seisean, “ní móide go ḃfaca tú easboc ṫart i n-aon áit annseo?”
D’ḟéaċ an coiṁṫiġeaċ ar an tiománaiḋe. Ní raiḃ aon ċosaṁlaċt óil air. Aċt cé’n magaḋ ḃí air go raiḃ sé ar ṫóir easbuic faoi ṁeaḋon-oiḋċe ar ḃóṫar uaigneaċ fá’n dtuaiṫ? Sasanaċ ḃí sa stráinséir seo casaḋ leis an tiománaiḋe; ní eólas ró-ḃeaċt ḃí aige ar ḃéasaiḃ na tíre ná ar nósaiḃ na n-easboc aċt oiread; cárḃ ḟios dó naċ raḃadar tugṫa do ṡiuḃlóid faoi ṁeaḋo n-oiḋċe?”
“Seo, an ḃfaca tú easboc ṫart i n-aon áit? ars an tiománaiḋe arís, agus cantal air nár ṫug an duine eile freagra air fós.
“Easboc?” ars an Sasanaċ.
“Seaḋ, easboc—naċ gcluin’ tú mé?” ars an tiománaiḋe go bagarṫaċ.
“Níl mé sa tír seo aċt ḋá lá,” ars an Sasanaċ go faiteaċ; cárḃ ḟios dó naċ duine de na “hÉireann- aiġiḃ fiaḋáine” é seo ḃí ós a ċoṁair amaċ? cárḃ ḟios dó céard a ḋéanfaiḋe leis san áit iargcúlṫa seo, dá mbéaḋ ḟios go raiḃ sé gan airm teiniḋ?
“A’ ḃfaca tú easboc ṫart annseo adeirim? ars an tiománaiḋe, “abair go ḃfaca nó naċ ḃfaca agus leig dom a ḋul ar a ṫóir.”
“Ní ḟaca mé easboc ariaṁ,” ars an Sasanaċ.
“Ḋeaṁan ar feárr ḋuit ḟeiceál,” ars an tiomán- aiḋe,” bíonn cuid aca anċrosta. An t-easboc sin agamsa....
“Cá’r ċaill tú é?” ars an Sasanaċ.
“Ar an mbóṫar i n-áit éigin,” ars an tiománaiḋe “naċ é an diaḃal é?”
