Quickborn/Wat man warrn kann

Da weer ok mal een Mann, un de Mann harr en lütten Jung, de Mann wahn int Holt un fung Vageln, un den Jung muss em hölpen. Dat much he wul. Inn Harst fungn se Krammsvageln un Droßeln, de weern all dot un hungn inne Snern kopplangs anne Been, ganz truri. In Winter fungn se Steilitschen in en Slaggbur, de weern all lebenni un harrn en bunten Kopp. De speln int Bur un lehrn Water rop trecken un en Fingerhot un Kanarjensaat in en lütten Wagen. Awer in Fröhjahr denn söchen se Lurkennesten un Iritschen. De Lurken buden int Gras, dat weer grön un quetsch Een unner de Föt: denn keem der’n drögen Rüschenpull, un dar weer dat warme Ness ünner mit graubunte Eier. De Iritschen buden inne Heiloh, de weer brun; ok mank de Porst, un wenn man dar rumsteeg, bet anne Kneen, so rük dat krüderi, un de Nessen weern vull glatte swatte Perhaar un hungn nüdli mank de Twigen. Awer dat schönste weer int Holt, wenn den Primeln keemn mit de Knuppens ut dat dröge Sprock, wo de Sünndrang leeg un de Mireems kropen as Soldaten. Dar weern de Nachdigalen, un warn fungn in en Nett. Dar seet de Jung to lurn, bet der een in keem. He hör na de Im un de Waterbek un harr de Föt inne Sünn. Ok harr he sin egen Gedanken. Awer in Winter seet he inne Stuv un rich de Steilitschen af, un de Snee leeg buten op de Böm.

Dar harr he weni bi to don, awer vel bi to denken, un he war jümmer gröter un klöker. Denn hör he wul na de annern Vageln int Bur, de Lüd sän, se sungn, awer he mark dat bald, dat leet man so, daß weer nix as snacken un vertelln. He kunn der man eerst gar ni achter kam, as wenn man dänsch hört oder de Aanten, awer dennös lehr he dat. Do hör he, wa se sik lange Geschichten vertelln vun de Spitzbov de Rav, un de Hæv, de grote Röwerhauptmann. Denn snacken se vun dat wunnerschöne Holt un de Kaneelblöm, un de reis’t harrn, sproken vun Italien. Mennimal fungn se all an to weenn, awer Thran harrn se nich, un sin Vader sä: nu sungn se mal nüdli!

Malins gung he vær Dær, as de Snee weg dau. De Höhner seeten jüs ünnern Tun un sünn’ sik. Se harrn jeder en Lock int Sand kratzt, dar leegen se in, un puken mitten Snawel. De Hahn harr dat grötste. - He keem man eben ut Hus, so flogen se all op, as wenn de Hæv keem, un he hör de Hahn:

Küken neiht ut, Küken neiht ut,

Dat is keen Gu . . . . den!

un all versteken sik achtern Tun.

Do ging he langs den Hof, wo de Huslünk jümmer Börgervereen harr. Awer nu weern’t annere Tiden, un Spatz flog inn Busch, so keken listi achter de Twigen ut, un se repen all mit enanner:

Dats en Spijon, dats en Spijon!

Awer am häßlichsten weert, wat de Gelmöschen sä. De seet baben op en soren Twig ganz inne Spitz, de trock de Feddern ganz kuri tosam, de seeg em so barmharti an un sä truri:

Junk, junk, junk verdorr . . . . bn!

Un sin Fru op de anner Spitz antwor’ ut de Feern:

Junk, junk, junk versoo . . . rt!

Dat kunn he gar ni utholn. He dach, wa schast du eenmal hen, un leep rin int Holt. Dar seet do en Klunkrav baben oppen Bom un reep:

Du Narr . . . . r! du Narr . . . . r!

Do war de Jung dull un smeet em mit en Steen. Dat hölp man nix. De Swarte flog vær em ut un reep, un he leep achter em an to smiten. So keem he jümmer wider int Holt rin. Toletz seeg he en Barg un en groten Steen haben op. Dar flog de Vagel hin un sett sik, un den Jung klatter ropper un weer noch ganz dull. As he awer achter de Steen keek, seeg he en Nest, un in dat Nest weern allerhand blanke Dinger. Un wat em am meisten gefull, dat weer en Rink mit en Steen in, de blitz as de Abendsteern. Den steek he an sin Finger un keem wedder inne Höch. - Do kunn he mal wit sehn! All dat Holt ünner de Föt, un en Weg leep der langs so wit de Ogen man recken. Wo much de hin gan? Dat muss he doch weten, un so gung he em achterna.

He gung un gung, toletz war he ganz möd un hungeri. Do drop he en lütt Hus. De geben em wat to eten un sän, de Weg gung na de Stadt, wo de König wahn. As he nu satt weer un utslapen harr, do gung he wedder los, un toletz keem he na de Stadt. He frag glik, wo de Goldsmid wahn, un wis’ em sin Rink un frag em, wat he weerth weer. De Goldsmid sä, he schull sik man dal setten un leep gau na den König un sä, nu wuss he, wonem sin Rink weer, un de Deef weer in sin Hus.

Do gev de König em Soldaten mit, de keemn un neemn em sin Rink af, un smeten em in en Thorn, wo ni Sünn oder Maan rinschin, dar muss he liggn. He weer ganz truri, un dach an dat Holt un de Waterbek un de Vageln int Bur. Dat dur de Thornwächter, un he frag em, ob he em ni wat bringn kunn, dat he ni so truri weer. Do sä de Jung: en Vagel. Do broch eh em een, dat weer en Kanarjenvagel. De muss em wat vertellen vun de Insel, wo he her weer, wit ut Water, wo de Weg na Amerika verbi geit, mit en groten Barg op, de Füer spigen kann un en olen groten Bom. Denn weenn se beid mit enanner. Awer de Thornwächter meen, de Kanarjenvagel sung un de Jung duer deræwer, un gung hin, un vertell dat de König.

De König harr en Dochder, de weer heel smuck, awer faken weer so truri. De Lüd wussen gar ni, wa dat vun keem, un sän, se weer melancholsch. Awer de König wuss dat wul, he kunn er man gar ni hölpen.

As he dat hör vun de Jung, do leet he em haln, un frag em de ganze Geschichte, un de Jung vertell em, wa de Lünken em utscholln harrn, un de Krei harr em narrt, un nu muss he jammern as de Vageln int Bur. Denn he verstunn all wat se sän. Da leet de König em in Stuv, wo sin Dochder weer, un wiss’ em en Bur, dar weer en lütten grauen Vagel in, de sung ganz wunnerschön, awer so truri; un jedesmal, wenn he sung, so wuss de Prinzessin ni, wa er to Moth war, un ok de König meen, so kunn noch mal melancholsch warrn. De Jung hör de Vagel un sä, he wuss wul, wat he singn de, awer he döss dat man nich seggn, denn de König war dull warrn. Da sä de König, he schull dat man seggn, un wenn dat noch so wat Slimms weer, so schull em nix darvær dan warrn. Da sä de Jung, denn will ik dat seggn, un sä dat de Vagel sung:

Kronen von Gold sind eitel Schein,

Krone des Lebens ist Liebe allein!

As dat de Dochder hör, do fung se an to weenn, awer de König sä, dat weer rech, un schull de Vagel flegn, un de Jung schull sin Dochder hebbn, un so war de Jung Minister. As al malins Een Kaiser warn is, de fröher ok Vageln greep int Lauenborger Holt. Awer de harr ok recht tohört, un kunn mehr as Brot eten, de verstunn de Ackermann un de Plogsteert un de Huslünk ünnern Oken. Awer de Vageln, de der fungn, de le he nich int Buer, un vun alle Blæder klingt dat noch:

Heinrich de Gude.