cur síos ar an eirġe gréine ḃí ós a gcoṁair amaċ an ṁaidin ḃeannuiġte úd.
“.... ṫáinic fáinne óir ar ḃárr an ṁaolċnuic annsin,” ars an dall; ċroċ sé suas a ḋá laiṁ le cur i gcéill do’n stócaċ cé mar d’eiriġ an fáinne aníos as an talaṁ, “fáinne beag óir agus ṫosaiġ sé ag dul i méid agus i méid, agus giḋ go raiḃ sé anḟada uaim ar fad ċorruiġ sé an croiḋe ionam....”
“Féaċ! Féaċ! Féaċ!” ars an stócaċ, “an fáinne óir! féaċ é!”
Níor ċuiṁniġ sé gur dall ḃí le n-a ais. Níor ċuiṁniġ an dall féin air.
“An fáinne óir agus é ag eirġe aníos as an talaṁ go mall maorḋa....”
“Fáiltiġṫear roiṁe,” ars an dall.
Rug sé ar a ḃeiḋlín. Rug an stócaċ ar a ḃeiḋlín féin agus ṫosuiġ ag gaḃail ceóil, go gceapṫá naċ ag fáiltiuġaḋ roiṁ an ngréin ḃíodár ar ċor ar biṫ aċt go raiḃ an ġrian leisgeaṁail ṁaorḋa ag eirġe aníos le n-a gcuid ceóil aoiḃinn a ċlos.
Tógaḋ croiḋe na mná ḃí ar ċúl na sgeaċ. Aċt ní h-é an ceól ṫóg a croiḋe aċt gur aiṫniġ sí ar iomċur na beirte naċ raiḃ aon díoġḃáil déanta go fóill, nár hinnsiġeaḋ fós dá mac cé’n ḃaint ḃí eatorra trúir. Ḃí ceapṫa aici cur isteaċ orra agus a mac ḃreiṫ léiṫi aḃaile sul a ndéanfaiḋe an doċar naċ ḃféadfaiḋe a leiġeas. D’eiriġ sí amaċ ar an mbóṫar. Ḋruid sí leis an mbeirt ċeóltóir, aċt níor moṫuiġeadar ann í go raiḃ sí aċar beag deas n-a seasaṁ le n-a dtaoḃ.
Ġeit an ḃeirt. Ḃí sise corruiġe go mór.
