ar maidin ḃí luċa an Tiġe Ṁóir ag deanaṁ fleiḋe ar a ċolainn, agus ḃí a anam....”
Ḃí uaṫḃás ar Antoine Beag an Ċeóil an bás rug ar aṫair a ċarad.
“Agus maidir le n-a aṫair siúd—piostal ċuir deireaḋ leis an mbeiṫeaṁnaċ sin. D’ḟéaċ sé isteaċ ró-ḟada n-a ḃéal.... frioṫaḋ cnaṁ as a ċloigeann fiċe slat ó’n áit rinne sé an gníoṁ....”
Ġoil an sgéal sin go mór ar Antoine. Truaiġ aṁain ḃéaḋ aige do’n ḟear a caiṫeaḋ, maraċ gur innis a ṁaṫair ḋó cuid ḃeag dá ṫréiṫriḃ.
“Agus a aṫair siúd arís,” ar sise, “san loċ Riaḃaċ a báiṫeaḋ é. Maraċ gur ḃáiṫ sé é féin, dá ṫoil féin, cé’n fáṫ go dtáinic fuarloċ san aḃainn gur cartuiġeaḋ a uaiġ, gur tugaḋ a ċonra le sruṫ.... agus nuair aḋlacaḋ arís san talaṁ coisreagan é, nár tugaḋ le sruṫ arís é an oiḋċe ċéadna?”
Agus ṫosuiġ sí ag innseaċt ḋá mac faoi eaċtraiḃ muinntir’ Ṗóil Duiḃ. Dá mb’ḟíor ḋi é ba ṁór an peacad aon duine aca a leigint a ṫeaċt i n-aois ḟir.
“An fear atá ann anois....”
Ḃí fúiṫi an cáineaḋ ba ṁeasa fuair aon ḟéar aríaṁ ṫaḃairt ḋó. Ḋearc Antoine Beag uirri. Ní ḟaca sé ariaṁ ċeana an ċosaṁlaċt sin i n-éadan a ṁaṫar. An ġráin agus an fuaṫ n-a súiliḃ. Fonn uirri laḃairt aċt eagla uirri go noċtóċaiḋe a sgéal féin ṫríd an gcainnt niṁneaċ ḃí ar ḃárr a teangan.
“Siuḃal leat,” ar sise go tobann agus an ġráin agus an faitċíos ag coiṁlint le ċéile n-a gnúis.
Ġluais leó timċeall fiċe slat gan focal a ráḋ. Stad sí go tobann.
