Page:Jimín - Ó Siochfhradha.djvu/53

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.
47
LÁ AN DREOILÍN

Ṫiġ Ḃeit Móire an ċéad áit a ŧriaileamar. Ḃí mo ċlaiḋeaṁ ar tarraing agam-sa nuair ṁáirseálamar an duras isṫeaċ Ċuici. Ḃuail- eamar suas ceol di agus ḋeineamar rince ar an urlár. Ḋeineamar fainne timpeall ar Ḃeit agus sinn ag daṁas. Ṫrom Beit ar rinnce í féin, iStiġ i Lár an ḟainne,aġus b’ṡin é an t-iontas: promsáil Ḃeit d’ḟeiscint! Ḃí giorranál uirṫi nuair a stad sí agus b’eigean di suí.

“Ara ṁuise is trean na buaċaillí siḃ,” ar sise.

“Caiṫ ċugainn dorn airgid,” arsa sinn-ne, mar b’ḟearr linn é sin ná aon ṗlámás.

“Airgead ab ea?” ar sise. “Oċ, siḃ na rógairí agam!” aġus ḃí sí ag gáirí ag dul go dtí an driosúr. Tá Beit an-ḃeaṫaiṫe agus nuair a ġáireann sí bíonn sí ar fad ag criṫ agus ansan ní ḟéadfá-sa ġan beiṫ aġ gáirí tú féin.

Ṫóg sí seana-ṁuga den driosúr agus fuair sí ḋá ṫistiún rua ann agus ṫug sí ḋúinn é. Ḋeineamar ġreas eile ceoil ansan di agus bouta rinCe agus d’imíomar.

Ċuamar go tiġ Ṁicilín Eoin agus fuaireamar réal ann. As san Linn go tiġ Ṫaiḋg Óiġ. Bí Taḋg Óg istiġ agus ḃí sé ag magaḋ fúinn agus á rá ná raiḃ ceol ná rince againn; aċ nuair a ḃíomar ag imeaċt ṫug sé scilling dúinn agus ṫug bean a ḋearṫár real dúinn.

Nuair Ṫángamar go tiġ Ṁáire Aindí ḃí an- ġeoin againn. Úrlar leaC atá ann, ta’s aġat, agus ḋeineamar cnagarnaĊ ḃreá air ag rince.