“Dá mbéaḋ gunnaí againn—,” ars an t-ógánaċ.
“Dá mbéaḋ—,” ars an t-easboc agus ċrom sé a ċeann....
Ċuir an t-easboc fios ar an Aṫair Ó Doṁnaill nuair ċuaiḋ sé aḃaile. Ḃí brón agus doiliġeas i n-éadan an easbuic nuair ṫáinic an sagart óg isteaċ ċuige sa leaḃarlainn. Aċt má ḃí, ḃí misneaċ agus meanma agus tógḃáil croiḋe ann freisin.
Ṡín sé páipéar ċuig an sagart óg gan focal a ráḋ. Léiġ seisean é. Ó luċt an airm ṫáinic an páipéar agus iad ag iarraiḋ ar an easboc smaċt a ċur ar an sagart óg....
D’ḟéaċ an sagart óg agus an t-easboc ar a ċéile.
“Agus seo é an freagra atá mé le cur ċuca,” ars an t-easboc.
Ṡín sé páipéar eile ċuig an sagart óg. Léiġ seisean na focla seo:
Easboc mise; ná síltear gur oifigeaċ stáit mé. “Aċt, ár ndóiġ, cuirfiḋ mé deis eile air;” agus d’ḟéaċ an t-easboc go tuigsionaċ ar an sagart óg.
D’eiriġ an sagart óg go tobann le láṁ a ċraiṫeaḋ leis an easboc. Ḃí sé dul ṫar maol....
“Paráisde maiṫ, paráisde na Cille Móire,” ars an t-easboc, “an ċéad ṗaráisde ḃí agam féin.... tá súil agam go dtaiṫneóċaiḋ sé leat....”
Ḃí an sagart óg ar tí buiḋeaċas a ġaḃáil leis. Ċuir an t-easboc cosg leis le n-a láiṁ.
“Tá croiḋe agus misneaċ na hóige ionnam arís —,” aċt ċuir an t-easboc smaċt ar a ṫeangain.
