I gceann sgaṫaiṁ duḃairt sé:
“Fiafruiġeaḋ ḋíom indiu cé’n t-ainm ḃí ar an doċtúir atá agad, a Eiḃlín,” ar seisean go bog réiḋ.
“Ó,” arsa mise, agus baineaḋ geit asam: an focal sin “doċtúir” a rinne é; mar naċ minic agus naċ ró-ṁinic aduḃairt mé le m’ḟile duḃ naċ ndeárna aon doċtúir rugaḋ an oiread maiṫeasa ḋom is rinne seisean? Ṡíleas gur hinnsiġeaḋ gaċ uile ṡórt ḋó, agus naċ aon deáġleagan cuireaḋ ar an sgéal— ḃéaḋ sé n-a aċrann, n-a ṫroid, n-a rúille-búille, n-a ṁarḃaḋ b’ḟéidir....
“An doċtúir sin—,” ḃí a ḋá ṡúil sáiṫte ionnam agus gan cor ġá ċur dá ċeannaċaiḃ. Stop sé.
Ḃí mo ċeann ag dul timċeall; mo smaointe i n-aċrann agus i n-aiṁréiḋ n-a ċéile. Aċt sílim naċ n-aiṫneóċaiḋe orm é: nár ṁór an gar ḋom go raḃas sgaṫaṁ beag ar an stáitse i nAṁarclainn na Mainistreaċ?
“An doċtúir sin—ba ċeart....”
Ḃí sé ag teaċt agus nuair a ṫiocfaḋ sé ṫiocfaḋ sé trom. Piostal—ḃí ḟios agam go raiḃ piostal aige; ḃí láṁ leis n-a ṗóca agus ḃí leaṫṡúil liom greamuiġṫe sa láiṁ sin—an san éadan a ċuirfeaḋ sé an t-urċar? Ḃí súil agam nárḃ eaḋ; ṁillfiḋe mé—níor ṁaiṫ le mnaoi péacaiġ mar mise droċ- ċrot ḃeiṫ uirri san uaiġ féin. Arḃ ḟeárr ḋom an sgéal n-a iomlán innseaċt dó? Céard a ṫárlóċaḋ annsin? An dtuigfeaḋ sé é? An gcreidfeaḋ sé é? An n-eireóċaḋ liom an ċontaḃairt a ċur ṫart ar an dóiġ sin?
Ṡáiṫ sé a leaṫláṁ síos níos doiṁne n-a ṗóca. Ṡíleas go raiḃ mo ré ṫart....
