ṡíos uaiḋ sa mbogaċ n-a raiḃ sé féin ag dul go glúnaiḃ.
“A Ṫiġearna!” arsa glór.
Níor ṫug an t-easboc freagra air.
“A Ṫiġearna! ’ċ uile ḋiaḃal cnáṁ ’mo ċorp brúiġte briste ag an gclaḋaire cam, ag an Sasanaċ bradaċ bréan sin!”
D’aiṫniġ an t-easboc glór a ṫiománaiḋe, aċt níor aiṫniġ an tiománaiḋe an t-easboc.
“Agus gan mé aċt ag iarraiḋ a ráḋ naċ raiḃ bean ag easboc ariaṁ! Uċ, táim marḃ!”
Ṫug an t-easboc láṁ ċonganta ḋó. Nuair ṫuig an fear boċt cé ḃí aige ann, ġoill sé níos mó air ná an leadraḋ fuair sé ó’n Sasanaċ.
Ní raiḃ sé ċoṁ gortuiġṫe is ṡíl sé agus ċuidiġ an ḃeirt aca le ċéile go raiḃ siad ar ṁullaċ an ċnuic.
B’iongantaċ an raḋarc ḃí ag an easboc annsin. I ḃfad uaiḋ sa talaṁ íseal ċonnaic sé toiteán mór. Lasraċa ag eirġe as agus ag deargaḋ na néalta. Ḃí sluaġ mór ṫart air, agus a rún féin agus a sgéal mór féin ag gaċ duine aca....
Cluineaḋ pléasgaḋ mór. Ġeit a lán. Ḃí gaċ uile ḋuine ró-ċorruiġṫe le focal a ráḋ....
Pléasgaḋ mór eile!
Ḃris rud éicint i gcroiḋe an easbuic. Líonaḋ a ċroiḋe agus a anam le solus mór. Dá mbéaḋ an tAṫair Ó Doṁnaill ann....
Ḋá ṗléasgaḋ i ndiaiḋ ċéile!
Ógánaċ ḃí le n-a ṫaoḃ agus a ḋá ṡúil lán de ṡolus naċ ḃfeictear aċt go hannaṁ, ċuir sé láṁ leis isteaċ i láiṁ an easbuic.
