Page:E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus.djvu/42

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.
(42)


Soht, he’ steht genoch am Kreiz, am Leed,
Fir dat ons Gnood hem haut gev matgedeelt.
Och! all dir Heere’ wé der git a’ sit,
A’ laeft alt nach an eerem gut Gemith,
De’ Seege’ Gottes, deen den Armuth haellt ze
Roth,
Da’ gïet dem armen aale’ Weissen dach éer
Gnood,
Ze zéen ongestrooft aus desem Roth,
Dat nemmescht him an sengen aalen Doh’n,
Keng Grimmel haett dach nohzesohn.
Hen haellt doierob eng Weilche’ stel, a’ kreischt,
A’ wescht sech d’Aen ov, a’ seht nach neischt,
An alle’goierten em hen traurech stin,
An all am Hïerz hem hire’ Beifal gin.
Over nee’, faengt he, langsam oien,
Et as verbei, ech sen nun droien,
Fir den aale’ Weissen as ob Ierden,
Kee’ Gleck, trotz allem Rieden.
Neen, ech faalen ennert d’Schennesch-Hand,
Mein Noiem get schaendlech aller Welt bekant,
Gehange’, waerd, nach spét noh mengem Stïerven,
De’ schwaarze’ Koieb oie’ menge’ Glider lleven.
An du meng Fra, mat deer ech Gleck a’ Leed,
Bis hiren Dood ganz briderlech gedeeld,