byckiego dyecezyi przemyskiej; posiada szkołę etatową. Właściciel większej posiadłości; spadkobiercy Maurycego Kolischera. 2.) B., z przysiołkiem Manastyrek, wieś, pow. zaleszczycki, nad Seretem z lew. brz., o 2 mile od Zaleszczyk. Przestrzeni posiadłość większa obejmuje roli or. 1369, łąk i ogrodów 95, past. 125, lasu 1336 morg.; posiadłość mniej. roli ornej 3668, łąk i ogrod. 284, past. 321 morg. Ma też dużą winnicę. Ludność rzym. kat. 102, gr. kat. 2096, izrael. 57, razem 2255. Należy do rzym. kat. parafii w Głęboczku, gr. kat. par. ma w miejscu, która należy do dekanatu skalskiego dyecezyi lwowskiej; w wioskach Bilcze, Dobrykąt liczy 2816, w Manasterku 261, razem 3173 parafian. Ma też szkołę 1-klasową. P. Kirkor w rysie swej „Wycieczki na Podole“, opisuje słynną jaskinię w Bilczu w ten sposób: wejście do jaskini jest na niwie, nizkie, tak, że na czworakach z dziesięć kroków pełzać potrzeba; następnie wchodzi się do salonów, kuratyrzy, istnego labiryntu, tak, że zapuszczać się w głąb bez szpagatu jest istotnie nieniebezpiecznie. Jaskinie mają alabastrowe ściany, stalaktytami okryte, wysokości dwu metr. 70 cmt., i chociaż pan Kirkor z p. S. Koziebrodzkim półtorej godziny w głąb się zapuszczali, mimo tego u kresu jaskiń nie stanęli. Nachylenie jest tak wielkie, że nawet w środku miejscami iść wyprostowanym nie można. Tyle pan Kirkor. Pierwszą wiadomość o jej odkryciu podał nieznany niemiecki, literą D. podpisany autor w wychodzącem we Lwowie r. 1822 czasopiśmie niemieckiem „Miscellen“ Nr. 60, gdzie skreślił zdarzenie odkrycia tej jaskini przez Jana Chmieleckiego, dzierżawcę Bilcza, oraz przedmioty podówczas w niej znalezione, mianowicie kości ludzkie i zwierzęce, naczynia gliniane, monety rzymskie: Honoryusza i Hadriana, i inne rzeczy. Widoczna, że już za czasów rzymskich była znaną i zamieszkałą. Oryginalne sprawozdanie odnalezienia jaskini w Bilczu posiada gabinet archeologiczny uniwersytetu jagielońskiego. Czyt. „Beschreibung der bei Bilcze, Czortkower Kreises in Galizien, Podolischer Gegend, entdeckten unterirdischen Hoehlen“. Hormayr's Arch. 1823, Nr. 57, sq. Właścicielem B. jest Adam ks. Sapieha. Zowią też B. Bilicze B. R.
Bilcze-Wolica, st. dr. żel. Arcyks. Albrechta, między Mikołajowem-Drohowyże a Uherskiem-Dobrzany, o 58 kilom. ode Lwowa.
Bilczew, pow. koniński, gm. i par. Kramsk, od Konina odl. 17 w. Są tu 2 szkoły elementarne, katolicka i ewangelicka, pokłady torfu. W 1827 r. było 17 dm. i 140 mk.; obecnie 288 mk. i 707 m. obszaru.
Bilczew, 1.) wieś, pow. odolanowski; 3 dm., 35 mk., wszyscy kat.; 7 analf. 2.) B., domin., pow. odolanowski, 2 miejsc.: 1) B.; 2) Kowalew; 1443 morg rozl.; 6 dm.; 115 mk.; 11 ew.; 104 kat.; 51 analf.; st. poczt. Skalmierzyce o 4 kil.; st. kol. żel. Ostrowo, o 12 kil. M. St.
Bilczów, wś, pow. stopnicki, gm. Olganów, par. Chotel Czerwony. W 1827 r. było tu 22 dm. i 150 mk.
Bilczyce, wś, pow. wielicki, o 4 kil. od Gdowa, w par. rz. kat. Gdów.
Bilczyn, wś, pow. ostrogski, na połud. zach. od Ostroga, o 22 w. a na zach. od Zasławia o 6 wiorst. Niegdyś należała do ks. Jabłonowskich a w 1840 r. przeszła w dziedzictwo Gorłowa; pokład dolny kredowy a z wierzchu popielata ziemia z przymieszką glinki i zapewne od białawej ziemi nazwisko otrzymała; położenie górzyste, domy włościańskie na górach i dolinach porozrzucane, przy każdym sad drzew owocowych. Jest tu cerkiew parafialna i szkoła wiejska. Z. Róż.
Bilczynka, wieś, powiat zasławski, i folwark należący do zasławskiego klucza dóbr sławuckich.
Bilderweitschen (niem), wś, pow. stołupiański, kośc. ewang., ludn. kat. i ew., niemieckim i litewskim mówi językiem, o 3 kil. od Ejtkun, pokłady torfu, st. p., 311 mk.
Bildschoen, ob. Bielczyny.
Bileckie, wś, pow. latyczowski, gm. Wójtowce, dusz męz. 129; ziemi dworskiej 892 dz.; należy do hr. Morkowa.
Bilejka, ob. Meża.
Bilenka, potok w obr. gm. Majdana średniego w pow. nadwórniańskim, wypływa z pod wzgórz zwanych Chorosną; z potokiem Rynnistym tworzy potok Babiankę. Br. G.
Biletówka, błędna ale stale utrzymująca się w książkach nazwa wsi: Biliłówka (ob.).
Bilew, wś, nad rz. Grysią, pow. łaski, gm. Pruszków, par. Marzenin, na lewo od drogi bitej z Łasku do Zduńskiej Woli, o 8 w. na zach. od Łasku. W 1827 r. było tu 15 dm. i 132 mk., obecnie 16 dm.
Bilice, ob. Bylice.
Bilicz, rus. Biłycz (dolny i górny), wś, pow. staromiejski, o 4 kil. od Starego miasta, w par. rz. kat. Stara sól; gr. kat. parafią ma w miejscu. Szkoła 1-klasowa. Właściciel hr. Fr. Mycielski.
Bilicze, wś, pow. kowelski, gm. Maciejów, w połowie rządowa, w połowie wlasność hr. Miączyńskich. Ma 40 dm., 240 mk., 462 dz. ziemi włośc. Gleba: piasek i glinka na pokładzie kredowym. Narzecze rusińskie. A. Br.
Bilicze, ob. Bilcze.
Bilicze, niem. Bilitzen, wś, pow. jańsborski, niedaleko st. p. Kwik.
Biliczna, wś, pow. grybowski, w par. gr. kat. Izby, o 8 kil. od Grybowa, własność funduszu religijnego.
Biliczna, potok górski w obr. gm. Biliczny,
