Bualaḋ cos a ṁaigistir i n-aġaiḋ cloiċe ḃí sa tsliġe.
“Naċ ḃfuil ḟios agam féin go ḃfuilmid ag an gcrosḃóṫar a ṡeanamadáin,” ar seisean go niṁneaċ “ċroċ suas an loċrann sin agus ná bíoḋ an oiread sin cainnte agat.”
Ḃí a ṁaiġistir anċantalaċ go cinnte. Ċaiṫeaḋ sé a ḃogaḋ.
Tráṫṁail go leór leig budóg ḃí i bpáirc le n-a n-ais géim aisti.
“An ḃfeiceann tú an ḃudóg sin a ṁaiġistir?”
“Ċím.”
“Díolaḋ indé le buistéir í. Fiċe punnt—naċ daor atá na beiṫiḋiġ anois?”
Níor tugaḋ freagra air aċt ba léir ḋó go raiḃ a ṁaiġistir níos sásta.
“Is dóċa go ḃfuil ḟios agat cá ’l coṁnaiḋe ar stócaċ beag darḃ ainm Antoine ó Gríoḃṫa ṫart annseo?”
Ṗreab Ċrosaċ. Dá ḃfiafróċaiḋe ḋe cá raiḃ an diaḃal n-a ċoṁnaiḋe ní ḃeaḋ níos mó iongantas air. Ní raiḃ ḟios aige aċt an oiread le cáċ go mbíoḋ an stócaċ óg ar cuairt go mionn minic ag an Teaċ Mór. Pé ar biṫ póirṫín de ṡeómra tobac agus easgaine ḃí aige ḋó féin san árus sin, ní raiḃ cead aige é ḟágail aċt nuair a ġlaoḋaḋ an maiġistir air. Agus má ċuala sé glór a ṁaiġistir ó am go h-am, ár ndóiġ naċ raiḃ cead ag amadán de ṁaiġistir dall ḃeiṫ ag coṁrád leis féin.
“Teaċ Antoine uí Ġríoḃṫa—” agus iongantas nár ḟéad sé ceilt air.
