Page:E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus.djvu/41

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.
(41)



De’ Weissen ob dé Rïed erbleecht,
A’ baal an d’Box vun Aengschte seecht,
A’ rifft: oh Jeses Maria, stéh mer bei!
Ewell den Trf quom an d’Rooserei.
De’ Praesident, dee’ mé verstaenneg wor,
Rifft; stel! steh ob, a’ seht ’lo get et klor;
An alles dreckt sech bei, a’ kuckt hen oien,
An alles denkt de’ Weissen denn as droien!
Me waat! seht bausse’ sech de Praesidcnt,
Mat engem mechteg grosse’ Rïed-Talent,
Waat hoiet deen arme’ Lui dir gedoon,
Fir hien es kreizjémerlech ze schlohn,
Du haaz he’ jo doier ausgestreckt,
Ech hu’ gemeent he’ wé’r verreckt.
Dir Heere’, faenkt de Weissen oien, giet oiecht,
Waat hoie’ der dach vu’ mir gedoiecht,
Mech oierech hei beim Riichter oienzeklohn,
Do ech de Lui jo mat Recht geschlohn.
Och haett dach onser Herrgott mir sei’ Seege’ gin,
Dat ech dach kee’mool haett hei dezen Daag gesin,
Dan haett de’ Lui ech geklapt dabaal,
Net steng de’ Weissen an dem Tribenaal;
Den T*s haett mein Armuth net veroiecht,
Ech wé’r vum Praesident nach haut geoiecht.
Doierfir aus Grond vun eerem Herzen,
Hoielt mat mengem Leed dach Schmïerzen,