A Ḋia!
Ċím anois é fuar marḃ ar ċaol a ḋroma, a aġaiḋ uasal soineannta tugṫa ar na spéirṫiḃ, meangaḋ buaḋaċ ar a ḃéal, piléar trí n-a ċroiḋe....
Canfar a ainm go deó na ndeór. Maiṫfear a loċta. Maiṫim do ċionta—is tú mo laoċ, mo ċuid, mo ṫaisge, a ḟile ċaoil duiḃ....
Ṫáinic laige orm de ḃárr na haislinge sin ċon- naiceas.
Nuair ṁúsgluiġeas ḃí mo ċéile ós mo ċionn.
“A Eiḃlín,” ar seisean i ḃfad níos gráḋṁaire ná duḃairt sé ariaṁ ċeana é.
Aċt ċaiṫeas an lá ar fad ag raṁallaḋ agus ag baoṫ-ċainnt agus ag cur síos ar mo ḟile caol duḃ. Ag iarraiḋ eirġe agus a ċorp uasal ḟaġáil ḃíos, duḃraḋ liom.
Ar ṫeaċt an tráṫnóna, ṫáinic roinnt céille ċugam.
Ṡuiḋ m’ḟear le hais na leabṫan—ḃí sé ann ar feaḋ an aċair dá mbéaḋ ḟios agam é.
“A Eiḃlín,” ar seisean, agus leag sé láṁ ar mo ḃaiṫis, “a Eiḃlín, ná bíoḋ buairt ort. Tiocfaiḋ t’ḟile ar ais....”
“Ní ṫiocfaiḋ! ní ṫiocfaiḋ ċoiḋċe ná go bráṫaċ.” Laḃair sé arís go réiḋ socair.
“A Eiḃlín,” ar seisean, “raċad isteaċ sa gcaṫair. Tá ḟios agam cá ḃfuil fear go mbíonn an uile ṡórt nuaiḋeaċt aige. Ní ṫiocfaiḋ mé ar ais go mbeiḋ tuairisg t’ḟile agam....”
Ṫug sé póg dom, ar an mbaiṫis, agus ḃí sé imṫiġṫe sul ar ṫuig mé céard a ḃí faoi a ḋéanaṁ.
