Page:Mo sgeal fein.djvu/145

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been proofread.

bhróga féin agus chuir sé uime na bróga nua. Nuair a bhíodar ar a chosaibh do sheasaimh sé suas agus do bhreithnigh sé conus a dh’oireamhnadar é.

“Ó,” ar seisean, “táid siad go h-áluinn! go h-áluinn ar fad! Táid siad chómh h-oireamhnach dom agus dá mba dhom féin a déanfaí iad. Seo,” ar seisean, “bídís sin agat-sa,” agus caith sé na seana bhróga chun an fhile.

Chuir an file na seana bhróga uime agus chomáin sé leis ar a chuaird féin agus d’imthigh Fréiní an cnuc amach.

D’airigh file eile sgéal na mbróg. Dhein sé an bhérsa so:—

“Is brón liom an sgeón so do ghlacais, a Éamoinn,
Mar chóbach neamhchródha gan neart ’n-a ghéagaibh;
’S gur dhóich linn, dar ndóchaint, gur cheap le céad tú!
’S do bhróga do sheóladh ’n-a ghlaic chun Fréiní!”

Bhí an bhérsa san ag dul ó bhéal go béal. D’airigh Éamonn é. Thug sé an freagra so air:—

“A óigfhir nach feóllta do chanas bhérsa,
Ní dreóileacht neamhchródha do bhain dom féinig,
Ach rógaire ar bhóthar do ghread le pléir mé,
’S nár mhó aige siúd feóirling ’ná anam Éamoinn!”

Do h-innseadh dom gníomh eile a dhein an Fréiní céadna. Do ghluais an cóiste lá ó Chorcaigh. Bhí bean ó Bhaile Átha Cliath ar an gcóiste agus níor fhéad sí gan bheith ag caint. Níor stad a béal ach ’ghá fhiafraighe de gach aoinne eile d’á raibh ar an gcóiste ar