Page:E' Schrek ob de' Lezeburger Parnassus.djvu/39

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.
(39)


Mat Batté quom Katolé och herbei,
Ze kucken dé bewonnert Hexerei:
Si kucken alles aus, vun hanne’ bis virun,
Gesi’ sogoier wô d’Flé sein Hlem beschasst,
Gesi’ wo s’oien dem Halz hem d’Blut gefasst.
De’ Weisse’ krit nun endlech d’Mohlerei,
He’ kuckt, oh Leed! a’ koemt an d’Rooserei,
Sei’ Mond ervellt sech deck mat Schaum,
Dé mechtech Lepsen haale’ kaum,
Ewé dem roos’ne Faar schwellt ob seng Stemm,
Scho’ faalen d’Descher, d’Still an d’Baenken em,
De’ Lui fléht baal hier, baal doier,
An alles denkt hen as verloier:
Baal leit hen ob dem Desch, baal henkt hen oien der Dir,
Sein Hut, an hlen, dé brieche’ kreiz a’ quïer d’Geschir;
Me waart, du Gé, ech waerd dech léh’ren,
Mein Halz mat Fléstech ze garné’ren!
Secours! jaizt bausse’ sech de Pinter fu,
A’ kreischt, a’ blut, a’ jaizt alt, oh mon cou!
Du hiift sech dan den Te ob, a’ koemt
Ma’m Gass, mat sengem allerbeschte’ Frend,
De’ Weissen as gleich ohne Saaft a’ Kraait,
De’ Lui get vum Boiedem obgeraaft,