bilanggoan, nagsugod sa paghibi kag natapos ang iya panaysayon
nga wala sia magpangita sing mga balatong kundi nga. . . kag
kinuha niya si Teo nga saksi.
Sa karon, ang isa ka umanhon nga may malapad nga sadok kag sa iya liog may daku nga patsi, nag-usisa sang bangkay kag sang lubid.
Ang guya wala pagpalanggit-um nga labi sangsa iban nga mga bahin sang iya lawas; sa ibabaw sang iya higot makita ang duha ka bagras kag duha ka magagmay nga lagum; ang Ingot sang lubid maputi kag wala sing dugo. Ang nabulong nga uman hon nag-usisil sing maayo sang bayu kag sarwal, namutikan niya nga puno sing yabok kag bag-o lang magisi sa pila ka bahin; apang ang nakapatalupangod gid sa iya amo ang mga bariri nga nagpililit sa bug-os niya nga lawas tubtob sa liog sang iya bayu.
—Ano ang ginatan-aw mo? — Pamangkot sa iya sang direktorsilyo.
— Gintan-aw ko, ginuo, kon sarang ko sia makilala, — sabat sang tawo nga nagkurog diutay ang iya bibig, nga pinaubos pa gid niya ang iya sadok.
—Apang wala ka makabati nga sia amo si Lucas? Nagaka tulog ka?
Ang tanan nagkinadlaw. Ang umanhon, nahuy-an, naghambal sing pila ka taga nga nagpalangurog, kag humalin nga nagduko, nga naglakat sing mahinay.
—Oy! Diin ka makadto? — Singgit sa iya sang tigulang, — Pakadto didto indi ka makagwa; nagapakadto ina sa balay sang patay!
— Nagakatulog pa gihapon ang tawo! —hambal sang direktorsilyo nga may pagyaguta. — Dapat sia basyahan sing tubig.
Ang naglilibot nagkinadlaw liwat.
Ang umanhon humalin sa amo nga duog diin malaw-ay kaayo nga papel ang iya gindala, kag kumadto sa simbahan. Sa sakristiya namangkot sia nahanungod sang sakristan mayor.
—Nagakatulog pa! — Sabat nila sa iya nga may pagyauyao.
— Wala ka makahibalo nga kagab-i gin-ati nila ang kombento?
—Hulaton ko sia nga magbugtaw.
Tinulok sia sang mga sakristan nga may pagyaguta nga bagay sa mga tawo nga naanad sa malain nga pagkabig.
