74
duḃairt an t-uḃalaċán nár réiḋtiġ solus na greine le n-a ṡúiliḃ.
I ndoire aoiḃinn cois an loċáin ḃí an cruinniuġaḋ aca, agus sé an fiaċ duḃ a toġaḋ n-a uaċtarán orṫa.
“Tá an aois aige mara ḃfuil an tuigsint,” ars’ an t-Uḃalaċán ós íseal, mar ċeap sé go mb’e féin a ṫoġ- faiḋe. Ċuala an Ċaróg é, agus ó ḃí sé an-ṁuintearḋa leis an ḃfiaċ duḃ, agus an dearg-ġráin aige ar an uḃalaċán, ċuir sé glaoḋ as agus duḃairt:
“A ċáirde,” ar sé, “ḃfuil sé de ċead ag aon éan gránda dall ár n-uaċtaran a ṁaslaḋ?”
“Níl! Níl!” ar siad uile go mí-ċeólṁar.
D’ḟéaċ an Ċaróg i dtreó an Uḃalaċáin go tarcuis- neaċ.
“An t-Uḃalaċán sin arís,” ars’ an Dreóilín. Cuir- fiḋe an ruaig air maraċ an t-uaċtarán féin.
Annsin ṫosaig obair na féise.
Ṫáinig cosaṁlaċt na céille i súiliḃ an uḃlaċáin. Ċuir sé smaċt ar luċt na féise, Ní raḃadar ar aon intinn faoi Ṁáire. Cuid aca a ráḋ gurḃ éan í agus cuid eile a ráḋ narḃ eaḋ. Ḃí an t-iolar go feargaċ dána.
Ag iarráiḋ ċur n-a luiġe orra gurḃ éan ceart ḃí aca innti. Cuireaḋ n-a aġaiḋ go mór.
“Aċt féaċ na sgiaṫáin ata uirṫi,” ars’ an Préaċán go fonoṁoideaċ.
“Agus na cosa atá fúiṫi!” ars’ an Ċorr,
“Éan atá againn annseo,” ars’ an tIolar, “naċ eaḋ?” ar sé ag breiṫ greim sgórnaiġ ar an gcuirr
Ó! Seaḋ! Seaḋ!” ars’ an Ċorr agus é ġá ṫaċtaḋ.
Rinne sé an ċleas céadna le n-a lán eile gur adṁuiġeadar gurḃ éan ḃí aca ann.
“Téiḋeaḋ éan agaiḃ ag triall ar an leoṁan,” ars’ an t-Iolar go huġdarásaċ “agus abair leis go gcaiṫfiḋ sé an t-éan atá faoi ċuing aige a ḟuasgailt.”
“Ṫú féin a Iolair,” arsa éan beag a ḃí i ḃfolaċ faoi ċupóig “tá meas mór ag ainṁiḋe agus ag éan ort....”
