rodawne dziedzictwo starszej linii polsko-inflanckiej gałęzi Borchów a które w spadku po ojcu otrzymały Marya z Borchów księżna Sanguszkowa i Izabella z Borchów Potocka, 2-do voto Orłowska. Do tej ostatniej należy obecnie między innemi i wieś Eleonorhof, przypadła na nią z podziału dóbr rodzicielskich, dokonanego w r. 1869. Attynencye E. stanowią: folw. Lubaszczyce, 110 dzies. ziemi dworskiej mający, tudzież kilka mniejszych osad, zajmujących 261 dzies. ziemi uprawnej. Wszystko razem wraz z Eleonorhofem zajmuje 4283 dzies. obszaru ziemi dworskiej. E. leży o 5 i ćwierć mil od m. pow. Rzeżycy i należy do parafii rz. kat. warklańskiej, dek. rzeżycko-nadłubańskiego. Okolica równa i płaska, wody i łąk dostatek, ziemia na ogół urodzajna, grunta szare, z gliny i nieco piasku złożone. Lasy tego majątku, przeważnie na gruncie piaszczystym rosnące, obfitują w drzewa sosnowe i świerki. Zarząd gminny w Warklanach. G. M.
Eleonorów, zaśc. pryw., nad rz. Spuszą, pow. lidzki, 3 okr. adm., o 11 w. od Szczuczyna, 5 mk. (1866).
Eleonorów, niem. Eleonorenhof, folw., pow. wyrzyski, należy do domin. Czajcze.
Eleonorówka, także Łysą Górą zwana, przysiołek Mazarówki lub Grzymałowa.
Eleonorowo, ob. Czajcze.
Eleonorwil, łot. Lonorwils, wieś w Inflantach polskich w powiecie dyneburskim, niegdyś folwark dóbr prelskich (stanowiących od 1563–1866 r. dziedziczną posiadłość Borchów); już w pierwszej połowie bieżącego stulecia została własnością dzisiejszych dziedziców Karwowskich; wchodzi dotąd w skład parafii prelskiéj i posiada osobną filialną kaplicę rzymsko-katolicką, 1701 r. zbudowaną. Rozl. folw. 349 dzies. G. M.
Elerna, Ellern, Elksznumujża, wś. w okr. iłłukszteńskim, pow. zelburskim, gub. kurlandzkiej, par. ewang. Ueberlauz. Ma paraf. kościół katol. Wniebowst. Pańskiego, 1650 założony przez Henryka Tynena. Parafia katol. dekanatu semigalskiego: dusz 8331. Filia w Warnowicach, Nejbornie; kaplice w Ilinie i Miażuliszkach, Jest też druga wś tego nazw. tamże, w par. ewang. Zelburg.
Elęcin, ob. Elencin.
Elfriedenhof (niem.), ob. Ciężkowice.
Elfryda, niegdyś kopalnia węgla kamiennego pod Rozdzieniem, pow. bytomski.
Elfrydów, folw. należący do hr. Zamoyskiej, pow. oszmiański, 3 okr. adm., od Oszmiany o w. 49, od Dziewieniszek 18, mk. kat. 9 (1866).
Elganowo, 1.) niem. Lahmenstein, dobra szlacheckie. pow. gdański, obejmują obszaru ziemi mórg 1578; katol. 670, ewang. 190, żydów 3, domów mieszk. 83, parafia i poczta Wielkie Trąbki, szkoła w miejscu. Odległość od Gdańska 3 i pół mili. 2.) E., niem. Gilgenau, wś, pow. szczycieński, niedaleko traktu bitego z Niborga do Pasymia. Wspominana pierwszy raz w dokumentach r. 1412. Zdawna była wsią rządową. R. 1472 mistrz w. krzyżacki Henryk von Richtenberg wydał ją prawem chełmińskiem na dziedziczną własność jakiemuś Brossien, który za to miał służyć w wojnie ze zbroją i z koniem. Odległość od Szczytna około 3 mile, do Pasyma pół mili.
Elgenau (niem.), ob. Elgnowo.
Elgienie, wś, pow. rossieński, par. Stulgie.
Elgiszewo, włośc. wś, pow. toruński, blisko powiatu brodnickiego, na prawym brzegu Drwęcy, naprzeciw Ciechocina. Obszaru ziemi obejmuje mórg 1735, budynk. 73, dm. mk. 36, katol. 269, ewang. 26. Parafia Chełmonie, szkoła w miejscu, poczta Kowalewo. Kś. F.
Elgnowo, niem. Elgenau, wś, pow. ostródzki, przy samej granicy Prus zachodnich, posiadała zdawna kościół katolicki jak się zdaje parafialny. W czasie reformacyi zabrali go protestanci. Przyłączyli najprzód jako filią do Dąbrówna (Gilgenburg), następnie do Marwałdu (Marienwalde), a wreszcie r. 1767 zupełnie zaniechali. Tutejsi katolicy nieliczni przyłączeni są obecnie do nowej parafii w Dąbrównie. Odległość do Ostrody około 5 mil, do Dąbrówna przeszło milę. Mk. 324.
Elgot, Ellgoth, Ellguth (niem.), ob. Ligota i Ligotka.
Eliaszowce, ob. Iliaszowce.
Eliaszówka lub Iliaszówka, 1.) duża wieś, pow. jampolski, nad rz. Trościańcem, parafia Tomaszpol, gmina Tymanówka, od stacyi kolei żelaznej odeskiej Wapniarki wiorst 8, od Jampola i Dniestru w. 50; ma 1037 mk.; ziemi włościań. 771 dzies., dworskiej około 700 dzies. Należała do Czetwertyńskich, dziś Jaroszyńskiego. R. 1868 miała 147 dm. 2.) E., wś, pow. starokonstantynowski, ma kaplicę katol. parafii Starokonstantynów. 3.) E., dobra, pow. lepelski, własność rządowa. 4.) E., por Iliaszówka.
Eliaszówka, potok, także Czernką zwany, wypływa ze skał wapiennych w Gorenicach w Królestwie Polskiem. Płynąc ku południowi pomiędzy skałami zabiera w obrębie Paczołtowic (pow. chrzanowski) trzy pomniejsze strugi, gdzie koryto dochodzi przeszło 1 m. szerokości. Dno kamieniste. Ponad łęgami wznosi się wąski pas łąk, a z obu stron tychże wysokie i skaliste wzgórza, pokryte grabiną. Pod klasztorem Czerny Eliaszówka zabiera z pr. brz. strugę ze źródła św. Eliasza. Poniżej mostu łączącego dwa wzgórza, tj. pustelnię św. Eliasza z lasem paczołtowickim, dziś już w ruinie będącego (ob. art. Czerna), dolina się rozszerza, a strumień dochodzi 2 m. szeroko-
