nga tinagustos; wala sing bisan pangpang ukon bisan isa ka bato
nga sarang mabunggban sang iya lawas! Naghinulsol sia nga nagupod pa sia sa mga soldado tubtob didto; nadumdoman niya
ang madalum nga tubig nga nag-ilig sa luyo sang iya payag,
nga ang iya mataas nga mga pangpang nga may mga bato nga
matalum, nagtanyag sa iya sing matam-is nga kamatayon!
Apang ang panghunahona sa iya kabataan, sa iya anak nga si
Crispin nga wala pa niya masayri ang iya kapalaran, amo ang
naghatag sa iya sing kasanag sadto nga gab-i, kag nakakibot sia,
nga nagpasugot sa iya nadangatan:
—Sa ulihe . . . sa ulihe makadto kami sa pagpuyb sa kadadalman sang kagulangan!
Pinahiran niya ang iya mga mata, ginhimulatan niya ang pagpakalig-on kag pumalapft sa mga gwardya, hinambalan niya sa tingog nga mahinay:
—Yari na kita sa banwa!
Ang iya ginmitlang indi mahangpan: isa ka panumbunganon, isa ka pamasulbasol, panaghoy; isa yadto ka pangamuyo, isa yadto ka kasakit nga gintingob sa isa ka tingog.
Ang mga soldado, nga bumatyag, sinabat sia nga hinagyban. Si Sisa madasig nga umona kag ginhimulatan niya ang pagpakita nga sia malinong.
Sadto nga tion nagsugod sa pagbagting ang mga lingganay nga nagpatimaan nga natapos na ang pangunang' misa. Dinasig ni Sisa ang iya tikang agud indi niya masumalang, kon mahimb, ang mga tawo nga nagginuwa. Apang waay pulos!
Wala sing kalalangan nga malikawan ang iya pagsumalang.
Yumaob sia nga may mapait nga yuhom sa duha ka babac nga kilala niya nga namangkot sa iya sa ila panulok, kag sa atubangan, agud malikawan niya ang amo nga mga kahuloy-an, dinuko niya ang iya ulo kag nagtamod na lamang sa dutb, kag butang nga katingalahan! Nakasandad pa sia sa mga bato sa dalan.
Ang mga tawo nagdu’og anay sing makadali sa pagtulok sa iya, nga naghinambalanay sa ila kaugalingon kag sinunod sia sang ila mga mata: ini tanan nakita niya, binatyag niya walay sapayan nga dalayon ang iya pagduko.
Nabatian niya ang isa ka tingog sang babae nga makahuloya nga nagpamangkutanon sa likod niya nga halos nagsinggit:
