Quickborn/Heinrich von Zütphen
De Wächter reep. Ganz Möldorp slöppt, de Regen pallscht in Ström’.
Vunt Kloster glinstert noch en Licht gel dær de Ipernböm.
Ant Finster treckt der Schatten lank, un Stimm’ un Schritt ward lud:
De Dær störtt op - in bloten Kopp en Mann inn Regen rut.
Se hebbt em knewelt as en Oss, he geit op blote Föt;
En Tropp vun Minschen folgt em na in Mantels, Röck un Höd.
Se treckt em langs den Klosterhof un langs de düstre Strat,
De Wächter steit vær Schrecken still, as se væræwergat.
Sin Hornlüch gev en bleken Schin den Minschen int Gesich;
De Wächter stunn un nül de Kopp un stæhn: Herr Heinerich!
De gung so still in Düstern fort, un weer so bleek un natt;
Stumm folg de ganze Minschentropp un stött em dær de Stadt.
En Ketzer finnt keen Nad un Hölp! se stöt em ut den Ort,
Un denn mit Larm un mit Getös’ den Weg na Heide fort.
Se stöt em langs de depen Weg’, se slat em, wenn he fallt:
De Nordermöller hört mit Angst, wa’t ut den Moorweg schallt.
Keen Hölp! se jagt em dær die Nacht, inn Regen dat dat strömt:
In Möldorp slöppt doch menni Hart, dat vun Herr Heinri drömt.
In Möldorp wakt doch menni Seel, un dankt em fromm un stumm,
Un denkt an sin gewalti Wort vunt Evangelium.
Un h e mutt barfot dær den Frost, un wenn he fallt un bed,
So flucht se em un schellt se em un stöt em vunne Sted.
Int Swinmoor is ni Weg noch Steg, dar geit dat wild hendær,
Bi Hemmingsted liggt he as dot, se binnt em achtern Perd.
Bi Braken slept se em værbi, an Hogenheid, nat Norn:
De Dag de graut, do seht se bleek den Heider Karkenthorn.
Keen Nad?! Herr Boje hett doch redt mit all sin Macht un Kunst!
Keen Hölp! Sogar en rike Fru bo’ Geld un Gold umsunst!
Bi düstre Nacht, as Schelm un Dev, so heeln de Bösen Rath;
As Möldorp wak de anner Dag, do weer dat All to lat! -
De Tropp heel still int Morgengrau to Süden anne Weid.
Denn brok he op to Osten um, dweer æwern Lüttjenheid.
De dar al wak, de seeg mit Schreck den Schinner op en Perd,
En Mann de blött un kum noch lev fastknewelt achtern Steert.
En Tropp in natte Mantels stött em værwarts, wenn he sunk:
Dar wag toletz en ole Fru, broch em sin letzten Drunk.
To Norn de Heid dar weer en Platz, dar legen Steen un Schutt,
Dar harrn se hoch ut Holt un Törf en Sünderhupen bu’t.
Dar lepen Minschen bald tohop un brochen Spön un Stroh:
Gar menni meen en gude Dat, un de sin Deel darto.
En Geestbur fahr værbi na Marsch, de broch sin Bündel Heid;
Herr Heinri be: Vergev em Gott, he weet ni, wat he deit!
Herr Heinri be: Vergev se Gott, se weet ni, wat se do’t!
Do schin op Heid un op de Geest dat helle Morgenroth.
De Klot de qualm, de Regen ström, de Himmel weer as Für.
Herr Heinri be in Damp un Qualm: O Herr vergib auch mir!
In Qualm un Regen lur dat Volk: Gott wull ni, dat dat brenn.
Do keem en Smid, un mit en Slag harr alle Qual en Enn’.
In Möldorp ween Herr Boje lud, bet Sachsen weenn se Thran,
Doch Docter Martin sä: »das Wort sie sollen lassen stan!«