— 17 —
Ale teros, Mósce Dobrodzeju, jo tesz sę zapitaję. Pówjedz mje Wpon, jaką mową apóstołowje godale, jak na njich swjęti Duch zestąpjeł?
P. Moj Bracje, ja miślę, że roznemji, bo tak mami z dawnich wieścji.
K. Ho nje, moj Panje! Jo wjem, że le jedną mówą godale.
P. Przecjeż nje po Kaszubsku!
K. Włosnje tak; bó to je mówa! — Żebe jes ją Wpon zneł, to zarzekaję sę, żebe jes beł apóstołę, bó w ti jedni mówje zawjerają sę wszetkje jinne, te je Pólsko, Serbsko, Czesko, Resko, Presko, Letewsko, Mjemjecko, Szwecko, Egjelsko, Francesko, Łacinsko, Grecko, Hebrajsko, jednim słowę, wszelkje mówe: a s tech zrobjeł Pon Bog jednę godkę e nazweł ją Kaszebską; ale wużeczeł je le tim, co są te gódnosce wort.
P. Moj Bracje, mów mi przinajmnjej kilka słow czisto Kaszubskich.
K. Nekó pójle Wasc sa a mdzema doch drobkę korbała.
P. Moj Bracje, tego ja njerozumjem.
K. Kó teras Wpon wjidzisz, jako to snożo mówa. jakje to pyszne, wehorne słowa. Cobe jes Wpon deł, żebe jes ją wumjeł?
