This page has not been proofread.
(29)
Verdeelen sech an d’Stied,
Ob d’Feld an, ohne Riied,
Si stin, si gin, si wenken,
Bis hir Stonne’ penken.
D’Hoiene’ kréhen,
D’Hexe’ fléhen,
D’Eile’ gin,
D’Geeschter sin
An der Röh,
Halver zwö
Hoiet geschloon,
’T as gedoon.
An d’Noiecht, um Boierd vum Graav,
Haellt z’reck eng Weill de’ Laaf,
Sidenkt,
A’lenkt,
Oh! traurech hire’ Gank ,
Zu’m nohen Ennersank.
Ech wor, seht Schret vir Schret,
Wö weeder Zeit nach Raram mé get,
Am donk’le’ Neischt daat eenzegt Lieven ,
Ech éwegt sen — wé — kann ech stiervèn!
A’ muss ech haut vergoon,
Vum Daag, dé Schaan erdrohn — —
Neen — och Welte’ sech obheefen,
Ja — a’ mir jo dach erseefen !
