Page:E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus.djvu/38

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.
(38)



Geschasst as net gemohlt, meng Lév!
De Weisse’ stong am Sal ewé en Dév
Ze zid’re’ wé en Espe’laav,
A’ metten an deem Heeren-Haaf.
Zum Gleck hen as net ongemut,
Och werfft he’ gleich vum Kap sein Hut,
Doier enner d’Baenk, wè bei dem Schaaf,
De’ Lui him eng Plaaz verschaaft.
De’ Pinter haat seng Pensel an der Hand,
A’ wor dermat schonn aan an d’Faarv gerant,
Nun as hen an dem Mohle’ voelleg drob an droien,
An alles laeft herbei, an’t geng iech keen dervoien
Fir Himmel, Ierd a’ Welt,
A’ fir kee’ Preis, a’ fir kee’ Geld,
An all um Kap hir Haenn zesoieme’ schlohn,
Wé d’Bild gemaacht, an d’Mohlerei gedoon.
De’ Weissen haat sei’ Bild nach net gekuckt,
A’ schonn haat sexmool him sein Hlerz gekluckt,
Et laeft heremm em d’Stuff vun Hand zu Hand,
Neischt schéner wor ob Himmel, Ierd a’ Land!
Hei, jaizt zum Gass de’ Liebegott,
(Dé zwee versti’ gewess sech drob,)
Hei waat en A, e’ Kenn, eng Noïs, e’ Mond,
A’ soh, hoies du meng Lieven eppes schéner font.