“Tá sé i n-am agat ḃeiṫ do leabaiḋ, a Antoine,” ar sise, “siuḃal uait aḃaile.”
“Ní ḃeiḋ mé i ḃfad anois, a ṁaṫair. Caiṫfiḋ mé Pól a ṫreórugaḋ aḃaile: níl na súile ar foġnaṁ aige.”
Dá ḃféadfaḋ sí innseaċt dó cé’n fáṫ! Níor laḃair sí focal beag féin.
“Agus b’ ḟéidir,” ars an stócaċ arís, “agus b’ḟéidir a ṁaṫair,” ar seisean, “go dtiocfá-sa linn; níl an bealaċ ró-ḟada mar sin.”
Ċuaiḋ. B’éigin di é. Mara ngaḃfaḋ cár ḃfios di naċ ndéanfaiḋe an díoġḃaíl sul a filleaḋ a mac?
Ġluais leo triúr agus dob ait an triúr iad. Ḃí croiḋe lán ag Antoine Beag an Ċeóil. Naċ raiḃ aiṫne curṫa ag a ṡeanċaraid dall aonraic ar a Ṁaṫair! Naċ mbeidís mór le ċéile feasta! Le ċoṁ gliondaraċ is ḃí sé féin níor ṫug sé faoi deara a ḃeirt ċoṁluadar. Ní ḟaca sé ċoṁ corruiġṫe is ḃí Pól Duḃ. An ġráin croiḋe ḃí i súiliḃ a ṁaṫar tráṫ ḋearcaḋ sí ar an dall—níor léir ḋó sin aċt an oiread. Agus an ċainnt ḃí aige! An stócaċ boċt aineólaiġ! Níor ṫuig sé go raiḃ gaċ focal ṫainic amaċ as a ḃéal ar nós saġaid i gcroiḋe na beirte b’ annsa leis ar biṫ—an ḃeirt ṫug ar an saoġal é.
Ní raiḃ an ġrian ṫar a trí ḟad féin ó ṫalaṁ agus í n-a luiġe go suanṁar ar leaḃaiḋ néalta órḋa. Ḃí leisg uirri ṡílṫeá eirġe as an leabaiḋ áluinn sin agus aġaiḋ ṫaḃairt ar na spéarṫaiḃ fuara uaċtaraċa. Easbaiḋ ceóil b’ éidir—aċt níorḃ eaḋ. Ḃí fuiseóg agus ceól ċoṁ breáġ aici is ṫáinic ariaṁ ó ḃeiḋlín ġá meallaḋ i n-áirde sna spearṫaiḃ....
