—Sunoga ang tanáng mga sinulát mo kun mga sinulát alang kanimo; ang labing waláy hinungdan mahimo nga lainon pagsa-bút...
—Apan, ngano man lagi?
—Ngano? Tungúd kay nasusi nako karón nga pipilá ka ta-wo mangalsa batok sa Kagamhanan ug kaná ipasangil kanimo aron ikaw madaut.
—Mangalsa? Kinsa may naghikay niana?
—Wala nako masusi kinsay nagpaugda niana; dili pa dugay gikasulti ko ang usá sa mga alaut mga sinuholan alang niana ug nga wala gayud mamati sa akong tambag.
—Ug kanang tawhana wala mosugilon kanimo kinsáy nag-suhol kanila?
—Oo mitug-an, human ako niya pinahi nga dili isaba sa lain ang iyáng tinagoan: ikáw konó maóy nagsuhol.
—Bathala ko! —nakatuwáw si Ibarra nga nalisang.
—Ginoo Ibarra, ayaw pagduhaduha; dili kitá mag-usik sa panahon kay tingali ang pag-alsa himuon karón gayúd nga gab hiona!
Si Ibarra, kansang mga matá nasiga ug kansang mga kamót gitapion sa iyang ulo, daw walá makadungóg sa sulti ni Elías.
—Ang pag-alsa dili na kapugngan — mipadayon kiní; —na-ulahi na ako, wala nako hiilhi ang mga pangulo mana... Likáy, ginoo Ibarra, ampingi ang imong kinabuhi alang sa kaayohan sa imong lungsod!
—Asa man ako mokalagiw? Karóng gabii ginapaabut ako! -miingon si Ibarra nga nagpalandong kang María Clara.
—Adto sa bisan asang lungsod; sa Manila, sa baláy sa usá ka dakung-tawo, apan lakáw gayúd sa laing dapít, aron waláy maka-ingón nga ikáw maóy naghikay ug nagpalakáw sa pag-alsa!
—Unsay hunahuna mo kon ako hinuon maoy mosumbong niana sa mga punoan?
—Ikáw maóy mosumbong? matud ni Elías nga mitan-aw kang Ibarra ug misibug; —isipon ka unya unya nga mabudhion ug talawán sa mga tawo nga nangapíl nianang kasamok, ug ngan-lan ka sa ubán nga usa ka tawong mahuyang ug kabubut-on: dagway ingnon unya nga gipasulod mo silá sa laang aron ikáw maóy mahausbaw sa mga matá sa mga punoan, dagway ingnon unya nga..
—456—