاں رنگ گورے سئیاں کنک ونے رنگ پکے
شرم حضور کوئی کوئی کردی ہسّ ہسّ اکھ مٹکے
ہکناں دے گل سوہے کڑتے سر تے بھوچھن بگے
دھڑی سندھور لگے وچ شیشے چمک پری نوں لگے
ہکناں دے سر سبز دپٹے سوسن رنگی انگی
گھیریدار ستھن چن لائی سرمئی کر رنگی
ہکناں سرخ پوشاک تمامی پیراں تھیں لگّ چوٹی
باغ-ارم جیوں گھاہ ہرے وچ ساون چیز بہوٹی
ہکناں چھاپیدار پوشاکاں جوڑے نال بناتی
پبّ اٹھاون چال وکھاون کڈھ کڈھ چلن چھاتی
ہکناں دے سر ساوی چادر گلّ وچ کڑتے کالے
ستھن جٹکی سرپر مٹکی ٹرن کبوتر چالے
موڈھے مارن باہاں الارن گردن لکّ مروڑن
حسن مروڑاں کرن اجوڑاں تروڑاں دیئ تروڑن
نین کٹاراں بھواں کماناں نکّ خنجر بیدستے
نال سئیاں دے کھوہ گئیاں دے کوٹھے ملن چورستے
کنڈلدار دو زلفاں لٹکن بھنیاں نال پھلیلاں
چلن بنکے جھانجر چھنکے منکے ہار ہمیلاں
کجلے پاون تے مٹکاون لاون داغ تلاں دے
اہلے بہہ بہہ گاون سوہلے ڈھولے گیت دلاں دے
کی نکمی گلّ محمد چل اگیرے چلاں
پر جس ایہہ فرمائش کیتی اس بھاون ایہہ گلاں
جسدی خاتر رکھ ارادہ کیتا ایڈ تگادا
ایہناں گلاں تھیں اس جنے نوں ہوندی خوشی زیادہ
دل میرا پر چاہندا ناہیں بن درداں دی باتوں
نال ضرورت تھوڑی تھوڑی گلّ کراں اس ذاتوں
بدر نوں گلّ لا پری نے بہت محبت کیتی
سر منہ چمے نال پیاراں میل دوہاں جند سیتی
ملکہ دے ولّ ویکھ پری نوں بہت ہوئی خوش حالی
شکر کرے جے پھیر لیاندی بھین میری ربّ والی
جیوندیاں منہ اس دا ڈٹھا لدھی گئی گواتی
اس بن جیون ساڈے بھانے آہی بری ہیاتی
مولٰی سنگ ملائے مڑ کے کرم جگائے ستے
ہو دلثاد پری چڑھ بیٹھی تخت سنہری اتے
مائی نے پھر کول پری دے آن چوگردے دھوئیاں
عود اگر تے امبر اسہب مشک ازخر خشبوئیاں
مشکاں دی کجھ حاجت ناہیں عجب جمال پری نوں
تازی شاخ گلابی ساوی پھلاں نال بھری نوں
اسدے قدر موافک آہی ایہہ ہر چیز کمینی
ہر ہر وال اوہدے سنگ آہا لکھ لکھ نافا چینی
صفت اوہدی دی گلّ محمد کس منہ نال الاواں
منہ نکا گلّ بہت وڈیری کیکر آکھ سناواں