I.
1. Bhí árthaighe móora cogaidh agus aon bhád beag amháin iascaireachta amuich ar an bhfaraige tráth agus aimsear gharbh an fhomhair ann; ina lithéid sin d’aimsir dá mhéid í an t-árthach isea is sábhálta dhi agus da luighead í an t-árthach isea is mó is baol di.
2. Mar sin de, na daoine bhí ar an dtráig bhíodar ghá rádh: aoibhinn don mhuintir a chuaidh ar bórd na n-árthach mór! Mairg dóibh siúd, ámh, atá i mbád na n-iascairí ina lithéid d’aimsir.
3. Ach na daoine bhí ar an dtráig ní fheacadar in aon chor go raibh lucht na n-árthach mór ar meisce agus go raibh stailc curtha suas acu, agus, na húirlisí lena mbreathnuigheadh an píolóid ar na réaltaibh, go rabhdar briste acu, agus go raibh snáthad an chompáis millte acu. Agus da bhrí sin dféach na harthaighe móra dhóibh bheith chó láidir agus bhíodar riamh.
4. Ach ó thárla nár bhéidir na réalta ar an sipéir d’aithint ó chéile agus toisc snáthad an chompáis a bheith ar iarraidh, do chuaidh na hárthaighe móra amú agus do sloigeadh fen bhfaraige iad.
5. Agus bád na n-iascairí, a bhi dhá stiúrú do réir na spéire agus na snáthide, ni dheaghaidh sí amú in aon chor; agus do shrois si an tráig; agus cé gur briseadh ansan i tháinig a fuireann slán agus do rugadar leo a n-úirlisí agus a snáthad. Agus do dheisighdar a mbád arís.
6. Agus do tuigeadh, cé gur mhaith iad taibhse agus neart na n-árthach mór, gur neamhní taibhse agus neart gan réalt gan compás.
7. Réalt eolais na n-oilithreach, ámh, isé an cred-
