قصہ سیف الملوک/18
| ←17 | قصہ سیف الملوک by |
19→ |
18. فقر دی منزل
وادی فقر-فناہ دے اندر اگلی منزل آئی
فقر-فناہ اندر چپّ بہتر گلّ نہ جاندی پائی
فراموشی دی منزل ہوئے گنگے ڈورے جھلے
جاں ہکّ سورج روشن چڑھیا سبھ تارے چھپ چلے
کانگ چڑھی دریا فقر دے جمبش اندر آوے
پتھر نقش بریتے بیلا بوٹے ریت چھپاوے
دوئیے جہان محمد بخشا موج اس اک دریاؤں
جے کوئی ایہہ گلّ منے ناہیں قصر اوہنوں سر داؤں
ایس ندی وچ چبھی مارے جے کوئی ہمت کر کے
سدا سکھالا رہسی بھائی کی کم باہر تر کے
ایس ندی دی چبھی اندر چتّ ہمیش سکھالا
گمّ ہوون بن ہور نہ بھاوے واندے پین کشالا
حکمے نال اس چبھی وچوں جاں سر باہر آنے
تاں اوہ کاریگریاں ویکھے تکّ تکّ بھیت پچھانے
اس چبھی وچ غیر نہ مٹدا جاوے ہکّ ہکلا
جتھے اپنا آپ نہ میوے ہور کھڑے تاں جھلا
جاں ایہہ اپنا آپ بندے نوں بردا ہے دلبر دا
مال ملک تے عزت دولت سنگ کھڑیاں کد تر دا
'لن تنالو البرّ' بھائی سٹّ تمامی چیزاں
فرد ہووے تاں مرد کہاوے ملدا نال عزیزاں
خاتر-جمئر ہوئے جس ویلے خدی ونجھے بیخدیؤں
پاک ہووے تاں باہر آوے ہر ہر نیکی بدیؤں
جاں ایہہ نیکی بدی نہ رہندی اس دم عاشق ہوندا
ہوئِ فنا عشقَ دا اول یاری کرن کھلوندا
جیوں ایہہ حالَ احوال فقر دا غائب ساڈی نظروں
تویں شرع زبانوں اہلے نالے صفتوں خبروں
مر کے جیون دی گلّ بھائی دسے کون زبانوں
'بئس بئد-ال-موت' سخن دی معنے دور بیانوں
بعد فناؤں باقی ہونا کی جانا اس باتوں
نویں کتاب بنے جے لکھاں باتاں نفی-اسباتوں
مر کے جیون دی گلّ چنگی سو جانے جو کردا
جسدے سر پر ورتی ہووے کم نہیں ہر ہر دا
میں کی جانا چال فقر دی بدئی تے نفسانی
سنی سنائی لکھ وکھائی پائی نہیں نشانی
اپنی موت حیاتی اندر جب لگّ تیرا ڈیرہ
اس منزل وچ کد محمد پیر پویگا تیرا
اپنا آپ محمد بخشا تیرا مصر شہر ہے
مشکل پندھ سجن دے لوڑیں رستہ برّ بحر ہے
جاں ایہہ مصر پیارا تینوں کوڑا زہر ہووےگا
تاہیں دل سفر ولّ جاسی پینڈا لہر ہووےگا
دھیاں پتر بھیناں بھائی وچھڑ سنگوں ساتھوں
بیڑی روہڑ اسباباں والی عشقَ ندی دی ٹھاٹھوں
رستہ دور نہ اوڑک جسدا گھنے قضیے اسدے
پر جو نال یکینے ٹردے ونجھ سجن سنگ دسدے
توڑے کجھ نہ مالم اس دا تھاں ٹکانا پاسہ
چھڈّ دنیا پو لہر فقر دی رکھ ملن دی آسا
یار ملے بن مرسو ناہیں سیس تساں جے ہولے
اوہ تیرا توں اس دا ہوسیں وتھّ نہ رہسی مولے
محبوباں دی بے پرواہی سن کے ہٹ نہ رہو خاں
ہمت آس قراری کر کے ونجھ اسے در ڈھہو خاں
صبر توکل عاصم والے ہمت صیف ملوکے
کریں قبول نہ ہٹیں توڑے سبھ کوئی ٹھاکے کوکے
اپنا آپ چھڈیں اس کارن ساجن تاں گھٹِ آون
سبھ جگ اتے شاہی تیری پریاں تخت اڈاون
ڈھونڈن والے مڑن نہ خالی خود حضرت فرماوے
ویکھاں صیف ملوکے ولوں جو لوڑے سو پاوے
عاصم دے سن صبر توکل ہمت اس شہزادے
دلبر بھال محمد بخشا سہِ سہِ دکھ زیادے
تمّ-ال-کلام بنامے ہزرتے پیر مرشدم صاحب
کدس اﷲ تعالیٰ سرہّ ال-عزیز
(اپنے پیر مرشد دے ناں تے کویتا سمپورن، کردا،
اﷲ اوہناں دے اچتم بھیداں نوں پاک کرے)
قصہ صیف ملوکے والا اس کارن ہن کہنا
طالب ہمت کر کے چلے روا نہ رکھے بہنا