Lean sé do na luirg.
Ṫáinic sé ar an teaċ beag ósta n-a raiḃ an tiománaiḋe agus an Sasanaċ casaḋ leis. Ṁoṫaiġ sé an solus ann. Ċuaiḋ a ċárr féin ṫar an teaċ— ba léir sin ó na luirg—aċt cárḃ ḟios dó naċ mbéaḋ tuairisg an ġluaisteáin ag duine éigin de ṁuinntir an tiġe?
Ḃuail sé cnag beag ar an doras agus d’ḟan go foiġdeaċ go n-osglóċaiḋe ḋó é.
Ċuala an dream ḃí ag ól sa teaċ ósta cnag an easbuic ar an doras, agus ar iompuġaḋ do ḃoise ḃí an áit ċoṁ socair leis an uaiġ. Ní raiḃ siolla ó aon duine aċt iad uile go léir ag féaċaint ar a ċéile go sgáṫṁar.
Ní raiḃ cead ag éinne ḃeiṫ ag ól i dteaċ ósta an tráṫ sin d’oiḋċe, agus ċoṁ luaṫ is d’ḟéad sí é, ċuir bean an tiġe na gloiní agus eile as aṁarc.
Ḃí fear árd tuaiṫe ann agus súil leis ar ṗoll na heoċraċ ag iarraiḋ ḋéanaṁ amaċ cé ḃí amuiġ.
“Fear agus culaiṫ ḋuḃ air,” ar seisean i gcogar le bean an tiġe.
“Constáblaí!” ar sise go sgáṫṁar.
Múċaḋ na soillse gan aon aċar. Ṡíl a raiḃ ann d’ḟearaiḃ éaluġaḋ leó sul a mbeirfiḋe orra, agus ṫosuiġ an ruaille-buaille annsin agus an t-aċrann.
I dtóin an tiġe ḃí an sgléip agus níor ċuala an t-easboc é. Féaċaint dá dtug sé ar an teaċ arís, agus ní ḟaca sé aon tsolus ann. Ḃí iongantas air.
Ḃuail sé cnag eile ar an doras.
