Ní raiḃ aon tseó aċ ar ḋein na manaiġ go léir de ċúram de'n tsagart óg. Agus ní raiḃ aon teóra leis an áṫas a ḃí orṫa nuair a ċonacadar sa ḃaile acu féin airís é. Ḃíoḋ sé ag déanaṁ a ḋíċil ar na ceisteana d'ḟreagairt a ḃíoḋ ag teaċt ó'n uile ṫaoḃ air agus iad go léir 'n-a ṫímpal.
“Cad é an ḟaid a ḃís ar uisge?”
“A' raiḃ droċ aimsir agaiḃ, a Airt?”
“Cad é an saġas daoine na Róṁánaiġ, a Airt?”
“A' dtuigfidís aon ḟocal Gaeluinne ó ḋuine, a Airt?”
“A' ḃfuil siad ċóṁ buiḋe agus a deirtear iad a ḃeiṫ?”
“An daoine fóġanta iad?”
“A' ḃfuil Creideaṁ acu, a Airt?”
“Is dóċa gur Laidion ab éigean duit a laḃairt leó i gcóṁnuiġe, a Airt?”
“Is dóċa, a Airt, gur fear breaġ naoṁṫa an Pápa.”
“An caṫair ana ṁór caṫair na Róṁa, a Airt?”
Ċomáineadar leó ar an gcuma san. Ḃí Colla agus an Legáid ag feuċaint orṫa agus ag feuċaint ar Art. As ball do ḋruid an ḃeirt i leiṫ taoiḃ.
“Ċíon tú féin anois, a Ṫiġearna Easboig,” arsa Colla, “nár ḋéin an fear san riaṁ a leiṫéid de ġníoṁ.”
“Ċím,” arsa'n Legáid. “Níor ḋein. Ní ḟéadfaḋ sé é. Tá san soiléir go leór. Aċ ċuaiḋ manaċ éigin, nó duine éigin i rioċt manaiġ, suas go Luimneaċ ag triall ar an ngaḃa agus fuair sé macṡaṁail na h-eoċraċ uaiḋ. Ċonaic Meargaċ iad go léir an lá ṫugas anuas anso é, agus ní ḟeacaiḋ sé orṫa an manaċ a fuair an eoċair uaiḋ. Is éagsaṁlaċ an sgéal é. Ní ḟeadar a tsaoġal cad is ceart dom a ḋéanaṁ 'n-a ṫaoḃ mar sgéal. Tá aon ċontaḃairt aṁáin os cionn an tsagairt óig seo agus is ceart é ṫaḃairt as an gcontaḃairt sin.”
“Cad í an ċontaḃairt atá os a ċionn, a Ṫiġearna
