قصہ سیف الملوک/46
| ←45 | قصہ سیف الملوک by |
47→ |
46. در بیانِ وسفِ جمال بدرا-خاتوں وا عاشق
شدنِ شاید بر وے
(بدرا-خاتوں دے روپ دا بیان تے شاید دا عاشق ہونا)
بدر منیر زمیں پر روشن بیبی بدرا-خاتوں
ملک اسمانی تکّ نہ سکدے ڈردے عشقَ آفاتوں
سورتگار کوئی چین چگل دا ایسے نقش نہ سنگے
کنڈلدار دو ناگ دو زلفاں اکھ لڑیاں دل ڈنگے
جو تکے سو سڑ مکے کھڑدی عقل داناواں
بے داغاں نوں داغ لگاوے صبر کھڑے فکراواں
رنگ گلابی انگ حسابی چہرہ وانگ متابی
جسے تھیں خشبوئی ہلے اکھیں مست شرابی
اچی لمی نازک گوری نرم چمبے دی ڈالی
ناز انداز تے آن کرشما صفت خداوند والی
نکّ بے شکّ فولادی کھنا ترکھی گھوڑی اتلی
عشقَ مجاز اکٹھا کرکے سرجی سی ربّ پتلی
قد سفیدے وانگر ٹانگر بازو شاخاں بھویاں
سخت آہے پستان وٹے تھیں مثل نارنجاں نویاں
لال شکر ہک تنگ مٹھی سی تنگ موہیں دی موری
گلّ کرے تاں خوب اوازا چھنکے مثل کٹوری
پستا مغز بادام گری دی لذت نری شکل سی
گرد پتاسا مٹھا خاصہ رنگ دنداسا مل سی
سخت کماناں سن بھروٹے پیشہ زور کمانا
پلکاں تیر خدنگ دلے دا مارن ترت نشانہ
بھروٹیاں سر آن جھکائے آ لگے وچکارے
جیوں کر ہووے مکابر اندر کئباتین کرارے
اچا متھا بہت کشادہ جیوں کر زیب زنانہ
دو بھروٹے چن عیدے دے یا خمدار کماناں
اکھ پرط تکے جس پاسے ظالم نین سپاہی
چھکّ کٹاراں کردے ماراں لٹن جاندے راہی
مست اداس بیمار دیوانے نین متے نندرائے
چشماں نال کرشما کر کے جادو منتر پائے
پلکاں تیر آہا نکّ پتلا خنجر سان چڑھائی
مٹھے ہوٹھ صلح وچ راضی غمزا کرے لڑائی
تھوڑا ہسے تے دل کھسے وسے وچ مناں دی
بدرا گوری ہسے چوری جیوں کر شرم زناں دی
تلخ سخن جس ویلے بولے مصری مٹھے واتوں
عاشق تائیں چا پلائے شربت موت ہیاتوں
متھا گلھاں وانگ انگاراں اپر بندی کالی
جیوں آتش پر ہرمل دانہ بد نظراں نوں ٹالی
نازک جسا مخمل کولوں سر پیراں تکّ سارا
چال لٹکدی شکل چمکدی جوبن بیشمارا
نازک دیہی وچوں دسن ناڑیں لہو رتیاں
درِ-یتیمِ وچوں جیوں دسن پٹّ دھاگے دیاں بتیاں
سچا صاف لہو وچ چمڑے خوب آہا چمکیندا
جیوں کر شیشے ہلبی اندر چمک شراب مریندا
آن ادا حسن دیاں لہراں شان گمان وڈیرا
ساری صفت بیان کرن دا قدر نہیں کجھ میرا
صورتَ بدرا-خاتوں والی لاٹ شمع دی آہی
شاید ویکھ ہوئیاں دلبریاں وانگ پتنگ سپاہی
پہلی جنگ خدنگ عشقَ دا لنگھ گیا دو پاسہ
کاری سانگ پرم نے ماری صبر نہ رہیوسُ ماسہ
جادوگر دو نین کڑی دے پل وچ کیتا مائل
مائل دی کی گلّ محمد ہو گیا دل گھائل
کنڈا سخت محبت والا آن جگر وچ پڑیا
بدراں نوں بھی شاید مٹھا جوڑ دوہاں دا جڑیا
بھاری بدر عشقَ دی لگی بدرا-خاتوں تائیں
کیتی قید زنزیر غماں دی ہوئیوسُ چتّ ازائیں
شاید دا نکّ اچا آہا وانگ انگشت شہادت
بدرا دا دل بدرے وانگو چریا نال اشارت
ہک دوجے دی صورتَ تکّ کے بیٹھے بنھ غرورت
مورت تے شہزادے والی ہوئی دوہاں دی صورتَ
کوئی کسے ولّ ویکھ نہ رجدا صورتَ دے متوالے
سخت زنزیر محبت والے ربّ دوہاں ولّ ڈالے
نین نیناں نوں بھجّ بھجّ ملدے دوروں کر کر دھائی
نین نیناں دے دوست نالے نیناں نین قصائی
نین رنگیلے آپ وسیلے حیلے کرن بتیرے
آپ وکیل دلیل پچھانن آپے چور لٹیرے
رمزاں نال کریندے باتاں رکھن جیبھ چپیتی
نین نیناں دے محرم یارو کھولھ دسن جو بیتی
شاید شیر جوان سپاہی بدرا-خاتوں رانی
ہک دوجے دے عاشق ہوئے اگوں دس کہانی
رکھن شرم حیا بتیرا تکن بھی شرماندے
پہلے درجے شرم نہ جاندا بہت عاشق فرماندے
جیوں زلیخا پہلے خوابوں ناہا شرم گوایا
جھلی ہو پئی جد یوسف دوجے خابے آیا
ملکہ بدرا اندر آئیاں نال اوہناں دی مائی
شاید اٹھ سلامی ہویا کر کے سیس نوائی
جو جو ادب شہاں دے ہندے سبھ بجا لیاندے
خیراں سکھاں پچھن نالے صدقے ہتھ گھماندے
شاید کولوں ملکہ پچھدی حالَ احوال سفر دا
نال آداب جواب سناوے صاحب علم ہنر دا
ہے بیبی جیو مہر تساڈی ہین احسان ہزاراں
میں شہدے تھیں پچھو کر کے شفقت بیشماراں
لاکھاں شکر الٰہی آکھاں کرم کیتا ربّ میرے
ایس مقام پچائیوسُ اوڑک دس دس وخت بتیرے
کالی رات ہجر دی اندر چن کڈھے چمکارے
صیف-ملوک شاہزادہ ملیا بھلّ گئے غم سارے
رنج مصیبت سرگردانی جو کجھ سی میں ڈٹھی
شاید ربّ سببّ بنایا تاں ہن کھلی چٹھی
ہوئے جمال دیدار تمارے کھادھے نمک تساڈے
شکر اﷲ دا اس سببوں جاگے بھاگ اساڈے
ملکہ جیؤ دی ماؤ تائیں شاید دی گلّ ساری
خوب پسندے آئی لگی مٹھی بہت پیاری
ہر ہر پاسوں گلاں کر کے شاید نوں ازماوے
علم عقل چترائی ولوں کدھروں خطا نہ کھاوے
سبھناں صفتاں اندر شاید بہت پسندے آیا
پر بدرا دے عشقَ اس نوں سی گجھا روگ لگایا
بہت تحمل تے ہشیاری دل نوں دے دلیری
مڑ مڑ روح اڈن تے آوے نال دلاسے گھیری
دل نوں آس ملن دی لاندا سمجھ دلا نادانا
صیف-ملوک ملاسی بدرا ہے اوہ یار یغانا
بدرا دے ماں باپ بدھے نے خاص اوہدیاں اہساناں
جو فرمائے سوئیؤ کرسن نہ کجھ عذر بہانہ
ایسا یار ہمراہی ہندیاں کر توں چنتا تھوڑی
ہوگ وسیلہ کر کے حیلہ جوڑ دئیگا جوڑی
شاید نوں امید پکی سی میل ہوسی دلبر دا
نہیں تاں بدرا دے غم کولوں اوتھے ہی سڑِ مردا
بدرا دی بھی حالت ایہو جو شاید دی دسی
چڑھدیوں چاڑھے عشقَ دوہاں نوں حرص ہوئی بے بسی
عاشق لوک ایویں فرماندے عشقَ شیشہ روحانی
ایس وچوں تکّ لیندے عاشق جو ورتی سر جانی
معشوقاں بھی مالم ہووے حالَ حقیقت ساری
مونہوں بولے باجھ محمد لگے پریت پیاری
ملکہ ہوراں جاں اس جائیؤں چتّ گھرے ولّ چایا
شاہزادہ بھی رخصت کارن نال اوہناں دے آیا
بدرا ملکہ ماؤ اوہناں دی ترئےّ گھر نوں آئیاں
صیف-ملوک گیا مڑ ڈیرے خیر گزاریں سائیاں
کی تکدا جے شاید اگے مردے وانگ پیا سی
جس دم بدرا اہلے ہوئی ہو بے ہوش گیا سی
ویکھن سائت شہزادے تائیں لگّ گیا غم بھارا
یا ربّ سائیاں!دوست میرے سنگ ایہہ کی ہویا کارا
مساں مساں ربّ دتا آہا مدت پچھوں بھائی
ہتھاں وچوں جاندا دسدا پئی بجگ ایہہ کائی
عطر مکوی دل دا آندا مغز اوہدے تے ملیا
میت وانگ پیا سی شاید سائت پچھے ہلیا
جاں پھر اس نے ہوش سمبھالی صیف-ملوک پچھیندا
دس بھائی کی ہویا تینوں زردی رنگ مریندا
شاید کہندا ہے شہزادے کی پچھسیں گلّ میری
لگی اگّ عشقَ دی ہوئیوسُ سڑ سجی دی ڈھیری
بدرا دی تک صورتَ لگا عشقَ چکوراں والا
اوہ اسمانے میں دھرتی تے پہنچن نہیں سکھالا
باپ اوہدا سلطان ملک دا میں پردیسی بندہ
کد بدرا ہتھ لگسی مینوں اس بن جیون مندا
جاں اکھیں تھیں اہلے ہوئی بدرا-خاتوں رانی
میری جان لباں پر آئی جیوں مچھی بن پانی
ایہہ گلاں کر روون لگا گریازاری کردا
آہیں ڈھاہیں چلن توپاں ڈھٹھا کوٹ صبر دا
صیف-ملوک کہے سن بھائی کول اساڈے رہِ کے
کچرک توڑی رہیں سکھالا موجاں مانیں بہہ کے
دردمنداں دی سنگت رل کے کون رہے خوش حالی
درد میرے دا پیا پچھاواں رہؤں نہ دردوں خالی
دتا درد خداوند تینوں جانیں قدر غماں دا
عشقَ مشک دی قیمت پاوے جس نے سانوں آندا
شاید رونوں چپّ نہ کردا نہ کجھ صبر تسلی
درد فراقَ سجن دے والی جھال نہ گئیؤسُ جھلی
صیف-ملوک مریندا تئنے سن توں بھائی میرا
درد تھوڑا تے روون بہتا ڈٹھا دائیا تیرا
بدرا-خاتوں دی تکّ صورتَ توں سدھّ بدھ بھلائی
یار جنہاں دے کول وسیندے کاہدی اوہناں جدائی
شاید کہندا قسم کراں میں سچے عشقَ تیرے دی
عاصم شاہ دے تاج تخت دی نالے باپ میرے دی
ایسے تیر نیناں دے لگے چیر گئے دل میرا
بدرا دے غم کیتا ایویں جیوں سیخے پر بیرا
گھڑیؤ گھڑی مینوں جو ورتی قہر کلور غماں دی
چوداں برساں وچ نہ ہوئی ایسی باب تساں دی
بدراں نوں ہک واری ڈٹھیاں ہک میری بل اٹھی
اوہ بھی عشقَ محبت میری بن تلواروں کٹھی
شاہزادہ فرماون لگا سن توں میرے بھائی
عشقَ کماون نہیں سکھالے اوہ جانے جو لائی
عاشق کلّ کوہ قاف زمیں دے ریت وانگو گاہندے
دھولے وانگر ہول نہ کردے بھاراں رکھن کاندھے
راہ عشقَ دے چلن والے سچے مرد سپاہی
جانن نہ کوہ قاف سمندر جت ولّ ہوون راہی
اوہ بھی عشقَ ہوائی چائے اڈّ ٹرن ولّ یاراں
اڈن والے نوں کیہ جنگل کی پانی کی دھاراں
فرہادے آزادے لگا عشقَ شیریں دا شیریں
بن ترکھان اجاڑاں اندر جائے پہاڑاں چیریں
جدوں زلیخا عشقَ ستائی بیٹھی رستہ مل کے
سسی ہوئی شہید محمد راہ تھلاں دے چل کے
شاید نال کیتی شہزادے جاں ایہہ بات پرم دی
لگی بھڑک بمبولاں تائیں آتش جرم کرم دی
آہیں ڈھاہیں گھتّ کہائیں رنا درد رننجانا
کون کوئی اس ٹالے لڑیا ظالم ناگ ایانا
بے دل دی کوئی ویدن جانے ہووے بید سیانا
درداں قہراں لہراں چڑھیاں لوں لوں زہر سمانا
ہویا گھاؤ کلیجے اندر بس-لا-اندریاں نوں
نیر اکھیں تھیں لہو وگیا سدو ماندریاں نوں
آئی جان لباں پر بھائی موتوں بری جدائی
برہوں ڈنگے کارن سدو بدرا بید قصائی
شاید روندا بے سدھ ہندا وانگ کبوتر پھڑکے
کندھاں نال وجے سر متھا زخمی ہویا جھڑ کے
شہزادے نے مالم کیتا پیا فساد وڈیرا
صبر بنھاوے چپّ کراوے سن توں بھائی میرا
تیرے کارن اس کڑی دا ناطہ طلب کراں گا
کم تیرے وچ دم نہ لیساں جاں جاں تیک سرانگا
پر بدرا دے ماں پیو تائیں اج نہ آکھن ہندا
بائزے کم شتابی کیتیاں فتنہ اٹھ کھلوندا
اﷲ بھاوے ایہہ کم تیرا پری کریگی آ کے
صبر کریں تاں اجر ملیگا بحثیں مطلب پاکے
شاید نوں سن ہوئی تسلی لگی آس گھنیری
صبر آرام تحمل کر کے بیٹھا نال دلیری
باراں روز ہوئے اس گلّ نوں تاں پھر ہک دہاڑے
بدرا دا دل کاہلا ہویا لگی اگّ پہاڑے
صبر آرام قرار تمامی ہویا حرام کڑی نوں
کتن وسن ہسن کھیڈن بھلے کام کڑی نوں
کھاون سوون زیور لاون گاون نال سئیاں دے
بھلّ گئے سبھ ہور تکادے برہوں حالَ پیاں دے
ہویا چتّ اداس کڑی دا عشقے پکڑ اٹھائی
آئی شاید کول چپیتی نال نہ آندوسُ کائی
یار یاراں ولّ جان ہکلے ہوراں سنگ نہ کھڑدے
چوراں ہار چوطرفی تکدے چھپ چھپ اندر وڑدے
توڑے سنگ سہیلی ہووے واقف ساری گلّ دی
دلبر کول گیا نہیں بھاوے سمجھو رمز اصل دی
اس دن صیف-ملوک شاہزادہ باغے وچ گیا سی
شاید ہک ہکلا ڈیرے بدرا نظر پیا سی
بنگلے دے دروازے اتے بدرا آن کھلوئی
روشن روپ حمل دی رتے بدر-کلا جیوں ہوئی
چن چودھویں دا بدر کہاوے حمل وساکھ مہینہ
ایہناں دناں وچ روپ چنے دا روشن بہت نگینہ
بدرا تے سی نویں جوانی سندر چن وساکھی
نین سمند کجلے دیاں لہراں گلّ نہ جاوے آکھی
شاید نوں جد نظریں آئی در تے کڑی کھلوتی
لہہ لہہ کردی صورتَ ساری نیر حسن دے دھوتی
ویکھدیاں کجھ صبر نہ رہا جیؤ ہویا بے-وسا
بدراں نوں فرماندا میں ہاں مردا تیرا تسا
دودھ بدیع-جمال پری دی ماؤ دا تدھ پیتا
اس ددھے دی قسم ہے تینوں گلّ میری سن میتا
بدرا کہندی پائیوئی مینوں بھاری قسم جوانا
کنّ دلے دے دھرکے سنساں جو تدھ سخن سنانا
شاید کہندا کی کی دساں بہتے سخن شماروں
فرصت تھوڑی گلاں وافر آکھاں ہک ہزاروں
ماں تیری تے ملکہ-خاتوں نالے توں ہتیاری
راتیں مینوں ویکھن آئیاں جاں تد پہلی واری
روپ انوپ تیرا جد ڈٹھا صورتَ اپر اپاری
اکھ تیری نے رکھ کلیجے ماری بری کٹاری
نکّ بے شکّ فولادی کھنا واڈھ صفحہ مہینے
جھٹّ نہ لایا ویکھدیاں ہی پھٹّ کیتو وچ سینے
پلکاں تیر خدنگ نشانی ابرو سخت کماناں
ول ول ولِ کمند دو زلفاں بدھو سو کر سمیاناں
چشمہ آب حیات سچے دا منہ مٹھا جد ڈٹھا
خضر مثال ہنیرے اندر کھولھ دتا ربّ چٹھا
روشن شمع متابی وانگر چہرہ تیرا تکّ کے
بھجّ پتنگ ہویا جیؤ میرا مر مکا سڑ پکّ کے
لاعلاج آزاروں بدرا جان لباں پر آئی
مردے جاندے نوں شہزادے آس ملن دی لائی
جے شاہزادہ آس نہ لاندا تاں میں ساں مر جاندا
پلک پلک اس درد تیرے تھیں برس دہاں دا جاندا
زرد کیتا رنگ درد تیرے نے رتّ سڑی وچ دیہی
ایڈے سفر اندر نہیں ویکھی مشکل بری اجیہی
تانگھ تیری دی سانگ کلیجے دم دم اندر رڑکے
ایہہ دل میرا گوشت بیرا بولیا سیخے چڑھ کے
عشقَ تیرے دی نعر بھلیری دوزخ دی اگّ نالوں
لمب بلے ہر والوں بدرا کوئی نہ محرم ہالوں
اٹھی کلیجے پیڑ اولی سڑ گیا تن سارا
تدھ بن کس نوں نبض دسالاں کون طبیب ہمارا
بدرا-خاتوں آکھ سناندی شاید اگے رو کے
دماں باجھ تیری میں گولی صدقے صدقے ہو کے
عشقے والی حالَ حقیقت جو تدھ آکھ سنائی
سوئیؤ جان میرے سر ورتی ہتھوں ہور سوائی
جس دم تھیں توں نظریں آیا صورتَ دا شاہزادہ
بھڑکی بھاہ پریم تیرے دی تدھ تھیں کجھ زیادہ
پھردی کتدی ہسدی وتدی چنگ پئی وچ چولے
جھڑی متھے تھیں دھڑی خوشی دی زلفاں بنے پرولے
عشقَ قصائی چھری وگائی کونہدا دے دے کساں
جگر کباب شراب لہو دا بول عذابِ نہ دساں
وچو وچ جراں سے پیڑاں کی کراں شرماندی
باہر روواں ظاہر ہوواں کوئی پیش نہ جاندی
چنگی بھلی تیرے بھانے میں تن سول سمانے
من مویا تن ثابت دسدا کون دلاں دیاں جانے
جے ہک روز نہ ویکھاں تینوں سوز کنوں سڑ جاواں
پل پل دے وچ سے برساں دی مر مر گھڑی لنگھاواں
ڈیرہ تیرا تکدی رہندی محل اچے تے چڑھ کے
جاں غم بہتا کاہلی پاوے روواں اندر وڑکے
اٹھے پہر خیال تیرے دا دل وچ نقش پکایا
صورتَ تیری حاضر رکھاں تاں کوئی روز لنگھایا
ایہہ دکھ سہندی ڈردی رہندی گلّ نہ کہندی کسے
متّ معلوم ہووے گلّ گھر وچ منہ تیرا نہیں دسے
میں کوآری نہں لگایا کپر قہر کمایا
گرم کچہری باپ میرے دی رکھیں شرم خدایا
مونہوں بولاں تاں کرن وچاراں لجّ لگے کلّ شاہی
چٹی چادر باپ میرے دی لگدا داغ سیاہی
دوہاں ولوں ربّ پردہ رکھے عشقے لجّ نہ لگے
نالے داغ نہ ہووے پیو دی چٹی داہڑی پگے
مائی دائی سنگ سہیلی کائی بھین نہ سکی
نہ اس گلّ دی محرم کیتی بھیت رکھے ہو پکی
توں بھی شاید رکھ سمبھالا کریں نہیں گلّ واندی
بھیت نہ دسّ شہزادے تائیں میں اس تھیں شرماندی
تدھ نالوں دس حصے مینوں حرص ہوا زیادہ
چیتا چیتا کریں نہ واقف اس گلّ دا شاہزادہ
ایہہ گلاں کر بدرا پچھدی میں ہن گھر نوں جاواں
متّ باہروں شاہزادہ آوے بہت اس تھیں شرماواں
شاید کہندا بیٹھ ذرا ہن جا نہ آکھاں تینوں
جو دم گزرے نال سجن دے سوئی ہیاتی مینوں
نت نت ہے ہتھ لگدا کس نوں ایہہ کرماں دا ویلا
ربّ جانے پھر نال سببّ دے کدوں ہووےگا میلا
باراں روز گزارے اگے وانگو باراں برساں
کیا جاناں ہن پھیر ملن تک یا جیوساں یا مرساں
بدرا کہندی پیر میرا بھی باہر دروں نہیں پاؤندا
جان بدن وچ تونہیں سجنا! چھڈّ کے جان نہ ہندا
کی کراں کجھ وسّ نہ میرا دسّ جانی کی کریئے
ایس وچھوڑے کولوں کویں بیٹھ اکٹھے مریئے
دنیاں ڈاڈھی دوتی دشمن دوکھی لوک فسادی
چیچی دا چا کاں بناون ہتھوں کجھ زیادی
سچوں کوڑ نکھیڑن ناہیں تہمت لان شتابی
پاک پلیت پریت نہ لوڑن جوڑن چا خرابی
یار یاراں ولّ تکدے تکن نہ جر سکن سائت
فتنہ پاون شور مچاون گوسے کرن جمائت
پڑدا پاڑن شرم اگھاڑن ساڑن تئنے دے کے
عاشق کارن پکڑاں ڈارن مارن سوڑے پے کے
بن کے ویری چاڑھ کچہری ایویں کرن خواری
یاراں نالوں یار وچھوڑن بدیاں لان کوآری
سنگ نکھیڑن لنگ اگھیڑن جنگ سہیڑن گھر وچ
کٹک اٹھاون ڈنگ لگاون بھنگ پاون ہر ہر وچ
جے لوکاں دی بات ہلائیں ترت نہ مکسی بھائی
نال رقیباں اساں غریباں توڑوں ہندی آئی
ویلا تھوڑا تے کم بہتا کاہنوں کراں پسارا
دسن دی کی حاجت ایہہ گلّ جانے عالم سارا
مطلب دی لکھ گلّ محمد نہ کر چجّ نکما
گرم بہار اداس طبیعت رہندا قصہ لما
سید باکر علی پیارا دور گیا دل چاندا
جے اس کموں وہلا ہندا طرف سجن دی جاندا
وقت پچھان نہ چھیڑ محمد گلّ پیارے والی
متّ ایہہ قصہ رہے لباں تے دیوے درد ابالی
درد اپنے دی چھیڑ کہانی روویں پیا محمد
شاید بدرا کھلے اڈیکن کت ول گیا محمد
عاشق تے معشوق وچھوڑن نہیں میرا دل منے
تاہیں شاید ولوں کنارے پیا پھراں ہر بنے
پر جاں ربّ وچھوڑے میں تھیں ڈھلّ نہ لگدی بھائی
خوب ملاپ ہویا ہن سائت وچھڑن والی آئی
سجناں کولوں رخصت ہیاں نال نصیباں جڑیئے
پردے وچ گئی لنگھ چنگی گھر ولّ چل ہن کڑیئے
بدرا شاید وچھڑن لگے ابھا ساہ لیو نے
باہروں صیف-ملوکے والا کنّ آواز پیو نے
بدرا جدوں حویلی وچوں باہر قدم اٹھایا
اگوں روبرو شاہزادہ ہک اکلا آیا
بدرا-خاتوں ہسّ کے کہندی صیف-ملوکے تائیں
کی انعام دیوینگا مینوں جے خشخبر سنائیں
صیف-ملوک کیہا سن میری بدرا-خاتوں بھینے
کول میرے جو چیز چنگیری سوئیؤ تحفے دینے
شاید جیہا عزیز نہ کوئی باجھ بدیع-جمالوں
اوہ کر نفر دیاںگا تینوں باجھ دموں بن مالوں
بدرا-خاتوں ایس جوابوں لازم ہو شرمانی
کج لیوسُ منہ پلہ دے کے گل کہے پھر رانی
میں پری دے آون والی خبر تینوں ساں دسدی
توں ہن اگوں کریں مزاکھاں آکھ سناوے ہسدی
صیف-ملوک کہے لکھ طوبہ کراں مزاخ نہ کائی
مسخریاں دی طاقت ناہیں سچی گلّ سنائی
خانے کعبے دی سہں مینوں ہے سوگند وڈیری
کیہا سچ مزاخ نہ کیتی سن توں بھینوں میری
اوڑک مائی باپ تیرے نوں ہک دن آکھ سناساں
جے ربّ سچے چاہیا تینوں شاید نال منگاساں
یاد رکھیں ایہہ سخن اساڈا جان مزاخ نہ بھینے
برکت پاک عشقَ دی کولوں ساک اساں ایہہ لینے
ساک بدیع-جمال پری دا منگاں پاک الاہوں
ناطہ تیرا شاید کارن منگ لیا درگاہوں
مولٰی آس کریگا پوری سخنوں کرسی سچا
درد جھلاں تے نرد نہ ہاراں مرد نہیں میں کچا
صیف-ملوکے دی گلّ سن کے دلوں ہوئی خوش حالی
چپّ چپاتی چلی بدرا نہ کجھ بولی چالی
ملکہ-خاتوں تے ماں اس دی تاولیاں پھر آئیاں
شہزادے نوں یار ملن دیاں خبراں نیک سنائیاں
فوج بدیع-جمال پری دی موج جویں دریائی
'ایہہ تکّ' آئی صیف-ملوکا ہویا کرم خدائی
صدق ثبوت تے مشکل اساں آئی آ پری پیاری
لکھ لکھ خوشی مبارک تینوں پہنچے سو سو واری
ہے ساقی غم رہا نہ باقی بہت ڈٹھی مشتاقی
ہسدا تے دل کھسدا آویں کھولھ دلے دی طاقی
لال شراب پیال شتابی کر میری دلداری
ہوواں مست شکشت نہ کھاواں یار ملن دی واری