169
— Kana mga sigalela duna pa kana ulaw . . .
— Yati, miingon si Simoun, nga mipasigpat sa insik aron sa pagpaniid niini; ako unta nagkinahanlag kuwarta ug nagtoo nga imo akong kabayran. Apan ang tanan mahimo sa pagsabutsabut. Dili ako buot nga mahapay ka sa diyutay lamang nga butang. Na, usa ka palihog, ug pahangyoon ko ikaw, pito na lamang ka libo ka pisos ang imong bayran, dili siyam ka libo. Ikaw makahimo sa pagpasulod sa aduwana sa tanan nga imong higugmaan, mga kahon sa kingke, mga puthaw, mga plato, kobre, salaping mehikanhon; ikaw ang magabaligyag pusil sa mga konbento?
Ang insik miyango sa ulo; apan kinahanglan padagnogan biya ang daghang tawo.
— Ako kana hatag tanan sa mga pali . . .
— Na, pamati, mipadayon si Simoun, sa tingog nga sakot Hongkong; nagkinahanglan ako nga imong ipasulod ang pila ka kahon nga pusil nga miabut karong gabii . . . buot ko nga tipigan mo dinhi sa imong mga Bodiga; sa akong balay dili paigo ang tanan.
Si Kiroga nahikurat.
— Ayaw kakurat, walay mahitabo kanimo; kanang mga pusila tagoon sa hinay sa pila ka mga balay, ug unya iparekisa ang mga balay ug daghan ang masulod sa karsil. . . ikaw ug ako makasapi kaayog daku pinaagi sa pagpabuhi sa mga binilanggo. Nakasabut ka?
Si Kiroga nagpanuko; siya mahadlok uyamut sa mga pusil. Sa iyang lamisa may rebolber siya nga walay bala, nga kon iya gani nga gunitan ilingi niya ang iyang nawong ug sirhan ang mga mata.
— Kon dili ikaw makahimo, ako mangitag lain, ug sa ingon niana gikinahanglan ko ang siyam ka libo ka pisos aron pagpadangog ug pagpapiyong sa mata . . .
— Muyno, muyno!, misulti si Kiroga; apan ipapiliso kana daghang tawo, Ha? himo kana likisa mga balay, ha?
Sa pagbalik na ni Simoun ug Kiroga sa sala ilang gikasugat ang mga dinapit nga humana manihapon, nga nanaglantugi sa dakung kadasig; ang champagne nakahimo kanilang mga tabian, ug nakapasingot sa ilang lawas. Nanagsulti sila sa walay pupanagana.
