Page:Kambuja Suriya 1926-1927.djvu/29

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been proofread.

ចំណែក​ពួក​អ្នក​មាន​ភេទ​កាន់​តែ​តាម​ទំនៀម​ជា​បរម្ប​រាត​ៗ​ គ្នា​មក​មិន​បាន​ជា​អ្នក​ប្រឹក្សា​ជជែក​វិបត្តិ​ សង្ស័យ​ឲ្យ​ឃើញ​បែប​ឫស​គល់​ផល​យ៉ាង​ណា​ឡើយ​ សេច​ក្ដី​ចន្លោះ​ត្រង់​ណា​ ក៏​គ្រាន់​តែ​ធ្វើ​បំពេញ​សម្រាប់​ទុក​នឹង​ទទួល​ភារៈ​អំពី​បុថុជ្ជន​ប៉ុណ្ណោះ ។

កាល​ណា​ជន​និករ​វឌ្ឍនា​មាន​ច្រើន​ឡើង​ សេច​ក្ដី​មនោ​រថ​ប្រាថ្នា​ ក៏​មាន​កើត​តាម​ជន​ ដែល​កិច្ច​នៃ​អ្នក​ប្លែង​ភេទ​ ក៏​បង្កើត​កាន់​តែ​ច្រើន​នាក់​ទាំង​២​ពួក​ ត្រូវ​ជាប់​កិច្ច​ប្រាស្រ័យ​គ្នា​ជា​ញឹក​ញាប់ ។

មនុស្ស​ប្រាស្រ័យ​គ្នា​ដូច្នោះ​ហើយ​ ក៏​តាំង​មាន​ទី​លំនៅ​ៗ​ជា​មួយ​គ្នា​ ជាប់​ជា​ក្រសែ​ត្រកូល​ ទទួល​ភារៈ​គ្នា​និង​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ ឯ​ជន​និគម​ក៏​បាន​សេច​ក្ដី​ស្រាក​ស្រាន្ត​ដោយ​មាន​ទី​ពឹង​ តែ​នៅ​មិន​ទាន់​អស់​ សេច​ក្ដី​បរិ​វិតក្ក​ភិត​ភ័យ​បារម្ភ​ទៀត​ឡើយ ។

លុះ​អង្វែង​ត​មក​ មាន​បរស្ស​មាន​បរិកា​បញ្ញា​ឆ្លៀវ​ឆ្លាត​កើត​ឡើង​ ចេះ​ទរ​មាន​ប្រដៅ​ មាន​និស្ស័យ​ និង​មនុស្ស​ជឿ​ជា​ប្រាកដ​ ក៏​អនុលោម​និយម​យក​ក្បួន​ទាំង​ឡាយ​មក​សម្ដែង​បន្ថែម​លើ​បទ​ចាស់​ នាំ​អតីត​ហេតុ​មក​ថ្លែង​ឲ្យ​មនុស្ស​គួរ​ជឿ​តាម​របៀប​ថ្មី​​ គេ​សន្មត​ហៅ​ថា​អាចារ្យ​គ្រូ​បាធ្យាយ​ កាល​ណា​លោក​សាប​សូន្យ​ទៅ​ សាសន​នៃ​គ្រូ​នោះ​ក៏​បែក​ផ្សាយ​ធំ​ឡើង​ដោយ​អំណាច​សេច​ក្ដី​ជឿ​ គេ​ក៏​នាំ​គ្នា​លើក​ដំកើង​គ្រូ​នៃ​ខ្លួន​ទុក​ជា​មាន​ឫទ្ធី​ខ្លាំង​ពូកែ (និម្មិត​បដិហារ​បាន) ដល់​សាសន​សាយ​ធំ​ទូទៅ​ទៀត​ មនុស្ស​លោក​