Page:Il chapè a trais pizs.djvu/33

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.

similmaing a tuottas persunas sainza daints, discuriva cun üna pronunzia sibilanta e na taunt clera, scu sch'el stess mordand sieus propris leivs.

«Sgür!» respundet Duonna Frasquita. «A quaist' ura s'indrumainz el, ch'el saj' inua ch'el vöglia, magari sül ur d'ün precipizi .....»

«Ebbain, guarda .... laschaina'l dormir», exclamet il vegl Corregidor, dvantand pü palid da quel ch'el eira già. «E tü, mi' ameda Frasquita. ascolta'm ..... sainta ..... ve no .... tschainta't qui, dasper me ...... Eau he bgeras chosas da't dir ......

«Eau sun già tschanteda!» replichet la mulinera, strand ün bass s-chabè e'l plazzand davaunt il Corregidor a pitschna distanza dal sieu. S'avaind tschanteda, mettet Duonna Frasquita üna chamma süll' otra, s'inclinand cul corp inavaunt, pozet ün bratsch sül snuogl e la fras-cha, bella vista in ün da sieus mauns ed uschè cul cho inclino d'üna vart, cul gö süls leivs, collas tschinch foppinas in activited, collas serainas pupillas fixedas sül Corregidor, aspettaiv' ella la declaraunza da Sia Signuria. — Ün l'avess podida paraguner a Pamplona in aspettativa d'ün bombardamaint.

Il pover hom volet discuorer, restet però colla buocha avierta, inchanto da quella grandiusa bellezza, da quella brillanta grazia, da quella formidabla duonna da colur alabastrina, da pompusas fuormas, da rosea e ridenta buocha, d'impenetrabels ögls azzurins, chi paraiva creeda pel pennel da Rubens.

«Frasquita», murmuret alla fin il delegio del