An ċontaḃairt! An ḃuaḋairt! An imniḋe! Agus an ḃuaiḋ sa deire!”
Ó ḃí sé muinntearḋa liom, ḃí mé ar mo ḋíṫċeall ag iarraiḋ é sgiobaḋ ó’n gcroiċ ḃéaḋ tuillte aige maraċ ċoṁ gaolṁar is ḃí sé liomsa, aċt níor ṫaiṫniġ sé liom é ḃeiṫ ag déanaṁ gaisge as a ġníoṁ fola.
“Seo,” arsa mise, “tá gluaisteán annseo agamsa agus téiriġ isteaċ ann agus ġeiḃiḋ mise paisnéir- eaċt ḋuit ṫar sáile go nglanfaiḋ na spéarṫa.”
“Tuige a’ ngaḃfainnse ṫar sáile?”
“Do ċéad ḃean—”
Ḃain sé an naipcín mór dearg as a ṗóca. Ċuir sé le n-a éadan é. Ṡíleas ár ndóiġ go raiḃ sé le na súile a ṫaḃairt mar ba ġnáṫaċ leis nuair luaḋ- faiḋe ainm na mná sin; aċt ní hé sin a rinne sé aċt a seansgairt gáiriḋ a ċur ḋe gur ċeapas go dtiuḃraḋ cosa agus fráma na caṫaoireaċ uaṫa leis an meaḋċan mór creaṫaċ ḃí anuas orra.
Ġoill an sgairteaḋ sin go mór orm. Fear gan croiḋe ḃí ann go cinnte. Fear a ḃainfeaḋ greann de’n tsórt sin as dúnṁarḃaḋ cár ḃfios cá stadfaḋ sé?
D’imṫiġ an raċt gáiriḋ. D’eiriġ sé smaointeaċ.
“Níor ṡíleas ariaṁ,” ar seisean, “go ḃféadfainn a leiṫéid a ḋéanaṁ. Níor ċeapas go ḃféaċfainn leis. Dá n-abruiġtí liom ḋá ṁí ó ṡoin go mbéaḋ láṁ ar biṫ agam n-a leiṫéid d’obair ċontaḃairteaċ ṫiuḃrainn amadán ar an té deirfeaḋ é. Agus féaċ anois mé—,” d’eiriġ sé n-a ṡeasaṁ agus mórḋáil air, “féaċ anois mé—Séamus Seóiġe, Iústaís, coṁairleóir conndae agus eile—agus an gníoṁ sin déanta....”
