قصہ سیف الملوک/45
| ←44 | قصہ سیف الملوک by |
46→ |
45. حکایت بتریکِ تمسلِ مے گوئد
(اک پرمان-ساکھین)
ہک دن کرن شکار شکاری بارے اندر آیا
آ درخت گھنے دی چھاویں اس نے ڈیرہ لایا
نالے باز ہوائیؤں اڈدا آ بیٹھا اس رکھ تے
تاما لوڑے ماس نہ چھوڑے آیا ظالم بھکھ تے
ہیٹھ شکاری باز اتے سی وچ بیٹھی اک گھگی
دشمن ویکھ کہے اج میں بھی چوگ اجل دی چگی
ہیٹھوں شست شکاری جوڑے تیر گھگی نوں لاواں
اتوں باز تکے جے اڈے پکڑ شتابی کھاواں
گھگی جدوں اوہناں ولّ ڈٹھا کردی فکر گھنیرا
کہندی ربا کیوں کر رکھسیں بچن نہیں ہن میرا
بیٹھ رہاں تاں شست برابر مارے تیر شکاری
جے اڈاں تاں باز پکڑسی ہر پاسوں میں ماری
تیر لگن وچ دیر نہ کوئی کجھ تدبیر نہ چلدی
آہی گھڑی اجل دی ایہو وچ تقدیر اضل دی
جاں ربّ رکھن اتے ہویا کی سببّ بنایا
گھگی ولّ شکاری تکدا شست دھیان ٹھہرایا
پچھوں ناگ چلا ئے اس نوں دند آلود زہر دے
تیر چھٹا اوہ لگا بازے دونویں دشمن مردے
گھگی بیٹھی رہی اتھائیں چنگی بھلی نروئی
مارن والے موئے محمد قدرت ربّ دی ہوئی
قدرت قادر والی والی گنتر وچ نہ میوے
قصہ دس محمد بخشا یار کھلوتا سیوے
شاید کہندا سن توں شاہا شہر امان میں آیا
اس نگری میں میں غریبے پورا برس لنگھایا
اوڑک ہوئیوسُ اداسی ایتھوں آئی دلے نوں تنگی
قافلہ ہک ٹریا بھارا سنگت سی اوہ چنگی
نال اوہناں دے میں بھی ٹریا ایس ولایت آیا
رنج مصیبت بھلے سارے جدوں شاہزادہ پایا
ویکھ جمال کمال خصم دا دور ہوئی غمناکی
'الحمد ولمنت اﷲ' اسے نوں سبھ پاکی
تکّ دیدار بہار حسن دی یار پیارے والی
دکھ گئے سکھ حاصل ہوئے کرم کمایا والی
صیف-ملوکے نوں پھر کہندا شاید یار پیارا
توں بھی دس شاہزادہ اپنا سفر قضیہ سارا
صیف-ملوک حقیقت اپنی کھولھ سنائی ساری
یار یاراں دے دکھ ونڈاندے کر کر گریازاری
شاید نوں سن درد کہانی شہزادے دی کلی
رنج مصیبت محنت سختی اپنی ساری بھلی
پھیر شہزادے کولوں پچھدا دسّ میرے دل جانی
باغ-ارم بدیع-جمالوں لبھی آ کجھ نشانی
جے کر دس سجن دی پئی آ کتے ملانگے کیویں
نہیں تاں رنج مصیبت سارے گئے اساڈے ایویں
شہزادے فرمایا اگوں ہووے مبارک بھائی
باراں روزاں تیک پری دی ہے اڈیک اس جائی
آپے اتھے آ ملیگی جے چاہیا ربّ سچے
ملکہ-خاتوں نے سنگ میرے قول نہ کیتے کچے
شاید شکر گزار ہزاراں حمد کہے پھر ربّ دی
ضائع گئے نہ رنج اساڈے آس لگی مطلب دی
الکسا اس روز شہزادے نالے شاید تائیں
سراندیپ شہر دا والی رکھے کول بہائیں
جاں برخاست کچہری ہوئی رہے امیر وڈیرے
شاید تے شاہزادہ شاہ تھیں ودیا ہوئے ولّ ڈیرے
شاہی گھوڑے دو منگائے جلدی وچ کچہری
زین لگام جنہاں دا آہا سبھ اسباب سنہری
جوڑے تھان پوشاکاں سچیاں لایق بادشاہاں دے
زیور زر جڑاؤ اوہ بھی دو دستے کر آندے
چالی ہور غلام پیارے سندر صورتَ والے
خدمتگار ہشیار سیانے خوب جنہاں دے چالے
ہور ہتھیار امیراں لایق زوہردار فولادی
چمک جنہاں دی مارے دوروں دشمن لوک فسادی
ایہہ سبھ چیزاں وانگ عزیزاں شہنشاہ نگر دے
شاید نوں انعام دتا سی تسیں وزیر مصر دے
شاید دا کجھ انت نہ آوے حسن علم چترائی
طبع لتافت رس اوازے قبضہ ہنر دانائی
سوہنا خط صفائی والا مٹھی جیبھ رسیلی
بادشاہے نوں دیئ دوائیں نال کلام رنگیلی
جدوں کلام زبانوں کیتی اس عزیز مصر دے
مالک ملک ولایت-والیت ہو گئے سبھ بردے
شاہزادہ تے شاید دونویں اوہ مجلس چھڈّ چلے
جس ماڑی وچ ڈیرہ آہا بیٹھے آن اکلے
ہک دوجے سنگ گلاں کردے پھولن بھیت دلاں دے
سخن پیار محبت والے دسے مول نہ جاندے
دم دم نال الحمد گزارن کردے شکر ہزاراں
کرم کیتا ربّ پھیر ملایا سک سکیندیاں یاراں
جو جو رنج مصیبت گزری یاد کریندے آہے
بیٹھ پیارے لیکھا گندے عشقَ ونج دے لاہے
صیف-ملوک دتی سکھ دولت دکھ متعہ خریدی
کھاون پیون سون بھلایا گرم اڈیک پری دی
کدے سرہاندی کدے پواندی بستر پاس نہ لاوے
شام فجر بن شام محمد نیند آرام نہ آوے
شام ملے تاں کام سنوارے ہون درست شکستے
رین پلک بھر نین نہ سوندے پکن تکدے رستے
ظالم درد وچھوڑے والا نام لیاں دل کمبے
بری اڈیک جدائی نالوں لوں لوں بلن المبے
موتوں سخت اڈیک سجن دی تلخی جان-کندن تھیں
نیندر بھکھ قرار صبر نوں کڈھے مار وطن تھیں
تلو-پستا سی شاہزادہ آمد بجھ پری دی
اگے چل فقیرا ناہیں لمی گلّ کری دی
شاید تے شاہزادہ اندر بیٹھے روپ سہائے
سورج چن محمد بخشا ہک برج وچ آئے
ملکہ-خاتوں بدرا-خاتوں نالے ماں اوہناں دی
باہر اہلے کھلیاں تکن صورتَ خوب دوہاں دی
تکّ تکّ بہت تئجب ہوون جوبن لہراں چڑھیاں
دوروں رہِ نہ سکیاں اوڑک تریوے اندر وڑیاں
شہزادے سن ڈٹھیاں ہوئیاں اوہ جوبن دیاں لاٹاں
پر اس دل سی عشقَ پری دا ملّ بیٹھا سبھ واٹاں
ہور کسے دی صورتَ اس نوں کیکر سی دل پڑدی
مصری نال ہووے منہ بھریا ریجھ رہے کد گڑ دی
شاید دا دل شہر بیراجا ناہا عمل شکل دا
زولکرنین حسن دا چڑھیا مارن کوٹ عقل دا
شاہ زوراور فوجاں والے لگے ملک نہ چھڈدے
کرن سمبھالا پرجا والا اوڑک ہالہ کڈھدے
ایسے شہر پیدائش والے وانگ نگر کشمیرے
کیکر خالی رہن محمد باجھوں حکم امیرے
شاید پرط ڈٹھا جس ویلے ملکہ بدرا تائیں
ڈٹھوسُ بدر اکاش حسن دا کی گلّ آکھ سنائیں
بدرا-خاتوں صورتَ ایسی ناظم کرے بدر نوں
میں بے داغ مینوں تکّ تینوں لگا داغ جگر نوں