Page:Jarosz Derdowski - O Panu Czorlińscim co do Pucka po sece jachoł.djvu/138

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.

— 120 —


On bez strachu ale jachoł na kaszubsci arce
I obzeroł sę do koła, jak żołmnierz na warce. —
Bot ju płenąn na połowie drodzi srodze nogle,
Bo mu wiater od zochodu mocno dmuchoł w żogle. —
Tam gdzes dalek pędzy okręt, jeden tu, tam drudzi,
A tu z lądu cygnie w wodę zemni jęzek dłudzi.
Ten z początku je ceniusci, potym sę rozszerzo,
A na jego kuńcu widać cos, jak ciejbe wieżą.

Czorlińsci sę pyto Muże, co też to bec może?
Ten mu rzecze, że to nasze helscie mniedzemorze.
Ono mo, jak wemnierzele, sedem mnil długosce,
Ale czasem jeno szesc set krokow szerokosce.
Ono bjołe tam na kuńcu to je czub latarnie,
A tu prociem botu dziuba obie są Jastarnie:
Nasza pucko, w chtorny polsko je świątynio pańsko,
A co leży zaro obok, to Jastarnio Gdańsko.
Pierwi na tym mniescu — ale to ju czase stare —
Jacis stary jędze Jastrze skłodale ofiare;
A że to w czas wielkanocny robiele poganie,
Ztąd jastrami me zowieme Pańscie Zmortwechstanie.
Dali ksobie leży Kusfeld, za nim wej Cejnowa,
W szterech wsach nech nie uczujesz mniemniecciego słowa.
Krąm mnieszkańców mniastka, co je nazewają Helą,
Wszescy wiarę z Polokami jak i serce dzelą.
Nasze wioscie są od sebie dalek oddalone,
Le wązutcie za checzami mąme tam zogone;
Bo wnet wszetek ląd zajęty je krolewscim lasem,
To te drzewa, co sę w morze dłudzim cygną pasem.