kaaway, ang Diyos ay inilagay niya sa kumukulong langis, datapwa't ang Diyos, na nag-anyong isang napakakaakit-akit na bata ay
tumalun-talon at hindi nasunog. Ito ang ikinatatakot na mangyari
ng arsobispo. Datapuwa't tila ayon sa ikinumpisal ng magnanakaw pagkatapos, sa isang pari, ang Diyos ay ipinakain sa isang
sanggol, na ang gulang ay dalawang buwan, at ang ipinagbili lamang ay ang mga bato at ang ginto, bagay na kung hindi nalaman ng arsobispo ay namatay siya disin sa pagdaramdam.
Si Maligaya'y nag-iisip-isip.
—Sabihin mo sa akin, Martin, sumusunod ba ang mga kastila sa lahat ng ninanasa ng Diyos nila.
—Sumusunod sa kanya ang mga mababait, datapuwa't ang masasama ay hindi.
Natigil pang sandali, at sa wakas, si Maligaya, na parang nakabuo na ng pasiya, ay nagsabi kay Martin.
—Martin hihingi ako sa iyo ng isang utang na loob.
—Mag-utos ka.
—Dalhin mo sa akin, isang araw, ang Diyos mo. Tumingala si Martin. Huwag kang matakot, ang sabi niyang nakangiti, hindi ko siya gagawan ng anuman, ipaghahanda ko siya ng mga bulaklak, pulot-pukyutan at isang kahong yari sa sutlang may pabango. Tutugtugan ko siya ng mga sonata kong lalong magaganda.
Nagkurus si Martin at tuminging nahihintakutan kay Maligaya sa pag-aakalang hindi iyon ang Maligayang madalas makipag-usap sa kanya, kundi ang demonyong nagbihis ng kanyang anyo upang siya'y tuksuhin, at dahil dito, sa pagkagunita sa madalas na sabihin sa kanya ng mga prayle, ay gumawa sa pamamagitan ng mga daliring tanda ng kurus at iniharap kay Maligaya.
Datapuwa't sinusubaybayan siya ng tingin ng dalagang may mga matang parang natatanong kung ano ang kahulugan ng lahat ng iyon. Nang makapaniwala si Martin na si Maligaya ay hindi demonyo, ang nangingibig ng isang bulag na pag-ibig sa dalaga'y muling matahimik na unti-unti at hindi malaman ang isasagot; at pahihinuhod na sana sa pananalig sa mga pangako at sa mabuting kalooban ng dalagang walang kayang gumawa ng anumang kasalanan at walang ibang kapintasan liban sa hindi pagiging kristiyano
189
