—Apan, unsa may takus kong himuon?
—Humán ko na ikaw ingna: sunoga ang tanang mga papel kun sinulát nga may labut kanimo, kumalagiw ka ug magpaabút sa mga hitabó.
—Nan, si María Clara? —matud sa batan-on; —dili! —Maayo pa nga mamatay ako una!
Gilubag ni Elías ang iyang mga bukton ug miingón:
—Kon ugaling dili man gayúd mahimo nga ikáw mokalagíw, likayé na lamang nga dili ikáw maóy dat-ugan; pangandam daan alang unya kon sa kapulihay ikaw maóy pasanginlan! Si Ibarra nalukop ug lingi daw nagkabuáng.
—Kon máo kana, tabangi ugod ako; diha nianang mga karpita anaa nako tipigi ang mga sulát sa akong banay; pilia ang sa akong amahán nga dagway maóy makadaut kanako. Basaha ang mga pirma.
Ug ang batan-on nga nalipong ug nagkabuáng, moukáb ug mosirá sa mga kahón, manghipus sa mga papel, modalidali pag-basa pipila ka sulát, gision ang ubán ug ang ubán usáb tipigan. mokuha ug mga basahon, ukayón niya ang mga dahon niini, ubp. Mao usab ang gibuhat ni Elías, bisan kiní wala kaayo mahasi apan naninguha usab pagtibawas niadtong ilang buhat sama kang Ibarra; apan takulahaw mihunong ang piloto, nasiga ang iyang mga matá, nagsamot hilinghiling sa usa ka papel nga iyang gibitbit ug nangutana sa tingog nga nagpanguróg.
—Nakaila ba ang imong banay kang Don Pedro Eibarramendía?
—Nakaila kaayo! mitubág si Ibarra nga miukáb sa usa ka kahón diín iyang gikuha ang usa ka bugkos nga papel; —apo-hán ko siya sa tuhod!
—Apohán mo sa tuhod si Don Pedro Eibarramendía? —miu-sáb pagpangutana si Elías kansang nawóng nalagúm ug nalain.
—Oo, mitubag si Ibarra nga wala kaayo makamatngon; —gimubo namo ang bansagon kay hataás man.
—Vascongado kadto siya, no? —misuná si Elías nga miduol sa batan-on,
—Oo, Vascongado; apan, naunsa ka man? —nangutana si Ibarra nga nahibulong.
{{c|-457-))
