Page:Seadna.djvu/223

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
219
SÉADNA

Ach bíodh sé beag nó mór, tá aon nídh amháin deimhnightheach. Má ’s mar chabhair agus mar chongnamh d’á fear a ceapadh an bhean, ní dóich liom go mbeidh an fear eile sin le fághail is mó go mbeidh a bhean ’na cabhair agus ’na congnamh aige ’ná mar a bhéidh sí agat-sa nuair a bhéidh Sadhbh pósta agat.”

“Mhaise, tabh’r ’om do lámh bheannuighthe, a Athair!” arsa Cormac. “Ag magadh nó dáiríríbh duit is maith í do chaint, agus is maith an sás fírinne dh’ innsint thú. Agus cathain a bhéidh sé caothamhail do t’ onóir teacht agus an ceangal a chur orainn?”

“Pé am is fearr a thiocfaidh isteach le d’ chaothamhlacht féin, a Chormaic,” arsa ’n sagart.