Page:Niamh - Peadar Ua Laoghaire.djvu/116

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.
112
NIAṀ

Easboig?” arsa Colla. “Ar nóin tá ḟios ag an saoġal ná féadfaḋ aoinne an ġadaiġeaċt san a ċur 'n-a leiṫ.”

“Is fíor ná féadfá-sa ná mise í ċur 'n-a leiṫ,” arsa'n Legáid. “Ní gáḋ dúinn aċ feuċaint air. Aċ feuċ conus mar a ṡeasuiġean an sgéal. Ḃí an ċailís sa n-érdam agus cúram an érdaim ar Art. Ní ḟeacaiḋ aoinne an ċailís ó'n lá a ḋ'imṫiġ Art go dtí an lá a ṫánag-sa anso. Ċuiris-se fios ar an mbosca iarainn an oíḋċe sin. Ḃí an bosca folaṁ. Raġaiḋ an sgéal san amaċ luaṫ nó mall. Pé áit 'n-a ḃfuil Aṁlaoiḃ tá ḟios aige go raiḃ bosca folaṁ an oíḋċe sin. Neósfaiḋ Aṁlaoiḃ an sgéal san. Raġaiḋ an sgéal ó ḃéal go béal. Cad 'déarfar? Cad a ḃeiḋ le ráḋ aċ, ‘Ní raiḃ aoinne ċun na cailíse ṫógaint aċ fear an érdaim.’”

“Tá an sgéal go h-olc, a Ṫiġearna Easboig. Cad is dóiċ leat is ceart a ḋéanaṁ?”

“Ní foláir a ḋéanaṁ amaċ, ar dtúis, náċ é Art a fuair an ṁacṡaṁail do'n eoċair ó Ṁeargaċ. Dá mbéaḋ an méid sin socair ḃéaḋ Art ó ḃaoġal. Dá ḃféadfá-sa, gan aon níḋ do leigint ort, a ċur ḟiaċaiḃ ar Art culaiṫ manaiġ do ċur uime agus dul ag déanaṁ gnóṫa ar érdaim, d'ḟéadfaí Meargaċ a ṫaḃairt anuas, fé mar a ṫugas-sa anuas ċeana é, agus leigint dó raḋarc ḟáġail ar Art. Ansan do neósfaḋ sé ḋúinn ar ḃ’ é sin an manaċ a fuair an eoċair nó nár ḃ'é.”

“Aċ, a Ṫiġearna Easboig,” arsa Colla, “ní gáḋ dul ċun na trioblóide sin i n-aon ċor. Tá aiṫne ṁaiṫ ag Meargaċ ar Art le fada riaṁ. Dá mbé é Art a ġeóḃaḋ an eoċair d' aiṫneóċ' Meargaċ é le linn na h-eoċraċ a ṫaḃairt dó.”

“Ó, má's mar sin é,” arsa'n Legáid, “ní gáḋ ḋúinn a ṫuille de ḋuaġ an sgéil a ḋ'ḟáġail. Má deirtear aon ḟocal ċoíḋċe i gcoinniḃ an tsagairt óig seo mar ġeall ar