Rinne Crosaċ aṁlaiḋ.
“Ní’l na súile go ró-ṁaiṫ mar sin anoċt agam,” ars an maiġistir dall go truaiġṁéalaċ, ag leigint air go raiḃ beoḋaċt n-a ṡúiliḃ agus léargus.
“Tá an oidċe dorċa a ṁaigistir—”
“Fíor ḋuit—”
“Agus b’ḟéidir naċ ḃfuil na spéaċlairí ró-ġlan a ṁaiġistir— ” “Sin é tá orra.”
Ṫug sé cúl dá ḟear aimsire, dá ṫréoraiḋe agus ṫosuiġ ag glanaḋ na spéacláirí le naipcín; aċt ár ndóiġ dá mbéaḋ sé ġá nglanaḋ go maidin ní ḟeicfeaḋ na súile millte sin réalt ná ré tríoṫa arís ċoiḋċe.
“Ċíḋfiḋ tú an bóṫar níos feárr anois a ṁaiġistir,” arsa Crosaċ go bréagaċ.
An plamásaiḋe! Is maiṫ a ḃí a ḟios aige naċ raiḃ aon ċaoi dob’ ḟeárr le deaġċroiḋe ċur n-a ṁaiġistir ná leigint air go raiḃ aṁarc aige.
Ba iongantaċ an oiḋċe í ag an t-é a mbéad súile n-a ċeann leis an áilneaċt ḟeiceál. Ṫar éis teaċt amaċ as an gcoill don ḃeirt, d’eiriġ leis an ngealaċ éaluġaḋ ó na sgamaill ḃí ar a tóir ó ṫosaċ na h-oiḋċe. Ċuidiġ an ġaoiṫ léiṫi. Cuireaḋ ruaig ar na sgamaill, agus ḃíodar ag imṫeaċt leó treasna na spéire, ar nós airm ar a ṫeiṫeaḋ, agus an ġealaċ go maorḋa agus go buaḋaċ n-a ndiaiḋ....
“Támuid ag an gcrosḃóṫar anois,” arsa Crosaċ ċat ḃí faitċíos air fiafruiġe díreaċ cá raiḃ a dtriall.
